Boekrecensie | Out There: De Gordiaanse Kloof – Manon Spierenburg

De Gordiaanse Kloof door Manon Spierenburg
Serie: Out There #2
Verschenen: 30 november 2017 bij LS Amsterdam
Format: Paperback, aantal pagina's: 287
Genre: Sciencefiction, Young Adult
Lees ook: De Kristallen Sleutel
Rating: |

De 12-jarige Olivia is met vijf anderen in Out There beland, een dimensie waar je na de dood terecht kunt komen. De enige mogelijkheid om Out There te verlaten is via de Exit, die alleen te openen is met je persoonlijke kristallen sleutel. Na de verdwijning van twee leden van het gezelschap trekt de rest verder. Ze proberen de geheimen van Out There te ontrafelen, maar elk antwoord dat ze vinden lijkt vooral meer vragen op te roepen. Zijn ze voor altijd gevangen of kunnen ze ontsnappen aan deze nieuwe, beangstigende en bizarre wereld?  

De Gordiaanse Kloof

Deze recensie lag al een hele tijd op de plank, tijd om deze dan eindelijk eens te plaatsen. Na het lezen van het eerste deel in de Out There trilogie, De Kristallen Sleutel, had ik eigenlijk weinig hoop dat ik De Gordiaanse Kloof leuk zou vinden. Ik had destijds echter al beloofd het tweede deel te gaan recenseren voor Bol.com Lees Magazine. En ik ben nou eenmaal een vrouw van mijn woord. Dus ik begon aan deel twee.

Cohesie

Wonder boven wonder vond ik dit tweede deel overigens een stuk leuker dan het eerste deel. Nog steeds niet geweldig, maar ik vloog makkelijker door het boek heen. Een grote verbetering vond ik in De Gordiaanse Kloof de cohesie. Er waren een stuk minder subplotten waarvan ik mij afvroeg wat voor nut die hadden. Het verhaal leek een duidelijke rode lijn te volgen, het had een duidelijker doel. Dit vond ik prettig, gezien Spierenburg in De Kristallen Sleutel voor mijn gevoel all over the place was.

Verwijzingen

Kenmerkend voor deze trilogie zijn natuurlijk de vele verwijzingen en knipogen naar beroemdheden en bekende verhalen. Bij De Kristallen Sleutel vroeg ik mij al af of dit wel functioneel was. Of eigenlijk vroeg ik mij dat niet af, ik vond ze gewoon echt niet altijd functioneel. De beschrijvingen zijn wel altijd helder zodat je door hebt, of door kunt hebben, om wie het gaat. Maar de meeste beroemdheden hebben niet echt een rol. En dat is jammer. Ze worden meer genoemd om het noemen, dan dat ze een functie in het verhaal hebben. Helaas herkende ik de beroemdheden niet altijd aan hun omschrijvingen doordat het beroemdheden van een andere generatie zijn.  En ik vraag mij af of de vijftienjarigen van tegenwoordig wél alles zullen herkennen.

De Kristallen Sleutel was ingedeeld in NUR 284 (13-15 jaar) en De Gordiaanse Kloof in NUR 285 (15+). Beide boeken bevatten echter ook af en toe wat woorden die misschien net iets té lastig zijn voor jeugdboeken. Om dan nog niet te spreken van verzonnen woorden. Want doordat er zoveel verwijzingen in het boek zitten, begon ik te twijfelen of bepaalde woorden misschien ook Latijns waren, en dat ik ze gewoon niet begreep.

Show, don’t tell

Wat ik minder sterk vond aan De Kristallen Sleutel is dat Spierenburg zoveel vertelde, en weinig gebruik maakte van Show, Don’t Tell. Het verhaal wordt in De Gordiaanse Kloof nog steeds vanuit de derde persoon verteld. Gevoelens van de personages léés je dus vooral, in plaats van dat je ze erváárt. Maar alles verloopt gelukkig al wel wat natuurlijker. Dit geldt ook voor de dialogen die meer toegepast lijken te zijn. Wel heb ik af en toe nog het gevoel dat bepaalde scènes waarschijnlijk leuk waren geweest als je ze zou zien in een film of tv-serie, maar dat ze, zoals ze nu opgeschreven zijn, gewoon niet goed overkomen.

Flashbacks

Leuk vond ik dat er vaker terugblikken waren, en er meer groei in de personages zat. We komen meer over hun levens te weten. We leren wat er gebeurt nadat Bon Jon door de Exit is gegaan, terwijl Jan achter hem aansprong zonder sleutel. Van Bon Jon en de tweeling weet je al hoe ze zijn gestorven, maar dit leer je nu ook van mevrouw Van Dam. De stukjes geschiedenis van mevrouw Van Dam vond ik in deel één al erg leuk, en met die kennis zie je in deel twee ook een mooie groei bij haar. Olivia vind ik ook interessanter worden. Ik ging er namelijk vanuit dat ze Leukemie had gehad en zodoende in Out There terecht was gekomen, maar daar zit een heel ander verhaal aan vast dan ik had verwacht. Al begon mij door bepaalde woordkeuzes omtrent haar herinnering wel langzaam maar zeker te dagen op welke manier er ongeveer iets anders met haar speelde.

Conclusie

Waar De Gordiaanse Kloof dankzij grotere cohesie, meer diepgang en natuurlijkere dialogen een grote verbetering is ten opzichte van De Kristallen Sleutel, weet het deze boekenserie nog niet tot één van mijn favorieten te benoemen. De schrijfstijl blijft een probleem, vooral bij het vormen van een hechte band met de personages. Spierenburg legt vooral nadruk op het vertellen, en laat de lezer hiermee te weinig voelen. Veel telling, weinig showing. Hoewel ze mij met dit tweede deel wel nieuwsgieriger heeft gemaakt en mij meer wist te bekoren, twijfel ik of ik, na lang wachten op het nog niet verschenen derde deel, deze daadwerkelijk op zal pakken.

Lees ook mijn recensie voor Bol.coms Lees Magazine

Ik heb een gratis recensie-exemplaar ontvangen via Lees Magazine in ruil voor een eerlijke recensie. Dit is niet van invloed op mijn mening over het boek of de inhoud van mijn recensie.

Deze post is al 1857 keer gelezen