Interview met… Amy Ewing

Op 21 april 2017 mocht ik vier van de acht auteurs die aanwezig zouden zijn bij Yalfest 2017 interviewen. Inmiddels heb je de interviews met Victor Dixen, Veronica Rossi en Gena Showalter al kunnen lezen. Vandaag is het tijd voor het laatste interview van de vier; het interview met de vrolijke Amy Ewing. Haar ken je van de The Jewel-serie die uitgegeven wordt door Young & Awesome. Inmiddels zijn daar het eerste deel The Jewel, en de novelle Opgesloten van verschenen. Hopelijk hoeven we niet lang meer te wachten op deel twee!

Wie is Amy Ewing?

Oh my god! [lacht] O man, geen idee. Ik zie mijzelf als een gewoon persoon. Ik ben een supernerd, ik ben gek op kaas en ik kan vrij lui zijn, zoals een kat. Net als katten hou ik ervan om mijzelf op te krullen op een plekje. Een boek lezend of veel te veel Netflix kijkend. In het algemeen denk ik dat ik een optimist ben; ik hou ervan blij te zijn en positief te zijn. Ik weet dat er mensen zijn die ervan houden negatief te zijn en te klagen, maar daar hou ik gewoon niet van.

Maar, ik hou ervan donkere dingen te schrijven. Ik kan mij voorstellen dat mensen mijn boek lezen en mij vervolgens ontmoeten en denken: wauw, jij bent een stuk vrolijker! Ik hou van het idee om donkere dingen te verkennen op een veilige manier. Wij hebben dat allemaal in ons brein, zo’n negatief of eng stukje. Ik hou ervan om dat stukje eruit te kunnen krijgen en te kunnen verkennen op een veilige manier.

Hoe ben je op het onderwerp gekomen voor The Jewel?

Ik was de film Taken aan het kijken, met Liam Neeson. Heb je die gezien? Het is niet echt een film die je associeert met reproductieve slavernij. Maar zijn dochter wordt dus gekidnapt. En er is zo’n scène waarin hij haar vindt en zij op een podium geparadeerd wordt en mannen op haar bieden om rijke mannen te bedienen als seksslaaf. Terwijl ik die scène bekeek, bedacht ik mij: ‘Wat als in plaats van mannen die deze vrouwen kopen, het vrouwen waren?’ Maar dan, waarom zou een vrouw een andere vrouw kopen? En zo nam het idee vorm aan.

De veilingscène was zeg maar zo’n beetje de eerste scène die ik voor mij zag in mijn hoofd. Maar de eerste zin in het boek was de eerste zin die ik ooit schreef van dit verhaal. Dus het is fijn dat dat hetzelfde is gebleven. Ik schrijf lineair. Ik schrijf niet in een andere volgorde. Het is niet zo dat ik eerst de veilingscène schreef en toen dacht ‘ik ga terug’. Ik zag gewoon dit meisje, staand op een podium met al die vrouwen in jurken, en toen bedacht ik mij: wie is deze persoon, en wat is dit voor plek? En zo is Violet ontstaan. In eerste instantie schreef ik dus richting de veilingscène. Ik had nooit nagedacht over wat het plot zou gaan zijn. Het was meer van: ‘laten we de richting opgaan dat ze verkocht wordt’.

Dus je wist nog niet hoe het verhaal zou gaan eindigen?

Oh my god, ik ben zo slecht in plotten, en dat is heel slecht als je trilogieën schrijft. Wanneer je een serie schrijft en je alles weet van wat er gaat gebeuren, de hele tijd… Er is volgens mij een quote van George R.R. Martin: “Once I know exactly where the story is going, I lose all interest in writing”. En daar ben ik het mee eens.

Ik moet wel een aantal dingen weten. Zo zijn er wel grote plotwendingen die ik wil raken, maar als ik precies weet wat er gaat gebeuren dan is er geen plek om dingen te ontdekken. Ik hou enorm van het proces van ontdekking, voor mij en de personages. Voor mij zijn dat namelijk twee verschillende karakters, ook al ben ik technisch gezien ook Violet, ik zit in haar hoofd. Ik zie haar als een volledig gerealiseerd persoon en ik rij met haar mee om te zien wat er met haar gebeurt. Als ik dit helemaal zou uitdenken en ik zou vervolgens iets veranderen zou dat geheel vervolgens onbruikbaar voelen omdat ik iets heb veranderd.

Ik wil het ook niet doen klinken alsof ik alles verzin terwijl ik schrijf. Een vriendin vroeg mij al in een vroeg stadium wat er zou gebeuren met de surrogaten zodra ze bevallen waren. Ik had toen pas vier hoofdstukken geschreven, maar dát wist ik. Dus ik zei van ‘dat ga ik je niet vertellen’, en reageerde zij ‘o, weet je dat dan?’ Dus ik zei ‘natuurlijk weet ik dat’ en vroeg zij zich af hoe ik dat toen al wist. Er zijn dus sommige dingen die ik absoluut al wist. Ik had mij dat namelijk ook al afgevraagd.

Ik hou van de namen in de boeken (kleuren, vogels, juwelen). Het is duidelijk dat je dit expres zo hebt gedaan, maar waarom?

Wanneer je fantasy schrijft is het leuk om een systeem te hebben om namen te bedenken. En bij The Jewel was het gewoon duidelijk: edelstenen. Er was een website met allerlei edelstenen die ik standaard open had als ik een naam nodig had, maar een jongensnaam daarin vinden was veel moeilijker. Juwelen lenen zich in het algemeen meer voor meisjesachtige namen, maar er zijn echt hele vreemde. Dus dat was echt heel leuk. In The Bank gebruikte ik vooral lacework tools, ik gebruikte een beetje artistieke termen.

Garnet heeft zijn eigen novelle, waar ik van houd, en daarin komt een meisje voor wiens vader eigenaar is van een krant, en haar naam is Cyan. Cyan is een type inkt dat kranten gebruiken. Het was dus gewoon ontzettend leuk om te kijken naar wat iemand doet en dat te gebruiken. Ash is duidelijk van The Smoke, maar hij heeft twee broers genaamd Drip en Panel en dat is een type saus. Dus dat zijn houtbewerkingsgereedschappen die ik heb gebruikt, of ijzer bijvoorbeeld. The Farm was gewassen, ik zocht in principe op gewassen en bloemen. The Marsh was vol kleuren.

Ken je het personage Dahlia, lot nummer 200? Zij heette oorspronkelijk Ruby. Maar mijn editor zei: ‘je kunt niet iemand die naam toekennen die niet woont in The Jewel’. Dus ik moest haar hernoemen naar Dahlia, maar ik bleef haar Ruby noemen. Echt, continu. Ik heb er zolang over gedaan om dat niet meer te doen. Ik hou er niet van namen te veranderen. Dat is echt moeilijk voor mij omdat ik er zo gehecht aan raak als ik iemand een naam heb gegeven. Maar het was een goed punt, want je moet wel consistent blijven.

Jouw boeken worden gepromoot met quotes als ‘voor fans van The Selection en The Hunger Games’. Heb je deze series gelezen, en zo ja, wat vond je ervan?

Ja, dat heb ik gedaan. Ik hou van The Hunger Games. Toen ik het eerste boek las sprak niemand tegen mij. Ik sloot mij zeg maar helemaal af, want het is gewoon een meesterwerk wat betreft tempo. Het tempo in dat boek is gewoonweg fenomenaal. Dat is waar ik van hou, ik hou van fast-paced boeken.

Ik heb The Selection wel gelezen [zei ze bijna beschaamd – red.]. Het is prima. Het is duidelijk dat ik mooie jurken niet erg vind, of romantiek, en ik snap de vergelijking. Misschien is het niet donker genoeg voor mij. Elk type boek heeft waarde omdat er zoveel verschillende soorten lezers zijn, en ik snap dat ze populair zijn. Maar iemand die mijn boek leest gebaseerd op het feit dat ze denken dat het net zoiets is als The Selection reageren vaak met: ‘O wow, you are dark!’ The Selection covers zijn ook prachtig en ik ben gevleid door de vergelijking. De cover verkoopt het boek inderdaad. Maar ik zal altijd erg feministische strepen in mijn boek hebben.

Toen ik opgroeide hield ik van Tolkien [The Lord of the Rings – red.], maar er zijn geen meiden in The Fellowship. Ik las ze als tiener en ik kon slechts één van twee personen zijn in dat verhaal. Letterlijk twee personen. De twee archetypes zijn praktisch gezien een vrouw die eigenlijk een man wil zijn en vrouw die bloedmooi is en machtig, en dat is het. Ik wil alle typen vrouwen beschrijven, in allerlei verschillende rollen. Sommige in machtige posities, en sommige niet. Sommigen die goed zijn, anderen niet. En sommige die genuanceerd zijn en zowel niet goed als slecht zijn. Dat ze gewoon beide hebben, want vrouwen zijn gewoon mensen. Dat is waarnaar ik zoek in een fantasy.

Als jij was gestrand op een onbewoond eiland, welke drie personen zou je dan bij je willen hebben? Met de volgende criteria: één personage uit jouw boeken, één personage uit een willekeurig ander boek en één beroemd persoon welke geen familie of vriend is.

Hmm… Dit is zó’n goede vraag. God, dit is zo moeilijk! Wie zou ik willen? Ik heb het gevoel dat ik Garnet zou willen omdat ik denk dat hij plezier zal brengen en kan entertainen. Je wilt niet iemand die een sadsack gaat zijn, of gaat klagen. En hij ziet er goed uit, dus…

Wat was die tweede ook alweer? O ja, iemand van een ander boek. Een deel van mij zou Gandalf willen zeggen omdat hij awesome dingen tevoorschijn kan toveren, en ons misschien wel van het eiland kan toveren.

En dan een beroemd persoon. O, kan hij dood zijn?! Ik moet eigenlijk nog een meisje op dit eiland hebben, ik kan niet geloven dat ik twee mannen heb gekozen. Durf ik Jane Austen te zeggen? Ik zou het heel interessant vinden om Jane Austen en Garnet met elkaar om te zien gaan. En zij lijkt echt heel erg slim; dus dat je echt geweldige gesprekken met haar kan hebben, en ook vroeg feministisch. Dat is zó raar, Garnet, Gandalf en Jane Austen. Natuurlijk dacht ik direct alleen aan schrijvers toen je zei ‘beroemd persoon’. Ik weet dat er veel meer beroemde mensen zijn. Natuurlijk ga ik straks naar huis en dan bedenk ik uiteraard een veel beter antwoord.

We kletsten nog wat verder, en uiteindelijk kwamen we op het samenzijn met auteurs.

De laatste keer dat ik on tour was, was ik alleen. De laatste twee keer zelfs. Dat is fijn, maar tegelijkertijd voel je je aan het eind van de dag een beetje eenzaam. Dus het is heel fijn om zoveel geweldige mensen te ontmoeten, en zoveel leuke bloggers te ontmoeten, en je weet wel journalisten. Het is gewoon zó cool. Dat ik hier mag komen en dat ik mijn boek in andere talen kan zien en mijn boek kan lezen in een andere taal.

Heb je vele andere edities?

Ja, ik denk dat het nu is uitgebracht in iets van achttien landen ofzo. Dat is veel. Ze sturen mij exemplaren weet je wel, en ik kreeg dus uit Litouwen een exemplaar, en The Jewel in Litouws is een gigantisch woord dat begint met een b. Ik heb echt geen idee wat het betekent. Het is zó lang, ze moesten zelfs een kleiner lettertype nemen. En ik dacht echt: ‘hoe kan dit Jewel betekenen?! Betekent het eigenlijk wel Jewel? Ik heb geen idee.’

In het Duits is het natuurlijk Das Jewel, dat begrijp ik. Die is vrij makkelijk. In het Frans is het leuk. Ik heb gewoond in Parijs toen ik in college studeerde. Ik hou van Parijs en ik hou van Frans, ik studeerde Frans op de middelbare school. Le Jewel, en ik keek ernaar en ik was echt van o my god ik kan hier een deel van lezen! Niet alles…

Zijn er ook verschillende covers?

De UK heeft zijn eigen cover gemaakt. Ik zou willen zeggen dat Rusland dat ook heeft gedaan… Rusland heeft maar één boek gekocht, en ik moet zeggen dat ik denk dat ze het boek niet leuk vonden want volgens mij hebben ze de andere delen niet gekocht. Het is superraar. Eén iemand postte er een keer een foto mee en sindsdien heb ik het niet meer gezien. Maar er gebeurde veel op die cover. Verder heeft bijna iedereen wel de US cover gebruikt, en dat vind ik prima.

Had je enige invloed op de cover?

Nee. Eerlijk gezegd had ik een afspraak met mijn editor voordat ze het gemaakt hadden en ze vroeg mij te vertellen wat ik wel en niet wilde. Dus ik zei: ‘Ik wil geen foto van een meisje in een baljurk’. En zij was echt zo van ‘yeah…’ Waarop ik vroeg of ik een foto van een meisje in een baljurk zou krijgen en ze dit positief bevestigde. Dus ik vroeg of ze in elk geval niet in de camera kon kijken, alsjeblieft. En dat doet ze ook nooit, in geen enkel boek kijkt ze naar de camera. Daar ben ik heel blij mee.

En toen lieten ze het aan mij zien en was ik echt zo van ‘well, this is amazing!’ Als ik had geweten dat het er zo uit zou komen te zien had ik direct gezegd dat we voor een baljurk moesten gaan. Ik ben overweldigd door hoe mooi de cover is.

Er zijn trouwens mensen die denken dat ík dit op de één of andere manier heb ontworpen. Nonononono! Je zou mij daar niet de leiding over willen geven. Dan zou het echt een plaatje worden met een stokfiguur van Violet met een zielig gezicht en een kleine baby, en dan de hertogin in een stomme driehoekige jurk. Ik heb totaal geen talent voor de beeldende kunst. Maar het design team van Harper is zo fenomenaal en alle jurken zijn couture. Ik was echt zo van ‘kan ik wat van die jurken krijgen? Misschien? Kan ik het huren? Gewoon huren voor een weekend?’

Tot slot

Toen ze mijn boeken ging signeren zei ze dat ze gek is op het signeren van dingen en dat ze alles zou signeren, zelfs boeken die niet van haar waren. Waarop ik grapte dat ik nog wel meer boeken bij mij had. Een hele gezellige dame dus. Ook vroeg ze nog wie mijn favoriete personage is en schreeuwde enthousiast “Ey Yo!” toen ik aangaf dat ik zou gaan voor Garnet. “He’s fun, that’s why he’s on a deserted Island with me.” Waarna ze zich afvroeg of ze eigenlijk had moeten kiezen voor Lucien. “O mijn God, kun je voorstellen wat voor gesprekken Lucien en Gandalf zouden hebben? ‘Vertel mij over die staf die je rondzeult, en hoe werkt het?!'”

Het was geweldig om de energieke en vrolijke Amy Ewing te mogen interviewen. Bedankt Yalfest en Young & Awesome.

Ben jij al in The Jewel begonnen?

Deze post is al 1909 keer gelezen