Boekrecensie | Out There: De Kristallen Sleutel – Manon Spierenburg

De Kristallen Sleutel door Manon Spierenburg
Serie: Out there #1
Verschenen: 15 oktober 2015 bij LS Amsterdam
aantal pagina's: 288
Genre: Sciencefiction, Young Adult
Lees ook: De Gordiaanse Kloof
Rating: |

Vier jongeren en twee volwassenen worden wakker in een vreemd oerwoud. Hebben ze soms een vliegtuigcrash overleefd? Maar waar zijn de brokstukken dan? Ze trekken door het woud, op zoek naar antwoorden. De 12-jarige Olivia heeft het onheilspellende gevoel dat ze iets belangrijks over het hoofd zien. Wie is bijvoorbeeld de vrouw die telkens in haar herinneringen opduikt? En hoe komt het dat ze elkaar kunnen verstaan, terwijl ze ieder een andere taal spreken? Langzaam maar zeker begint het Olivia en de anderen te dagen. De waarheid is ijzingwekkender dan ze dachten, en ze willen niets liever dan terug naar huis gaan. Maar daarvoor moeten ze eerst hun grootste angsten en diepste geheimen onder ogen zien...

Out There

Het was oktober 2015 dat ik Manon Spierenburg tijdens het VIB YA Event hoorde praten over Out There: De Kristallen Sleutel. Het boek, dat in de goodiebag zat, en waarover ze zelf zei dat het een soort Alice in Wonderland meets Lost is. Ik had zelf de intentie het boek snel op te pakken en te gaan lezen, maar het blijkt nu wel weer dat ik dat niet gedaan heb gezien er bijna drie jaar overheen is gegaan. De nieuwsgierigheid die ik ervoer toen ik over het boek hoorde, is in de afgelopen jaren afgenomen. Totdat Lees Magazine mij het tweede deel toestuurde ter recensie, en ik daarvoor toch wel echt het eerste deel even gelezen moest hebben.

De Kristallen Sleutel

Ik vind het lastig om deze recensie te schrijven, want Out There heeft mij niet echt gepakt, en ik vind het lastig onder woorden te brengen welke oorzaken dit allemaal heeft. Het begin van het boek vond ik vreselijk. Niks kon mij interesseren aan dat hele verhaal. Pas nadat duidelijk werd wat Out There is begon het verhaal iets leuker te worden. Ik denk dat ik persoonlijk ook leuker had gevonden dat ze dat eerste stuk weg had gelaten. Maar het is pas wanneer flashbacks echt onderdeel worden van het verhaal dat ik het verhaal met meer plezier begon te lezen. Het verhaal is avontuurlijk, maar ze nemen voor mijn gevoel wat teveel zijpaden waarbij ik mij afvraag of ze allemaal echt functioneel zijn voor het verhaal.

Een grote afstand

Het verhaal is in de hij/zij-stijl geschreven en je leest heel veel over wat de personages doen. Hierdoor voelde ik als lezer mij nooit écht betrokken. Ik miste wat show don’t tell en actievere zinsconstructies. Heel vaak zijn de beschrijvingen zo, dat wordt verteld dat het ene personage een bepaalde actie uitvoert. Dat vervolgens een ander personage daarbij een bepaald gevoel krijgt. En dús uiteindelijk zo reageert. Dit maakt dat wanneer er een plottwist voorbij kwam, er bij mij geen enkele reactie losgemaakt werd. De cliffhanger op het einde? Ik sloeg het boek gewoon dicht. Had niet dat gevoel dat ik verder móést lezen. Ik stond te ver van het verhaal af om mij er zo diep mee verbonden te voelen. Het verhaal en diens personages zijn wat plat.

Meer een jeugdboek

Wel vind ik dat het boek vooral geschikt is voor de jeugd waarvoor het is geschreven. In tegenstelling tot de meeste YA die ook geschikt is voor de volwassen lezer. Met mijn 28 jaar vond ik het boek wat te jong geschreven. Er zijn echter wel veel verwijzingen naar bijvoorbeeld popcultuur. Waarbij ik twijfel of diezelfde jongeren dit allemaal wel zullen oppikken of begrijpen – zelfs ik las in andermans recensies verwijzingen die ík niet had opgepikt -, alsook bepaalde woorden.

Zo wordt er bijvoorbeeld  een deel geschreven over ‘de popster’, wat – gezien de meer dan overduidelijke hints – Michael Jackson moet voorstellen. De omschrijving is goed gedaan, maar af en toe wel iets te duidelijk. Alsof ze zegt: “Heb je al door over wie ik het heb?!”  Ik had graag dat ze wat aan de verbeelding over had gelaten. Als ik heel eerlijk ben vond ik al die beroemde personen überhaupt geen toevoeging aan het verhaal.

Een zestal personages

Het boek gaat over een zestal personages, waarvan de twaalfjarige Olivia – al voelt ze soms wat ouder aan – het belangrijkste lijkt te zijn. Al is het maar omdat het boek begint met haar en ze op de voorgrond gezet wordt. Echter komen niet alle personages – die overigens behoorlijk in leeftijd van elkaar verschillen, dit leverde soms wat opgetrokken wenkbrauwen bij mij op – even goed aan bod qua verdieping.

Persoonlijk vond ik het erg leuk om te lezen over mevrouw Van Dam in haar jongere jaren. In die scènes wist Spierenburg mij opeens wel het verhaal in te trekken. Ik denk dat dat komt omdat ik vind dat er veel te veel gebeurt in het boek, en die stukjes wat rust gaven, wat verdieping. Nu ik erover denk: mevrouw Van Dam en Bon Jon waren wat volwassener. Ik denk dat hun verhaal voor mij als volwassene interessanter waren. Maar misschien dat die verhaalonderdelen, zeker die van Bon Jon, wat te zwaar zijn voor jeugdige lezers.

Conclusie

Out There: De Kristallen Sleutel heeft een origineel uitgangspunt. Dit is ook de reden dat ik het verhaal zo graag wilde lezen. Helaas wist de uitwerking mij amper te bekoren. Groot probleem hierbij was voor mij de schrijfstijl. Ik voelde mij niet betrokken bij het verhaal en de personages. En vond het soms wat te ver gezocht en misschien dus ook niet goed genoeg uitgewerkt. In de tweede helft van het boek wordt het verhaal langzamerhand beter, maar wist mij nog steeds niet echt in het verhaal te trekken. Persoonlijk denk ik dat dit boek interessanter is voor jeugd – niet young adults, waar de marketing echter wel op inspeelde -, maar ik durf niet te zeggen wat voor oordeel zij aan dit boek zouden hangen. Hopelijk bevat het tweede deel, De Gordiaanse Kloof, meer van het laatste stuk van het eerst boek.

Deze post is al 1568 keer gelezen