Interview met… Gena Showalter

Op 23 april vond Yalfest 2017 plaats in Studio’s Aalsmeer en voorafgaand mocht ik op 21 april vier van de aanwezige auteurs aan een vragenvuur onderwerpen. Zo ook Gena Showalter, rondom wiens boek Eerste Leven ik in samenwerking met Het Depot in Drachten ook een leesclub had georganiseerd op 20 april. Des te leuker was het om haar op 21 april persoonlijk te mogen spreken. Het interview met Victor Dixen staat al online en de komende twee weken kun je ook nog interviews verwachten met Veronica Rossi en Amy Ewing.

Toen omgeroepen werd dat we moesten wisselen – het was een soort speeddate opzet met de auteurs en pers – sprintte Gena snel even de wc in en raakte ik aan de praat met haar beste vriendin Jill, die bij haar aan tafel zat. Zij vroeg mij nog waar ik vandaan kwam, dus ik gaf aan dat ik uit het noorden van Nederland kom. Maar dat was niet waar ze op doelde. Ze vertelde mij dat ik accentloos Engels sprak en ze hierdoor twijfelde of ik wel uit Nederland kwam. Een mooi compliment. Maar al snel was Gena weer terug en gingen we over op het echte interview!

Wie is Gena Showalter?

Gena Showalter is een eigenzinnige, waarschijnlijk rare, lezende en schrijvende nerd die dieren adoreert. Die veel te veel honden heeft, maar geen van hen zou opgeven. Echtgenote, moeder en… beste vriendin! [Lacht naar Jill]

Je hebt al veel boeken geschreven, zowel young adult en wat misschien zou classificeren als new adult.

Ja, ik schrijf adult romances en de young adult romances. Ik denk dat er al meer dan vijftig boeken van mij zijn gepubliceerd. Ik kom dichtbij de zestig. Tenminste, als ik daar nog niet al ben.

Waar haal je je inspiratie vandaan?

Inspiratie heb ik werkelijk overal gevonden. Ik heb boeken geschreven die gebaseerd zijn op dromen; eerder vandaag vertelde ik iemand nog hoe ik midden in de nacht wakker kan worden door een briljant idee en dat ik mijzelf dat dan e-mail. Ik ben zelfs een keer wakker ben geworden en toen had ik twintig e-mails van mijzelf. Soms zijn het de meest belachelijke dingen: maak papieren barbies en doe net alsof ze echt zijn, koop een onzichtbare vriend. Weet je wel, van die gekke dingen waarvan ik echt geen idee heb waarom ik mijzelf dat heb gestuurd.

Ik heb dus boeken geschreven die gebaseerd zijn op dromen. Bij The White Rabbit Chronicles had ik de titel, Alice in Zombieland, en ik móést dat boek schrijven. Ik heb boeken geschreven die gebaseerd zijn op gesprekken die ik heb gehad. Het komt overal vandaan. Ik hoorde een verhaal over koninkrijk tegen koninkrijk en ik dacht, hoe cool zou het zijn als dit de generale repetitie zou zijn en het echte leven pas begint zodra je dood bent. Waar twee koninkrijken aan de macht zijn, en die vechten om meer mensen te rekruteren. Dus ja, ik vind overal inspiratie.

Wij hebben voor onze leesclub Eerste Leven gelezen, en wij vroegen ons af of de werelden in het tweede leven niet overvol raken?

Dat is waarom er bevolkingsbeheersing is in de menselijke wereld [je mag maar één kind – red.]. En zodra je in de koninkrijken komt kun je ook doodgaan. Zij eindigen vervolgens in Many Ends of The Rest. Dus er is niet echt overbevolking, ze kunnen nog ergens anders heen gaan. Ze leven inderdaad wel een stuk langer, geesten gaan niet dood. Niet permanent althans, ze gaan gewoon verder naar een andere plek.

[Jill vertelde dat Gena twee hoofdstukken verwijderd is van het afschrijven van deel drie in de Everlife-serie, waarop ik inhaakte:] Wist je al hoe de trilogie zou aflopen?

Ik wist het eindresultaat. Ik wist wie de oorlog zou winnen, wat er zou gebeuren met de koninkrijken, maar ik wist niet hoe het daar zou komen. Dus ik had mijn opening en mijn afsluiting. Het was gewoon, daar nog komen.

Hoe gaf je een stem aan jouw personages?

Toen ik ging zitten om Eerste Leven te schrijven schreef ik de eerste drie hoofdstukken. De hoofdpersoon heette Iris. Ze zat opgesloten in een kast ,als straf, gekweld door demoonachtige schepsels.

Het was niet goed. Toen ik hoofdstuk drie eindigde wist ik dat ik een valse start had gemaakt. Ik moest dus even gaan zitten en uitvogelen waar ik de mist in was gegaan. Toen stopte ik haar in Prynne Asylum. Ze had een manier nodig om de dagen te tellen. Ze prikt haar vinger en markeert haar muur met bloed. Dat is het moment waarop ik haar Tenley ging noemen, dat is wanneer ze geobsedeerd raakte met nummers. En nu weet ik de vraag eigenlijk niet eens meer die je stelde, haha. Ik zocht het dus gewoon uit terwijl het vorderde.

Wat heb je uit het eerste boek geëdit?

In elk geval dus de eerste drie hoofdstukken, het is trouwens bonus content in de Engelse versie van Lifeblood [Levensbloed verschijnt deze zomer! – red.], de Barnes & Noble special edition.

Toen ik het hele eerste boek had geschreven had ik een koninkrijk geschreven welke zo overduidelijk goed was en eentje die zo overduidelijk slecht was en ik dacht: ze is een idioot als ze niet weet waar ze voor moet kiezen. Dus toen moest ik terug naar het begin en het repareren, ze gelijkwaardig maken. Ze moeten vergelijkbaar zijn, maar ook onderscheidend. Tijdens het herschrijven heb ik mij dus gefocust op het vinden van evenwicht tussen de rijken.

Stop jij geheimen in je boeken die slechts enkele personen zullen vinden?

Ja, absoluut! Dat is zelfs duidelijker dan ooit in Eerste Leven. Je hebt die berichten die ze naar zichzelf sturen en al die nummers… Ik heb geschriften uitgekozen. Het eerste getal is het boek van de bijbel, daarna het hoofdstuk en daarna het vers. Het is dus een klein geheim goudklompje, dat iets onthuld van de persoon die het bericht verstuurt.

Als jij was gestrand op een onbewoond eiland, welke drie personen zou je dan bij je willen hebben? Met de volgende criteria: één personage uit jouw boeken, één personage uit een willekeurig ander boek en één beroemd persoon welke geen familie of vriend is.

Voor het personage uit één van mijn boeken zou ik waarschijnlijk Cole uit The White Rabbit Chronicles willen. Ik heb echt een cougar crush op hem, en hij is jong genoeg om dingen te doen zoals jagen en vissen. Hij kan mijn diner verzorgen en er goed uitzien terwijl hij dat doet. Hij zit onder de tattoos dus ik zou veel plezier hebben met naar hem kijken terwijl hij mij verzorgt.

Het tweede personage is iemand uit andermans boek. Oh my goodness, dit is een moeilijke vraag. Ik wil even rustig gaan zitten en alle pro’s en cons afwegen van alle personen waar ik over heb gelezen, haha. Ik denk dat ik ga voor Death uit Kresley Coles The Arcana Chronicles. Máár, onder de voorwaarde dat hij van mij houdt zoals hij houdt van de heldin. Zodat hij al die geweldige dingen voor mij doet en voor mij zorgt, zoals hij haar verzorgt.

En dan nog een beroemd persoon? Man, mijn eiland wordt een beefcake festival. Chris Hemsworth of Theo James, of, oh my goodness!

Je kunt slechts één kiezen.

Ik weet het! Ik probeer al een selectie te maken van mijn favoriete beefcakes. Oké, laten we gaan voor Chris Hemsworth, omdat hij zo mooi is. Hij is net als Thor en hij kan voor mij zorgen. Ik hou echt van deze vraag! En als ik alleen maar mannen meeneem naar het eiland dan heb ik geen vrouwelijke competitie voor hun liefde en affectie. Dan vechten ze voor mij, I love it!

Jill vroeg vervolgens of ik The White Rabbit Chronicles al had gelezen, waarop ik aangaf dat ik geen fan ben van zombies en dus niet weet of het wel wat voor mij is. Maar misschien dat zij mij over konden halen?

Ze zijn niet zoals de traditionele zombies waarover je leest. Het zijn geestelijke wezens en de krijgers moeten hun geesten uit hun lichaam duwen om ze te kunnen bevechten. Deze zombies eten dus geen bloed en ingewanden. Zij eten de goedheid uit een geest. Dus ook hier speel ik met donker versus licht.

Tot slot

Nadat we het over de zombies hadden gehad gaf ze nog aan dat ik haar moet laten weten wat ik van Alice in Zombieland vind zodra ik het boek heb geprobeerd, en als ik het leuk vind stuurt ze mij een exemplaar van A Mad Zombie Party. Ze vind het ook helemaal geweldig om iedereen te ontmoeten omdat ze nog weet hoe ze zelf veel las, en dat toen haar boek gepubliceerd was, ze zelf de kans had haar idolen te ontmoeten.

En direct in het begin van het interview vertelde ik ze dat ik recent Eerste Leven had gelezen, en dat ik ook een stukje in het Engels heb gelezen. Waarna ze mij vragen begonnen te stellen over de verschillen. Ze waren heel erg benieuwd hoe de grap over ‘seven, eight, nine’ was vertaald omdat ze hadden gehoord dat cijfergrappen niet makkelijk te vertalen waren. Dus heb ik dit zo goed mogelijk proberen uit te leggen door uit te leggen wat de Nederlandse vertaling in het Engels betekent, en dat eight in het Engels ook als ate klinkt, maar dat die twee woorden in het Nederlands compleet verschillende woorden zijn. Grappig is ook dat ze nog refereerde naar waar we het over hadden gehad tijdens het podiumprogramma tijdens Yalfest!

Ik vond het fantastisch dat ik die vrolijke en aardige Gena Showalter heb mogen interviewen. Bedankt Yalfest en HarperCollins Young Adult.

Hebben jullie al één van de boeken van Gena Showalter gelezen?

Deze post is al 1927 keer gelezen