Filmrecensie | 2:22 (2017)

Titel: 2:22
Releasedatum: 6 juli 2017 (NL)
Regisseur: Paul Currie
Hoofdrollen: Michiel Huisman, Teresa Palmer
Bijrollen: Sam Reid
Tagline: A chance encounter. A fateful connection.
Genre: Actie | Thriller
Kijkwijzer: 12+ (Angst)

Het leven van luchtverkeersleider Dylan ontspoort wanneer hij gevangen raakt in een patroon van gebeurtenissen die elke dag op exact dezelfde manier lijken plaats te vinden en steeds eindigen op hetzelfde tijdstip: ‘s middags om 2:22 uur. Om het leven van zijn grote liefde te redden, zal Dylan het lot moeten tarten en de tijd onder controle moeten krijgen.

2:22

2:22, een film met Michiel Huisman in de hoofdrol. Hij is één van mijn favoriete Nederlanders die het heeft gemaakt in Amerika. Wat ik heel gaaf vind. Toen 2:22 in de bioscoop draaide heb ik daarom ook overwogen de film te gaan kijken in de bioscoop. Ik bekeek de trailer en werd wel nieuwsgierig. Uiteindelijk is het er niet van gekomen de film te bekijken in de bioscoop, en stiekem ben ik blij dat ik er geen duur bioscoopkaartje voor heb hoeven neertellen.

Meer verwacht

Ik had eerlijk gezegd wat meer van deze film verwacht. En wat anders. Het staat omschreven als een actiethriller, maar het komt zéér traag op gang. Hierdoor raakte 2:22 mijn aandacht even kwijt. Gelukkig komt het later wel wat meer op gang en wordt het interessanter. Toch blijft het gevoel dat deze film te plat is om goed uit de verf te komen.

Mysterie

De enige reden dat ik echt bleef kijken was omdat het idee van de film interessant is, en je gewoon voldoening wilt. Als je eenmaal een mysterie voorgeschoteld krijgt, moet je gewoon weten hoe het zit. Of de weg er naartoe nou echt geweldig is of niet. Ook zijn er enkele dingetjes die niet helemaal kloppen naar mijn idee, terwijl het juist voor een film met patronen als onderwerp zo belangrijk is. Ook denk ik dat ik niet alles 100% heb begrepen aan deze film.

Missende chemie

Waar ik Michiel Huisman over het algemeen een fantastische acteur vind, lukte het hem niet om mij aan de film te binden. Zelfs zijn eigen voice-overs klonken saai en monotoon. Ook is er nul chemie tussen Huisman en Palmer. Chemie is wel essentieel voor een film waarin twee personages elkaar in zo’n korte tijd zo tot elkaar aangetrokken moeten voelen.

Conclusie

Waar ik eigenlijk had verwacht dat ik 2:22 heel erg leuk zou vinden, komt de film in werkelijkheid helaas niet helemaal uit de verf. Het idee achter de film leek mij erg interessant, maar de algehele uitwerking is het gewoon niet. De acteurs hebben totaal geen chemie, en als kijker word je alles behalve in de film getrokken. Gezien de film begint met een mysterie blijf je wel kijken omdat je wilt weten hoe het afloopt. Maar de film is vooral in het begin erg traag, en weet je helaas nooit echt mee te slepen.

Deze post is al 5286 keer gelezen