Boekrecensie | Ik geef je de zon – Jandy Nelson

Ik geef je de zon door Jandy Nelson
Verschenen: 16 maart 2015 bij Blossom Books
Format: Hardcover, aantal pagina's: 364
Genre: Contemporary, LGBTQ, Young Adult
Rating: |

Jude en haar tweelingbroer Noah zijn op hun 13e onafscheidelijk, ondanks hun uiteenlopende karakters. Noah is introvert, tekent de hele dag en is in stilte verliefd op de buurjongen, terwijl Jude van de rotsen in zee springt, knalrode lippenstift draagt en genoeg praat voor hen allebei. Maar na een tragische gebeurtenis groeien Noah en Jude steeds meer uit elkaar. Drie jaar later spreken ze elkaar amper nog en lijkt hun band onherstelbaar beschadigd. Dan ontmoet Jude een eigenwijze, vreemde maar knappe jongen, die haar voorstelt aan iemand die haar hele leven (en dat van Noah) opnieuw omgooit.

Wat Noah en Jude zich niet realiseren is dat ze allebei maar de helft van het verhaal hebben, en dat hun wereld pas weer compleet zal zijn als ze elkaar terug weten te vinden.

Twinning

Hebben jullie ook een boek dat je al eeuwen in de kast hebt staan, maar nog steeds niet gelezen hebt? Bij mij was dit het geval met Ik geef je de zon. Het boek heeft vele prijzen gewonnen en er leken alleen maar lovende recensies te zijn. Met The Awesome Book Club introduceerde ik het thema ‘Twinning’ en liet de leden kiezen uit vier boeken met tweelingen in de hoofdrol. Ik geef je de zon kreeg de meeste stemmen. Helaas hoorde ik van het ene na het andere lid dat ze dit boek niks vonden en gestopt waren met lezen. Huh? Ik was daardoor bang dat het boek mij ook enorm zou tegenvallen. Of dit het geval is, of dat het boek mij wel te pakken wist te krijgen, lees je vandaag in deze recensie.

Ik geef je de zon

Ik geef je de zon draait om tweeling Jude en Noah. Jude, een echt meisje-meisje dat nergens bang voor is, en Noah, een artistieke vreemde eend in de bijt die nog niet uit de kast is gekomen. Het verhaal lees je vanuit beide personages, maar op verschillende leeftijden, waarbij ze te maken krijgen met een tragische gebeurtenis. Je leest het begin vanuit het oogpunt van een dertienjarige Noah. En je leest het slot vanuit het oogpunt van een zestienjarige Jude. Heden en verleden wisselen elkaar af waardoor je stukje bij beetje meer en meer puzzelstukjes krijgt. Waarom is de tweeling uit elkaar gegroeid? Ik geef je de zon is een verhaal over liefde, vriendschap, jaloezie, leugens en geheimen.

Even wennen

Ik moest er wel even inkomen. Allereerst pakte de eerste scène mij niet helemaal. Ik snap wat het toevoegt aan het verhaal, maar het voelde alsnog een beetje als een apart begin. Het had van mij ook mogen beginnen bij het tweede hoofdstuk, waarbij elementen uit het eerste hoofdstuk later in het verhaal terug zouden komen. Dan had het mij denk ik sneller gepakt. Wat mij ook afschrikte in het begin was het artistieke en het zweverige. Jude en haar moeder zien haar overleden oma. En daarnaast waren er heel veel artistieke omschrijvingen. Af en toe deed het mij lichtelijk denken aan de artistieke manier van schrijven van Tahereh Mafi in Verdermeer. Maar in Ik geef je de zon trok het mij dus niet. Later werd het ofwel minder, of raakte ik er misschien aan gewend en viel het mij niet zoveel meer op. Tijdens de leesclub dachten we dat we er inderdaad gewoon aan gewend waren geraakt, maar echt zeker weten deden we het niet.

“Misschien is het gewoon de bedoeling dat bepaalde mensen in hetzelfde verhaal voorkomen.”

Prachtig verhaal

Hoe verder ik in het verhaal kwam, des te mooier vond ik het verhaal worden. Steeds meer zie je de verbanden tussen Noah en/of Jude als dertienjarigen en Noah en/of Jude als zestienjarigen. Het verhaal krijgt stukje bij beetje een diepere laag en de puzzelstukjes vallen steeds meer in elkaar. Veel van de leesclubleden vonden het boek voorspelbaar (maar mooi voorspelbaar). Ikzelf had dit eigenlijk niet. De diverse onthullingen wisten mij te verrassen, of ik had ze in elk geval pas door toen de puzzelstukjes al wat dichter bij elkaar begonnen te komen. De ontwikkeling van Noah en Jude vond ik erg mooi. Hoe ze samen één zijn, hoe ze apart van elkaar zijn en hoe ze uiteindelijk worden. Ze hebben beiden een eigen verhaal – mede doordat het verhaal vanuit beide perspectieven en op andere leeftijden wordt verteld), maar het verhaal is ondanks alles met elkaar verweven.

Conclusie

Terugkomend op de vraag die ik in het begin stelde: nee, Ik geef je de zon is mij niet tegengevallen. Ik vond het boek uiteindelijk juist zelfs beter dan verwacht. Het begin pakte mij niet direct, maar al snel zat ik in het verhaal en wilde ik weten hoe alle puzzelstukjes in elkaar zouden vallen. De leesclub gaf het boek gemiddeld slechts 2,5 sterren, en slechts vier van de leden zullen weer een boek van Jandy Nelson oppakken. Maar ik ben in elk geval één van die vier. Ik vind Ik geef je de zon een prachtig boek met een prachtig verhaal.

Heb jij Ik geef je de zon gelezen?
Wat vond jij van het boek?

Deze post is al 2790 keer gelezen