Wij krijgen kittens + een geschiedenis over de katten in ons leven

IK BEN ZO GELUKKIG! WIJ KRIJGEN KITTENS! HOERAAAAAAAAA!

Oké, tot zover de caps lock, haha. Jullie hebben het mogelijk al meegekregen op social media, gezien ik het overal heb aangekondigd. Vooral op Instragram Stories had ik er een heel verhaal aan gewijd. Al enkele jaren probeerde ik mijn vriend over te halen, en enkele weken geleden was het opeens zover. Ik was zelf zelfs een beetje verbaasd haha, want ik had verwacht dat hij weer zou zeggen dat hij het wel wilde, maar nu nog niet. En toen kwam daar opeens een ‘Ja’ uit zijn mond. Woehoe!

Liefhebbers van katten

Boven: mijn broertje met Elvis | Onder: Ik, met een zieke Ronkie (dertien jaar geleden)

Mijn vriend en ik zijn allebei groots liefhebbers van katten. Ikzelf ben ermee opgegroeid. Onze kat Elvis, was bijna één jaar toen ik geboren werd. En onze kat Ronkie (de dochter van Elvis, en de kleindochter van de kat Spetter van onze buren) is drie maanden na mij geboren. Ze lag bij mij in de box als baby, dus ik ben er letterlijk mee opgegroeid. Helaas kwamen ze minder in huis toen mijn broertje enkele jaren later geboren werd en allergisch bleek te zijn voor kattenhaar. Hij is hier overigens na een jaar of twintig overheen gegroeid en niet meer allergisch (het is dus écht mogelijk, hurray)!

Elvis en Ronkie zijn respectievelijk 18 en 16 geworden, een mooie leeftijd voor katten. Het deed ons veel verdriet toen we afscheid van ze moesten nemen. Maar gelukkig zaten we niet helemaal zonder kat. Want de buren hadden inmiddels een nieuwe kitten, genaamd Moppie, die ook regelmatig bij ons op visite kwam.

Zonder kat

Moppie, de kat van mijn vroegere buren

Maar toen ging ik samenwonen met mijn vriend en zat ik ineens zonder kat. Ik vond het enorm jammer. Ik miste de aanwezigheid van een kat, zowel in huis als op straat. Het is gewoon gezellig zo’n lief beestje in huis. Vroeger, toen Elvis en Ronkie nog leefden, praatte ik ook gezellig met ze. En toen Ronkie was overleden door nierfalen, ging ik soms naar de garage, waar Elvis dan zat, en zocht ik troost bij haar. Onze katten konden mijn emoties altijd zo goed aanvoelen. Ze wisten precies wat ik nodig had. Mijn broertje en ik gaven ze ook wel eens een eskimo kus. Dan zeiden we “neusje neusje” en dan wreven ze hun neusje tegen die van ons, haha. Zo lief!

Angst voor katten

Gek genoeg heb ik altijd een angst voor kattennagels gehad. Ik hield van Elvis en Ronkie, maar ze optillen durfde ik niet. En ze mochten alleen bij mij op schoot komen als ik er een kussentje onder kon doen (tussen mijn schoot en de kat). Waar die angst precies weg kwam weet ik eigenlijk niet. Misschien heb ik ze één keer op schoot gehad, hebben ze van genot hun klauwen in mijn been gezet en wilde ik toen nooit meer dat ze op schoot kwamen of iets dergelijks. Dat klinkt wel als iets dat bij een jongere Jessica past, haha.

Leasekatten

Poekie, de ex-buurtkat

Nadat mijn vriend en ik een tijdje samenwoonden, kwam er opeens een kat in beeld. Op een dag deed mijn vriend de achterdeur open om iets naar de vuilniscontainer te brengen, en toen hij terug kwam, zat er een kat in huis. Ik lag op dat moment op bed, en was helemaal verward toen mijn vriend schreeuwde: “Jess! Er is een kat in huis!”

Die kat doopten we uiteindelijk tot Poekie, Poek in het kort. We dachten dat het een zwerfkat was, en lieten haar vaker binnen en gaven haar eten. Wat het echte verhaal uiteindelijk was is mij niet geheel duidelijk, maar ze werd uiteindelijk geadopteerd door iemand in onze straat. Haar echte naam: Poesie. Scheelt niet veel met wat wij voor haar hadden verzonnen, haha.

Poesie heeft mij over mijn eerste angsten heen geholpen. Het was echt de allerliefste kat die je maar kon bedenken. Het kind uit de straat kon haar gewoon onder één arm oppakken zonder dat ze zeurde, haha. Wij gingen uiteraard wat voorzichtiger met haar om. Stukje bij beetje overwon ik mijn angst en tilde ik haar op met steeds meer zekerheid. Daar ben ik haar nog altijd dankbaar voor. Ze was ook zo lief, hoe ze altijd bij onze achterdeur, met haar voorpoten op het raam, miauwend onze aandacht trok omdat ze bij ons naar binnen wilde.

Poekies kittens

Van boven naar onder: Puck, Nala, Jyn

Poesie kreeg uiteindelijk drie kittens, die ook allemaal bij ons in de straat kwamen wonen. Het was fantastisch om een zwangere Poesie mee te maken. We wilden natuurlijk dat ze thuis zou bevallen. Maar mocht het plotseling bij ons gebeuren, dan hadden we alvast een doos met deken voor haar klaarstaan. Zoveel hielden we van haar.

Niet lang nadat de kittens ook buiten losgelaten werden, werd Poesie opgepakt en naar het asiel gebracht. De eigenaar was er niet binnen twee weken bij, waardoor Poesie een nieuw thuis heeft gekregen. Samen met andere buurtgenoten hebben we geprobeerd haar nog terug te krijgen, gezellig in dezelfde straat als bij haar kittens, maar het mocht niet baten. Het asiel wilde ook niet op het verzoek van onze buren ingaan, om het telefoonnummer van de buurvrouw aan de nieuwe eigenaren geven. We dachten: als de eigenaren weten dat ze wél ergens thuishoort, dan kunnen ze zelf een beslissing maken. Maar helaas.

De kittens werden gedoopt tot Puck, Nala en Jyn. Puck bij onze naaste buren, en Nala en Jyn op het einde van onze straat. Allen kwamen ze ook gezellig bij ons op visite, net als hun moeder deed. Wat een heerlijkheid! Puck en Jyn zijn inmiddels meeverhuisd met hun eigenaren. Nala is helaas overleden; vermoedelijk dankzij een auto-ongeluk.

Belle

Belle, de poes van onze huidige buurvrouw

Maar toen was daar, in de laatste paar maanden voor het afscheid, opeens Belle. De kat van onze andere naaste buren. Ze woont al ruim vierenhalf jaar naast ons, maar was altijd heel schichtig. We hoefden maar voor het raam te gaan staan of ze rende al snel weg. Tot een half jaar geleden. Mijn vriend aaide haar terwijl ze op de schutting zat. Belle besefte dat wij lief waren, en kwam vervolgens steeds vaker op visite. Wij noemden haar eerst overigens BaoBao. Ze stond ‘s nachts vaak voor de deur van de buurvrouw of op de gezamenlijke schutting (we wonen gelijkvloers, dus de slaapkamer zit naast de achterdeur) te miauwen, en dat klonk vaak als baauw, baaauw, haha. Inmiddels weten we dat ze Belle heet, al twintig jaar is, en wij één van de weinigen zijn bij wie Belle niet wegrent. <3

En nu eindelijk onze eigen katten

Maar nu is het dan eindelijk zover, we mogen onze kattenliefde gaan verspreiden bij onze eigen lieve katjes. Ze zijn geboren op 24 maart, en zullen begin juli bij ons komen wonen. Op tweede Paasdag hebben we ze ontmoet, en werden meteen verliefd. Hoewel we in eerste instantie twee vrouwtjes wilden – daar waren we gewoon aan gewend geraakt denk ik – krijgen we twee mannetjes. Althans, de eigenaar vermoede dat het mannetjes zijn, maar gaat dit nog laten bevestigen door de dierenarts binnenkort.

We hebben nog geen officiële namen voor ze. Ik noem ze voorlopig Fred & George, totdat mijn vriend en ik het eens zijn over de uiteindelijke naam. Ze zijn beiden rood, en driekwart Ragdoll en een kwart Maine Coon. De heren zijn identiek, dus een echte tweeling. Ze komen overigens uit een nestje van vijf, waarvan drie rode, één witte en één zwarte. Toen we daar op Tweede Paasdag zaten, heb ik middels foto’s en video’s mijn ouders overgehaald de enige overgebleven kat te adopteren. Een paar dagen geleden kwam er echter weer één vrij, en die komt nu bij mijn broertje en zijn vriend te wonen. Een echte kattenfamilie dus! Dat wordt een extra gezellige familiedag. De witte komt bij mijn ouders te wonen en heet Moarke (naar het gelijknamige Friese boek uit 1974 over boerderijkat Moarke). De rode kitten – die altijd een just out of bed look heeft – gaat naar mijn broertje en zijn vriend en heet Kue (uitspraak: Kwe – cake in het Indonesisch).

We kunnen werkelijk niet wachten tot ze bij ons komen wonen. Anderhalve week nadat we de kleine donderstenen hadden ontmoet had ik al veel in huis gehaald. Een kattenmand, krabpaal, etensbakjes, radiatormand. Speeltjes hadden we al een beetje, maar de collectie is inmiddels uitgebreid. We zijn al aan het kijken geweest naar een kattenbak en vervoersboxen, maar zijn er nog niet helemaal uit welke we willen. Tips zijn uiteraard welkom!

Zodra de kittens bij ons wonen, zal ik ze nog uitgebreid aan jullie voorstellen.

Deze post is al 2780 keer gelezen