Boekrecensie | Grote kleine leugens – Liane Moriarty

Ik heb een gratis recensie-exemplaar ontvangen in ruil voor een eerlijke recensie. Dit is niet van invloed op mijn mening over het boek of de inhoud van mijn recensie.

Grote kleine leugens door Liane Moriarty
Verschenen: 31 mei 2016 bij A.W. Bruna Uitgevers
Format: Paperback, aantal pagina's: 445
Genre: Roman
Lees ook: Het geheim van mijn man, Bijna echt gebeurd
Rating: |

Op de pittoreske basisschool Pirriwee Public eindigt het jaarlijkse ouderfeest in een chaos. Met gillende sirenes. Schreeuwende mensen. Een verbijsterde schooldirecteur.

En een van de ouders: dood.

Is er sprake van moord, een tragisch ongeluk of van een vreselijk ontspoorde ruzie? Wat de ouders van Pirriwee Public zullen leren is dat soms de kleinste leugens het aller gevaarlijkst zijn…

Grote kleine leugens biedt een briljante kijk op ex-mannen en nieuwe vrouwen, moeders en dochters, op schoolpleinschandalen en de leugens die we onszelf vertellen om te overleven. Met haar nieuwe roman bewijst Liane Moriarty wederom dat ze een ster is in het schrijven van vlijmscherpe, grappige, soms pijnlijke maar altijd intrigerende pageturners.

Grote kleine leugens

In mijn recensie van Het geheim van mijn man zei ik het al: Big Little Lies stond al op mijn lijstje en daarom besloot ik het toen net in Nederlands uitgegeven Het geheim van mijn man te gaan lezen. Nu is dan eindelijk Big Little Lies vertaald naar het Nederlands en kan ik eindelijk zien of het boek, vertaald naar Grote kleine leugens, ook zo interessant is als ik dacht. Deze recensie is onderdeel van een blogtour, de overige deelnemers vind je hier.

Eerst een beetje meh

Ik moet toch eerlijk zeggen dat de eerste helft van het boek mij vrij moeilijk kon pakken. Er was een stortvloed aan personages die telkens aan het woord kwamen en ik vergat de hele tijd hoe iedereen met elkaar in verbinding stond en wie iemand überhaupt was. Dit veranderde gelukkig naarmate je verder las en al deze personages stuk voor stuk beter leerde kennen en dus beter in het geheel kon plaatsen.

Maar dat was niet het enige; de eerste helft voelde vrij traag aan. Dit betekent niet dat het slecht is, het legt een goede fundering, maar ik had niet de neiging snel verder te willen lezen. Je weet dat er een ouder dood is, maar niet wie en je begint zes maanden voor de beruchte quizavond. Je leert de personages – de moeders, hun partners, hun kinderen en de school waar hun kinderen heengaan – in een misschien iets te rustig tempo kennen om langzaam maar zeker meer te weten te komen over de grote kleine leugens die ze vertellen of geheimen die ze hebben.

Maar toen was daar de tweede helft

Hoewel ik de eerste helft dus traag vond aanvoelen, komt daar in de tweede helft plotseling verandering in. De bewuste avond komt natuurlijk dichterbij, maar je zit vanaf dat punt ook volledig in alle drama en de problemen die iedereen heeft. Vanaf ongeveer de helft werd ik ineens het verhaal ingetrokken en wilde ik verder lezen zonder te stoppen.

Terwijl opgebouwd wordt naar de dood van een ouder neem je een kijkje in de levens van Madeline, Celeste en Jane. We leven mee met hun als moeders, als vrouwen. Familieproblemen, kinderen die niet luisteren, schoolpleinproblemen, rivaliteit, maar vooral ook pesten en huiselijk geweld zijn grote thema’s. Hoewel de eerste helft mij niet helemaal heeft kunnen pakken, vind ik alles wel heel realistisch beschreven, alsof al die dingen gewoon hier op het schoolplein kunnen gebeuren. De schrijfster heeft, zo blijkt uit het dankwoord, ook goed onderzoek verricht naar bepaalde zaken waardoor ze die verhaallijn goed heeft kunnen uitwerken.

Wie is er dood?

Je blijft continu – vooral vanaf de helft – geboeid omdat je geen idee hebt welke ouder dood gaat. Ik dacht overigens op de helft van het boek te weten wie de dode was, maar had het uiteindelijk toch fout. Alle verhaallijnen zijn weer briljant met elkaar verweven – net als in Het geheim van mijn man trouwens – en de meesten ook erg verrassend. Wat ik eerst lichtelijk irritant vond, maar wat later juist werkte als spanningsopbouwer zijn de stukjes waarin ouders en een inspecteur aan het woord komen terwijl ze verhoort worden, door het boek heen. Maar nooit één van de hoofdpersonages of dienst familieleden, waardoor je tot het moment suprême blijft gissen wie de quizavond niet overleefd. De uiteindelijke ontknoping is nog onthullender dan verwacht!

Extra pluspunt

Wat ik trouwens echt een pluspunt vind en gewoon even nog moet benoemen zijn de prachtige covers van Moriarty’s boeken. Die van Het geheim van mijn man was al prachtig, maar ook de cover van Grote kleine leugens is weer een plaatje. Nog een leuk feitje is trouwens dat Grote kleine leugens wordt verfilmd tot serie met Nicole Kidman, Reese Witherspoon en Shailene Woodley (te zien in 2017 op HBO). Ikzelf moest overigens bij de rol van Celeste telkens denken aan Beau Garrett die de rol van Phoebe speelt in Girlfriend’s Guide to Divorce. Eigenlijk zouden meerdere uit de cast van die serie wel goed passen in deze serie.

Conclusie

Grote kleine leugens begint ietwat traag, maar halverwege komt de pit er ineens in en wil je niet meer stoppen met lezen. Vanaf dat punt móét je echt weten welke ouder er dood is en wat er gebeurd is. Het verhaal is heel realistisch geschreven, net alsof het ook in jouw omgeving zou kunnen voorkomen. De personages gaan voor je leven, zijn goed uitgediept en ondanks het voor mij iets minder goede begin, weet de tweede helft de uiteindelijke beoordeling toch tot vier hartjes te trekken. Het verhaal zit goed in elkaar, is lekker geschreven en kijk eens naar die mooie cover!

Lees hier de eerste drie hoofdstukken.

Deze post is al 3501 keer gelezen