Yalfest Persconferentie | Vraag en Antwoord [deel 2]

Nadat jullie afgelopen zaterdag al het eerste deel konden lezen van de persconferentie met de Yalfest auteurs (Tom Ellen, Lucy Ivison, Arwen Elys Dayton, Ransom Riggs, Tahereh Mafi, Becky Albertalli en Stephanie Perkins), is het vandaag tijd voor het tweede deel waarin de auteurs hun book confessions vertellen, we meer te weten komen over de tv-serie van Shatter Me en Ransom Riggs de auteurs vragen stelt. Lees ook deel 1 van de Yalfest Persconferentie.

Ransom, jouw boeken worden verfilmd, wat zijn jouw gedachten daarover?

Ransom Riggs: Ik ben fantastisch enthousiast. Nederig, ik ben mijzelf nog steeds aan het knijpen, het is behoorlijk gek.

Hoe ben je erbij betrokken?

Ransom Riggs: Ik kijk vol enthousiasme. [lacht]

En vind je de casting goed?

Ransom Riggs: Ja, ik was heel enthousiast over het hoe het tot stand is gekomen. Ik dacht, o ja, zo zou ik het ook gedaan hebben.

Stephanie Perkins: Heb je de volledige versie al gezien?

Ransom Riggs: Ja, dat heb ik. Het is een vroege versie [van de uiteindelijke film], dus ze veranderen nog dingen en whatever, je weet wel. Het is echt ontzettend goed, maar ik ben ontzettend bevooroordeeld. Het is heel subjectief, maar ik vind de film van mijn eigen boek heel erg goed. Het is geen antwoord dat jullie zal verrassen.

Stephanie Perkins: Er zijn heel veel films die er niet goed uitkomen. Ik denk dat het een goed teken is dat jij ervan houdt.

Ransom Riggs: Ik vind hem werkelijk fantastisch.

Als je een magisch item of kracht zou kunnen bezitten, wat zou het dan zijn en waarom?

Becky Albertalli: Dit antwoord weet ik. Alle Harry Potter-achtige vragen heb ik like absoluut overwogen. [het volgende stuk vond ik lastig te verstaan en kon ik niet helemaal ontcijferen, daarom mist dat in dit antwoord]. Ik ben behoorlijk lui [weer een stukje dat ik niet kon ontcijferen], je weet wel, naar de wc’s. Stel je voor ik zou hier elk weekend kunnen komen. Het brengt zoveel mogelijkheden mee voor het reizen. Ik zou hier net zo vaak events bij boekhandels kunnen doen als in mijn thuisstad. Zonder twijfel.

Stephanie Perkins: Ik heb altijd wel de tijd willen manipuleren om gewoon meer tijd te hebben. Telkens wanneer er een deadline aankomt voor een boek, dan denk ik: ‘Ik zou nog wel een paar maanden kunnen gebruiken.’ Dat zou fantastisch zijn.

Ransom Riggs: Ik woon in Los Angeles, en hetgeen waar ik het meest over fantaseer is het verminderen van verkeer. Dat het op de snelweg gewoon altijd is zoals op zondag om 4 uur ‘s middags, waar we ook gaan, fantastisch.

Tom Ellen: De mijne is een beetje hetzelfde als Stephanie. Herinner je je nog Saved by the Bell [tv-serie], wanneer Zack de tijd stopte. Het is niet perse dat je dan meer tijd krijgt, maar gewoon de tijd stop zet en dat je rondloopt en een beetje rotzooien met anderen. Iemands drankje zomaar verplaatsen.

Ransom Riggs: Dus als ik zie dat mijn drankje verplaatst is, en ik zie jou grinniken…

Stephanie Perkins: Dan zijn we even stilgezet.

Lucy Ivison: Ik denk niet dat ik er één heb. Misschien onzichtbaarheid, of is dat saai?

Stephanie Perkins: Dan ben je een soort van spion. Je bent denk ik best wel een creep als je onzichtbaar bent.

Arwen Elys Dayton: En zijn je kleren dan onzichtbaar? Er zijn allemaal van dat soort vragen, want anders heb je allemaal kleren die gewoon rond lijken te zweven.

Stephanie Perkins: Vliegen is cool, wil er niemand vliegen?

Arwen Elys Dayton: Vliegen was altijd de mijne. Maar dan heb je ook allemaal vragen, want heb je dan ski-kleding aan en vlieg je alleen zo snel als je een andere kant op kunt bewegen, of zo snel als ik kan zwemmen of lopen? Maar als het net zoals Superman is, dan ja, absoluut.

Stephanie Perkins: Ik zou langzaam willen vliegen.

Arwen Elys Dayton: Ik denk dat na twaalf keer door de regen je wel sneller wilt vliegen.

Ransom Riggs: Ik denk dat ik zou denken: ‘Het is hier koud, ik word moe van de wind.’ Uiteindelijk zou ik een vliegtuig om mijzelf heen willen bouwen.

Myrthe van Blossom Books: Maar je zou het verkeer wel over kunnen slaan.

Ransom Riggs: Dat is waar. Heb je gehoord van het fenomeen bird strike? Dat een vliegtuig opstijgt en een gans zomaar tegen het raam aanvliegt.

Arwen Elys Dayton: Jij bent echter klein, niet zo groot als een vliegtuig.

Stephanie Perkins: Wil je zeggen dat ik een vliegtuig zal raken?

Vraag voor Tahereh [mijn vraag ^^]: In 2015 kondigde je aan dat ABC Shatter Me voor tv wilde adapteren. Kun je ons iets vertellen over de voortgang en of het nog steeds gaat gebeuren?

Tahereh Mafi: Ja, het is in ontwikkeling. Ik ben een adviserend producer voor de serie. Het is ontzettend cool om er zo direct bij betrokken te zijn. In de komende maanden weet ik waarschijnlijk meer. Het is ontzettend cool, en erg spannend, maar ik wil er niet te veel over zeggen want Hollywood is zo wispelturig. Tot ik heel zeker weet dat het gaat gebeuren, wil ik niet te enthousiast worden. Er gebeuren wel dingen, maar, je weet wel.

Ransom Riggs: Het is ontzettend leuk.

Blossom Books had laatst de #BookConfession, en ik vroeg me af wat jullie confession is.

Arwen Elys Dayton: Ik heb pas dit jaar To Kill a Mockingbird helemaal gelezen. Sorry! Het was fantastisch, het was het wachten waard. Ik denk dat ik er als volwassene meer uit heb gehaald om het voor het eerst te lezen, dan als ik er doorheen had moeten gaan op de middelbare school.

Stephanie Perkins: Ik weet niet hoe belangrijk het boek hier is, maar in Amerika is dat het nummer 1 boek.

Arwen Elys Dayton: Als je ooit een film heb gezien met jongeren in de leeftijd van 11 tot 15, en dat ze binnen de school een klas laten zien dan zijn ze To Kill a Mockingbird aan het ontleden. Zeker weten. Het is het enige boek dat ooit gelezen wordt in films. In High School is het Romeo and Juliet. Dat zijn de twee.

Stephanie Perkins: Ik vind Shakespeare heel verwarrend en moeilijk. Het was heel lang een no-no-no voor mij. Ik kon het gewoon niet. Gelukkig heeft het wel een gelukkig einde, toen mij als volwassene werd verteld dat het zelfs moeilijk was voor de mensen die toen leefden. Heel veel heeft te maken met de interpretatie van de acteurs en het echt uitgevoerd zien worden. Het is zo’n basic feit, en hij lijkt zo duidelijk nu, maar geen enkele leraar heeft dat ooit aan mij uitgelegd; het hoort moeilijk te zijn en het is interpretatie. Veel is wat je visueel ziet door een acteur dat je helpt het te begrijpen. Dus jarenlang was ik doodsbenauwd voor Shakespeare. Mijn kennis van Shakespeare is erg beperkt. Het is voor films.

Becky Albertalli: De mijne is iets dat ik wel heb gelezen. Ik las de eerste, en zo’n tweederde van het tweede boek in de Fifty Shades of Grey serie. Niemand zou dat van mij verwachten.

Stephanie Perkins: Bloosde je terwijl je het las?

Tom Ellen: Genoot je ervan?

Becky Albertalli: Ehm, ik vond hun e-mails leuk. Uiteindelijk moest ik stoppen.

Arwen Elys Dayton: Gebruikte ze haar echte naam?

Stephanie Perkins: E.L. James? Ja, dat is zielig voor haar kinderen. [lacht]

Becky Albertalli: Dat is wat ik mijzelf altijd heb verteld. Er zijn wat momenten in Simon waarvan ik denk: ‘Ik wil niet dat mijn ouders dit lezen, maar gelukkig ben ik niet zoals E.L. James. I’m okay!

Stephanie Perkins: Het is vermoedelijk het best verkochte boek in boekgeschiedenis.

Arwen Elys Dayton: Niet eens Harry Potter?

Lucy Ivison: Ik weet het niet.

Stephanie Perkins: Het geweldige hieraan is, ondanks hoe je je erover voelt, het heeft zoveel nieuwe lezers gebracht. Net als Harry Potter, Twilight en de Hunger Games een hele nieuwe generatie lezers verzorgden. Ik ken zoveel volwassenen die Fifty Shades of Grey oppakten en plotseling dachten ‘o my gosh, boeken zijn leuk.’ En nu gaan ze naar de bibliotheek en lenen heel veel boeken. En elk boek, maakt niet uit wat voor boek of hoe je je erbij voelt, dat compleet nieuwe lezers brengt, dat is iets om te vieren.

Tahereh Mafi: Omdat ik Ransom voor het blok zette, is het wel zo eerlijk om het ook voor mijzelf te doen, ehm… ik heb Ransoms boeken niet gelezen. [lacht] O gosh, nee ik heb al zijn boeken gelezen. Ik ga nu iets zeggen en ik hoop dat niet iedereen mij nu gaat haten, maar ik hou niet van Lord of the Rings.

Becky Albertalli: O, ik ook niet!

Tahereh Mafi: Ik hou niet van de boeken en ik kon niet door de films heen komen.

Arwen Elys Dayton: Oké, allereerst… Kijk. De boeken zijn heel anders dan de films. De films zijn heel erg lang geworden.

Tahereh Mafi: Ik zal ze nog een kans geven.

Ransom Riggs: Je hebt de films nog nooit gezien?

Tahereh Mafi: Ik kon er niet doorheen komen.

Arwen Elys Dayton: De films zijn mistroostig vergeleken met de boeken.

Tahereh Mafi: Ik vond het gewoon allemaal zo verwarrend. Ik kon ze niet uit elkaar, ik bedoel dude met lang haar en andere dude met lang haar.

Arwen Elys Dayton: Dat was slechte casting. Ze leken essentieel echt identiek.

Tahereh Mafi: Misschien deed ik ook wel gewoon niet zoveel moeite.

Ransom Riggs: Ik dacht dat het een documentaire was over Nieuw-Zeeland.

Lucy Ivison: Dat is grappig. Wanneer kinderen het boek meenemen uit de bibliotheek zeggen ze altijd dat het boek voelt als vele boeken die ze al eerder hebben gelezen. En dan moet ik ze vertellen ‘nee, dít was de eerste.’

Myrthe van Blossom Books: Heeft er nog iemand een book confession?

Lucy Ivison: Ik weet niet of ik die heb. Ik heb wel iets over het zijn van een bibliothecaris. Ik weet dat kinderen in mijn school bepaalde boeken niet mogen lezen voor bepaalde leeftijden. En dan komen ze bij me en vertel ik ze: ‘Och liefje, ik weet niet of je moeder het wel goed vindt als je dat zou lezen.’ En dan kijken ze naar me: ‘Dat vindt ze wel.’ en dan lopen ze weg met het boek. En dan heb ik ze er gewoon mee weg laten lopen, en ben ik eigenlijk een slechte bibliothecaris.

Ransom Riggs: Wat is het gekste dat je ooit in een bibliotheekboek hebt gevonden? Teruggebracht door een student.

Lucy Ivison: Soms vind je briefjes van kinderen die ze aan elkaar hebben geschreven en in boeken hebben gestopt. En ehm, dit vind ik lachwekkend, bij de vorige school waar ik werkte, ik weet niet of het ligt aan meidenscholen, maar er is een pagina in Malorie Blackmans Noughts and Crosses waar ze seks hebben en ze maken er altijd kopieën van. En dan moest ik door de bibliotheek schreeuwen: ‘Ik kan zien wat jullie doen! Stop met het kopiëren van die pagina. Stop daar nu mee.’ En dan rennen ze weg, en zie ik het ze weer doen. Ik weet niet waarom ze er zo door geobsedeerd zijn.

Ransom Riggs: Hebben ze wel eens jullie boek gelezen en gezegd: ‘Ik heb dat ene hoofdstuk gelezen.’

Lucy Ivison: Toen Lobsters uitkwam stond ik voor een klas met meiden van 14, en zij hadden het gelezen. En er was toen zo’n meisje, en die zei iets op een heel beschuldigende manier, zo van: ‘Ik weet nu wat jij gedaan hebt. Wij hebben dat boek gelezen. Wij weten wat je gedaan hebt.’ En dan was ik zo van: ‘Wat bedoel je?’ En dan zeiden zei: ‘Wij hebben het einde gelezen. En als je dat schrijft dan moet je dat gedaan hebben.’

Lucy Ivison: Lobsters staat niet in onze schoolbibliotheek. Ik weet dat de ouders erover zouden zeuren.

Arwen Elys Dayton: Klagen ze veel?

Lucy Ivison: O god, je hebt geen idee… Het is gek, want ouders klagen slechts weinig over geweld, maar mensen doen erg raar over hun kinderen die lezen over seks in boeken.

Stephanie Perkins: Voor mij als Amerikaanse bibliothecaris was het altijd seks en taalgebruik. Het geweld kon ze niks schelen, maar als er een bepaald woord was…

Vraag voor Stephanie: Je schrijft altijd lieve en romantische boeken, maar je volgende boek wordt een horror. 

Stephanie Perkins: Ja, dat is zo leuk. Mijn volgende boek wordt een beetje een 70’s 80’s slasher met zo’n vent die tieners vermoord. Het is altijd een groot deel geweest van mijn leven, killing teenagers. Dat is een confession. [lacht] Ik heb altijd de opgewekte kant, maar ook een donkere kant gehad. Ik denk dat mijn thuis dit goed illustreert. Je loopt binnen en ziet muren in alle kleuren van de regenboog, maar als je beter kijkt zie je schedels en antieke gynaecologische attributen. Mijn hele doel is dat mensen daar komen en het warm voelt, en dat ze dan beter kijken en dan schrikken. Ik leef op de extremen. Ik doe het ene een tijdje en dan wordt het vermoeiend en moet je even wisselen. En ik ben heel dankbaar dat mijn uitgever mij die kans gaf, om dat te doen. Het gaat een beetje gek klinken, maar ik denk niet dat het heel anders is dan mijn andere boeken. Want het type horror, het specifieke genre daarbinnen, slasher, het is traditioneel heel zelfbewust, veel humor. Vaak is er romantiek en seks, de dialogen, je weet wel, grappig. En dat zijn dingen die ik goed kan. Het zijn nog steeds echt mijn personages, maar dan in een andere situatie.

En toen waren er volgens mijn voice recorder alweer 38 minuten voorbij en was de persconferentie afgelopen en had ik slechts één vraag gesteld. Time flies when you’re having fun! Alle ‘pers’ mochten per auteur nog één boek laten signeren en helemaal op het einde gingen we nog met z’n allen op een groepsfoto. Heel stiekem heb ik toen toch nog een vraag gesteld aan Tahereh en Ransom, want ik had belooft nog te vragen of ze ooit van plan zijn samen een boek te schrijven. Het antwoord hierop was dat hier nog geen plannen voor zijn. Ransom: “Maar wie weet, we zijn nog jong. Althans zij is jong, dus wie weet.”

Welke vragen en antwoorden vonden jullie leuk of verrassend?

Deze post is al 3940 keer gelezen