Filmrecensie | Still Alice (2015)

Titel: Still Alice
Releasedatum: 12 maart 2015 (NL)
Regisseur: Richard Glatzer, Wash Westmoreland
Hoofdrol: Julianne Moore
Bijrollen: Alec Baldwin, Kristen Stewart, Kate Boshworth, Shane McRae, Hunter Parrish
Gebaseerd op: Ik mis mezelf door Lisa Genova
Genre: Drama
Kijkwijzer: Alle leeftijden

Alice Howland, gelukkig getrouwd en moeder van drie volwassen kinderen, is een gerenommeerd hoogleraar taalkunde aan Columbia.

Ze krijgt een enorme schok te verduren als de ziekte van Alzheimer bij haar wordt vastgesteld en ze beseft dat haar zorgvuldig opgebouwde leven drastisch zal veranderen. Langzaam maar zeker begint ze de regie over haar eigen wereld te verliezen, terwijl de onderlinge banden binnen de familie steeds meer onder druk komen te staan.

Een uitnodiging

Zo’n anderhalve week geleden kreeg ik plots een mooie uitnodiging in mijn mail van het VUmc Alzheimercentrum. Ze hadden de mogelijkheid gekregen een unieke voorpremière voor Still Alice te organiseren en ik mocht erbij zijn! De film werd ingeleid door prof. dr. Philip Scheltens en dr. Yolande Pijnenburg. Philip Scheltens gaf aan dat ze wat terug wilden doen voor iedereen die hen steunt, de zaal bestond dan ook vooral uit bijvoorbeeld patiënten, mantelzorgers en mensen die op een manier met alzheimer te maken hebben, bijvoorbeeld door hun werk of als donateur. Ook was Een Vandaag aanwezig, zij zonden afgelopen maandag een item uit over de film en jongdementerenden. Er kwam een alzheimerpatiënt aan woord die afgelopen donderdag ook aanwezig was bij de voorpremière. Het is een zeer indrukwekkend item.

Jongdementie

“Still Alice zet het thema ‘jongdementie’ op de kaart, een ziekte die zo’n 12.000 mensen, jonger dan 65 jaar, in Nederland treft. De ziekte van Alzheimer is de meest voorkomende vorm van dementie en wordt vaak, onterecht, als een ouderdomsziekte gezien. Deze mensen staan, net als de hoofdpersoon in de film (Julianne Moore), midden in het leven, hebben een carrière en een (jong) gezin. Zij hebben vaak een lange weg afgelegd voordat ze de juiste diagnose kregen. Het VUmc Alzheimercentrum is hét expertisecentrum in Nederland op het gebied van jongdementie. Er wordt baanbrekend onderzoek gedaan naar het ontstaan van de ziekte van Alzheimer en andere vormen van dementie. Bij jonge mensen openbaart de ziekte zich in de puurste vorm, waardoor beter onderzoek verricht kan worden. Onderzoekers van het VUmc Alzheimercentrum zijn hard op weg om een oplossing te vinden voor deze ingrijpende ziekte en werken hiervoor nauw samen met andere instituten in binnen- en buitenland. En er is al veel bereikt. Een oplossing ligt in het vooruitzicht, maar er is veel onderzoek nodig om successen te blijven boeken.”
– VUmc Alzheimercentrum

Realistisch

Ook gaf Philip Scheltens aan dat Still Alice een ingetogen en realistische film is. De film komt voor een groot deel overeen met hoe zij het bij het Alzheimercentrum doen en meemaken. Yolande gaf helaas ook aan dat dementie niet altijd snel gediagnosticeerd wordt. Vaak worden de symptomen eerder aangewezen aan overspannenheid en depressie. Ze gaf ook twee voorbeelden waaronder een lerares die huilerig was en namen van kinderen vergat. Inderdaad iets waarbij je direct denkt aan overspannenheid, maar het kan dus ook alzheimer zijn.

Alice

De film begint met de 50e verjaardag van Alice. Alice is een professor aan Columbia, gespecialiseerd in taalkunde. Ze is getrouwd en heeft drie kinderen. Ze staat nog vol in het leven, maar de eerste tekenen van Alzheimer worden zichtbaar. We worden niet echt ingeleid, wat je ziet zijn echt fragmenten die duidelijk maken wat er met haar aan de hand is. Het ene moment is haar verjaardag en zien we hoe ze per ongeluk denkt dat gesproken wordt over haar en haar zus, het andere moment zie je een fragment van een presentatie die ze geeft waar ze plots verstrikt raakt in haar verhaal. En opeens zit ze bij een neuroloog die testjes met haar doet. Ik vond het dus vrij snel en niet vloeiend in elkaar over gaan in het begin van de film. Dit in fragmenten door de film heen gaan blijft, maar waar het in het begin ervoor zorgt dat je je moeilijk bindt aan de personages lukt dit later in de film wel. Beelden van haar thuissituatie worden afgewisseld met afspraken bij de neuroloog en je begint enorm mee te leven.

Welverdiende Oscar

Julianne Moore heeft een Oscar gekregen voor haar rol in Still Alice en daar ben ik het zeker mee eens. Ze speelt de rol overtuigend en heeft ervoor gezorgd dat ik tranen in mijn ogen kreeg doordat ze duidelijk in beeld bracht door welke emoties Alice overspoeld werd. Ze laat echt zien wat de impact is van alzheimer en zorgt ervoor dat, ondanks dat ik natuurlijk niet echt zal weten hoe het is voor iemand met alzheimer, ik het gevoel kreeg te snappen wat iemand met alzheimer meemaakt. Lof dus voor Julianne Moore. Maar dat kan ik niet zeggen van Kristen Stewart die ik in de Twilight Saga al vervelende tics vond hebben. Die heeft ze helaas nog niet afgeleerd. Als je haar daar geen vervelende tics vond hebben dan vind je haar hier waarschijnlijk ook prima. De andere personages komen eigenlijk vrij weinig in beeld, ze hebben vooral een ondersteunende functie, maar vervullen deze wel goed.

Hartverscheurende film

De film doet zeker wat met je, want door de inleiding van het VUmc kwam het alleen maar harder binnen. De film maakte extra indruk. De vrouw in beeld zit in dezelfde leeftijdsgroep als mijn moeder. Het komt dichterbij omdat je beseft dat het ook jouw moeder zou kunnen zijn (of vader natuurlijk, maar in deze film is de hoofdrolspeler een vrouw).

Je ziet hoe Alice beseft dat het slechter met haar gaat, dat ze dingen vergeet maar dat ze op het puntje van haar tong liggen. Ze maakt er soms zelfs grapjes over, maar je ziet ook dat dat besef gepaard gaat met pijn. Je vergeet eerst kleine dingen, maar straks ook wie je kinderen zijn. Dat lijkt mij vreselijk om te beseffen. Als kijker weten we soms eerder dan haar dat het slechter gaat. Doordat ze zich bijvoorbeeld twee keer aan iemand voorstelt. Maar ook voor de familie is het niet makkelijk. Hoewel in Still Alice vooral de nadruk is gelegd op Alice zelf, zien we ook fragmenten van hoe het is voor de familie. Helemaal doordat Alice een zeldzame soort alzheimer heeft: een erfelijke vorm.

Conclusie

Still Alice is op momenten hartverscheurend en brengt tranen in je ogen. De film eindigt voor mij uiteindelijk vrij abrupt, maar ik denk dat als je de film hebt gezien wel aardig kunt raden hoe het ongeveer afloopt. Uiteindelijk past dit einde denk ik ook goed bij het onderwerp van deze film. Maar op dat specifieke moment was het voor mij wel abrupt. Desalniettemin vond ik deze film ontzettend sterk. Ik raad je zeker aan deze film te zien als je graag realistische films kijkt. Op mij heeft het in elk geval indruk gemaakt. Tot slot wil ik het VUmc Alzheimercentrum hartelijk danken dat ik aanwezig mocht zijn bij deze indrukwekkende en informatieve voorpremière.

 

Deze post is al 2815 keer gelezen