Boekrecensie | Carve the Mark – Veronica Roth

Ik heb een gratis recensie-exemplaar ontvangen in ruil voor een eerlijke recensie. Dit is niet van invloed op mijn mening over het boek of de inhoud van mijn recensie.

Carve the Mark door Veronica Roth
Serie: Carve the Mark #1
Verschenen: 17 januari 2017 bij Best of YA
aantal pagina's: 411
Genre: Sciencefiction, Young Adult
Lees ook: The Fates Divide, Uitverkoren
Rating: |

In een sterrenstelsel verbonden door de Stroom, heeft iedereen een gave.

Cyra's gave geeft haar pijn, maar ze kan ook anderen onnoemelijk veel pijn doen. Haar broer Ryzek heerst als een tiran over hun planeet Shotet. Ryzek misbruikt Cyra’s gave om zijn vijanden te martelen. Maar Cyra is veel meer dan een wapen in handen van haar broer: ze is snel, veerkrachtig en slimmer dan hij denkt.

Wanneer Akos uit het naburige rijk Thuve als gevangene in Cyra’s wereld terechtkomt, lijkt de vijandschap tussen hun landen en hun families onoverkomelijk. Samengebracht door het lot moeten ze een allesbepalende keuze maken.

Carve the Mark

De Divergent serie heb ik in een zucht uitgelezen. Dus toen er een nieuw boek van Veronica Roth aangekondigd werd was ik in alle staten. Carve the Mark vormt het begin van een nieuwe duologie. Een duologie die heel anders is dan de Divergent serie. Voor mij geen probleem, want ik lees diverse genres binnen young adult wel. En ik vertrouwde erop dat de fantastische schrijfstijl van Veronica Roth mij ook verliefd zou laten worden op dit verhaal.

150 pagina’s…

Dus ik had niet verwacht dat ik dit boek uit het raam zou willen gooien. Ik meen het echt. Die eerste 150 pagina’s vond ik vreselijk om doorheen te komen. Ik kwam acuut in leesdip en had geen zin om verder te lezen. Waar het nou precies aan lag? Ja, die eerste 150 pagina’s. Het lukte mij niet om in het verhaal te komen. De vele ingewikkelde namen haalde ik allemaal door elkaar en ik kreeg geen binding met de personages. Soms kan het dat het begin van het boek nog wat stroef van start gaat, maar het duurde bij mij 150 pagina’s en dat vond ik toch iets teveel om in het verhaal te komen. Waar was die pakkende schrijfstijl van Veronica Roth gebleven?

Cyra en Akos

Ook een lastig punt was het feit dat er vanuit twee perspectieven (ik-perspectief van Cyra en hij/zij voor Akos – wat ik een aparte gewaarwording vond) geschreven werd, en we eigenlijk met een soort proloog begonnen over Akos – welke deel één van het boek omvat. Je las over een jonge Akos. Een broekje van een jongen. Het voelde eerst even aan als een jeugdboek en niet als Young Adult. Na twee hoofdstukken rondom hem start het verhaal van Cyra. Waarna we vrij snel heel plots twee jaar verder zijn. Je zou het bijna missen. Toch wist het verhaal me toen nog niet te pakken, ondanks dat de personages nu zestien waren.

Cyra wist mij niet te pakken, want ik had net over een kenmerkende gebeurtenis uit het leven van Akos gelezen en hij voelde voor mij als de hoofdpersoon. Maar het gehele tweede deel was geschreven vanuit het oogpunt van Cyra die mij niet zo wist te pakken. Ik wilde juist meer te weten komen over Akos en zijn broer Eijeh. Pas vlak voordat we begonnen aan deel drie, vanaf waar we afwisselend beide perspectieven zouden lezen, wist het verhaal mij te pakken. Het werd interessant.

En toen werd het interessant

Maar toen werd het dus eindelijk interessant. Ik had het echt niet meer verwacht, maar ik begon het verhaal leuk te vinden. De personages begon ik interessanter te vinden en ik las weer met plezier verder. Ik zal het tweede deel – waarvan de titel nog niet bekend is – dus ook absoluut lezen. Laten we zeggen dat Carve the Mark grote opstartproblemen had, maar het er gelukkig goed vanaf weet te brengen. Ik zal het boek echter niet aan iedereen aanraden, je moet die overweging geheel zelf maken. Ik denk echter dat de échte sciencefiction fans hier wel echt enorm van kunnen genieten.

Conclusie

Als fan van de boeken van Divergent kon ik niet anders dan hoge verwachtingen hebben. Ik werd verliefd op de cover van Carve the Mark en liefkoosde het boek al voordat ik het gelezen had. Dus toen ik begon te lezen en het mij vies tegenviel, wilde ik het boek het liefst uit het raam gooien. 150 pagina’s duurde het voordat ik begon te genieten van het verhaal. Eindelijk begon ik met de personages mee te leven en eindelijk vond ik het verhaal echt interessant worden. Dit maakt het uiteindelijk gelukkig wel een leuk boek. Het boek had wat mij betreft echter wel wat dunner gemogen. Carve the Mark heeft mij alles behalve omver geblazen.

Dit artikel is ook verschenen in Bol.coms Lees Magazine.

Deze post is al 2379 keer gelezen