Categorieën: Persoonlijk / Tags: ,

Geschreven door Jessica

Mijn verhaal | Operatie aan een haarnestcyste

Operatie Haarnestcyste

Het is inmiddels alweer meer dan een half jaar geleden dat ik met een knorrende maag naar het ziekenhuis afreisde voor het operatief verwijderen van een haarnestcyste. Ik heb er een tijdje over getwijfeld of ik er wel of geen artikel op mijn blog aan zou wijden, maar toen ik afgelopen jaar voor de operatie op zoek ging naar informatie en ervaringen van anderen met zo’n operatie vond ik eigenlijk te weinig. Voor anderen die net als ik toen op zoek zijn naar ervaringen van anderen en er maar weinig vinden schrijf ik deze blogpost. Het wordt geen smakelijke blogpost, dus wees gewaarschuwd.

De ontdekking

Ter hoogte van ongeveer mijn stuitje ontwikkelde zich een bult. Een soort van puist dus ik zag er nog geen probleem in. Die bult kan bij het groter worden steeds meer pijn gaan doen doordat de huid strakker gaat staan. Op een gegeven moment kan er een soort van wit puntje ontstaan net als bij een puist waarna hij open knapt en er een mengelmoes van pus en bloed uit kan komen. Meestal verdwijnt een puist nadat hij open geknapt is, echter gebeurde dat dit keer niet.

Naar de dokter

Ik vond maar raar dat een puist zolang bleef en ging naar de dokter. Zij keek ernaar en kwam al vrij snel tot de ontdekking dat het een peri-anale fistel was. Het vreemde vond ik alleen wel dat alle informatie die ik vond over een peri-anale fistel dat het rondom de anus zit en die van mij zat echt veel hoger. Ik kreeg de tip dat wanneer de wond open was elke dag 20 minuten de sproeier van de douche erop te zetten en als hij dicht was de bult elke dag 20 minuten te koelen. Zo gezegd, zo gedaan. Na een aantal weken verdween de plek.

Er kwam weer één

Maar in 2013 kreeg ik er weer één, vlak onder de vorige. Ik deed precies wat de dokter de vorige keer ook had aangeraden, maar het hielp niet. Wekenlang ging ik er vanuit dat het wel zou verdwijnen, want na een aantal weken verdween het de vorige keer ook. Maar op een gegeven moment werden het al meerdere maanden.

Toen ik al een aantal maanden met af en aan een (open) bult zat en continu in de weer was met gaasjes erop te plakken om het vocht op te vangen, ben ik naar de dokter gegaan. Een andere deze keer, want die van mij was afwezig. Ik kreeg een zalfje mee. De zalf was na een maand ongeveer op en nog altijd was er geen verandering. Toen ik in mei 2014 weer naar de dokter ging in verband met pijn in mijn arm – wat later muisarm bleek te zijn – vroeg ik ook hoe het nou zat met die plek omdat die nog steeds niet weg was. Toen kreeg ik te horen dat ik eraan geopeerd zou moeten worden.

Gesprek met de chirurg

Vervolgens moest ik op oriënterend gesprek bij de chirurg. Daar kwam voor het eerst de term haarnestcyste voorbij. Eindelijk begon ik wat meer te snappen, al is het verschil tussen een peri-anale fistel en een haarnestcyste mij nog altijd niet geheel duidelijk. De chirurg gaf aan dat het kan komen doordat bijvoorbeeld tijdens het douchen hoofdhaar tussen je billen kan blijven hangen. Als zo’n haartje dan in een haarzakje in je bilspleet komt dan kan dat gaan ontsteken.

Dit kon echter een mogelijkheid zijn, maar hij gaf eerlijk aan dat er eigenlijk nog niet heel veel bekend is over wat de daadwerkelijke oorzaak zou kunnen zijn van een haarnestcyste. De chirurg gaf aan dat ze de haarnestcyste eruit zouden snijden en dat de wond waarschijnlijk open zou blijven om van binnenuit te kunnen helen. Na een week of drie zou ik dan weer wat actiever kunnen zijn en na zes weken zou de wond compleet geheeld zijn. Zei hij.

Gesprek met een anesthesioloog

Je gaat vervolgens nog op een ander gesprek. Je krijgt een vragenlijst waarmee ze bepalen of je überhaupt onder narcose mag en vervolgens spreek je kort over wat voor narcose gebruikt zal worden. Bij een haarnestcyste is het niet gebruikelijk onder algehele narcose te gaan, ook al leek mij dat in eerste instantie fijner omdat ik doodsbenauwd was voor de operatie. Het werd dus een plaatselijke verdoving waarbij ik vanaf mijn middel compleet verdoofd zou zijn. Dit gesprek duurde heel kort, de wachttijd voor dat gesprek was langer haha.

Wachttijd

Ondertussen heb je al diverse foldertjes gekregen die je door kunt lezen en begint het wachten. Voor de operatie was een wachttijd van ongeveer vijf weken minimaal. Omdat het inmiddels half mei was en eind juni mijn uitzendwerk zou eindigen heb ik gevraagd mij ook niet eerder op te roepen dan de laatste week van mijn werk. Ik wilde het daar wel graag goed afronden. Ze zouden minimaal een week voordat je opgeroepen zou worden bellen over de datum van de operatie.

Op 30 juni heb ik ze even opgebeld en vroeg ik of ze al een indicatie hadden van hoelang het nog zou kunnen duren, een week of misschien wel een maand? Zij gaven toen aan dat ze dachten dat ik over twee weken ongeveer aan de beurt zou zijn. Ik ging dus plannen maken om nog even wat leuke dingen te doen voordat ik geopereerd zou worden. Ik zou er immers een week of zes uit liggen. Ik wilde nog naar de nieuwe Step Up film, het huis helemaal aan kant maken en nog genoeg boodschappen in huis halen want dat zou ik ongeveer een maand niet meer kunnen doen.

De oproep

Slechts een dag na mijn telefoontje belden ze mij op. Er had iemand afgezegd voor aankomende donderdag en of ik die donderdag in de plaats wilde. Ik baalde, want ik had net allemaal plannen gemaakt, maar zei toch ja. Want als het puntje bij paaltje kwam wilde ik er eigenlijk zo snel mogelijk vanaf zijn. Ik had al in een folder ontvangen vanaf wanneer ik niet meer zou mogen eten en dergelijke en wat ik nog als ontbijt zou mogen, maar dit vertelde ze aan de telefoon ook nog even. Ik kreeg een tijd door en toen was het heel snel nog van alles regelen.

De woensdagavond moest ik op een bepaald tijdstip een pil innemen – die ik al weken ervoor had ontvangen van de anesthesioloog – wat ervoor zou zorgen dat mijn darmen zich zouden legen. Je wilt immers niet dat door de verdoving plotseling van alles eruit komt omdat je het niet tegen kunt houden. Een vreselijke pil, want ik had die avond gelijk buikkramp en zat lang op de wc. Fijn…

De dag van de operatie

Heel netjes had ik die ochtend beschuit zonder boter en thee zonder suiker gehad en was ik om één uur aanwezig in het ziekenhuis. Mijn moeder had mij gebracht en zou zolang mogelijk bij mij blijven. Ik moest sowieso opgehaald worden want na de operatie zou ik niet kunnen rijden. Eerst kwam een zuster bij mij die mij nog wat vragen stelde en vervolgens gingen we naar een kamer met vier bedden, waarvan twee bezet. De gordijnen werden dichtgedaan en ik kreeg het verzoek mij uit te kleden en echt een heel lelijk gewaad aan te trekken. In de ziekenhuis series zijn ze echt veel mooier! Haha.

Ik kreeg dit keer geloof ik een prik zodat mijn darmen extra schoon zouden zijn en zou daardoor nog even naar de wc moeten. Wederom buikkramp en een lang bezoek aan de wc. Ook werd mijn bips geschoren en kreeg ik een kalmerende pil. Ik moest maar even rusten en wachten. Een precieze tijd wilden ze mij niet geven voor de operatie want dat kon zomaar uitlopen, maar ze gingen uit dat ik ongeveer om drie uur aan de beurt zou zijn. En uiteindelijk was ik geloof ik pas rond een uur of vier aan de beurt. Het is alweer bijna negen maanden geleden dus al die tijdstippen weet ik niet meer precies. Ik moest tot die tijd gewoon in bed liggen en wat rusten, en als ik nog weer even naar de wc moest dan moest dat onder begeleiding door die kalmerende pil. Mijn moeder gaf later nog aan dat ik geslapen had, dit had ik zelf niet eens door.

Tijd voor de operatie

Op een gegeven werd ik door twee zusters opgehaald en hoewel ik redelijk kalm was geweest die dag werd ik nu ineens enorm zenuwachtig. Maar ik hield mijn tranen angstig binnen want ik vond het zo stom dat ik zou gaan huilen en ik wilde het mijn moeder – die dit hele gebeuren ook doodeng vond, ook al zei ze het niet – niet aandoen om mij huilend door de deuren richting de operatiekamer te zien gaan. Ik was nog nooit geopereerd dus dit deel was helemaal nieuw voor mij.

Eerst werd ik ergens geparkeerd en kreeg ik een mutsje op en dergelijke en werd er een infuus aangelegd. Later brachten ze mij naar de ruimte waar ik een prik in mijn rug zou krijgen voor de verdoving. Hel, wat deed dat zeer. Gelukkig is het redelijk snel voorbij. Toevallig kwam ik een oud-collega tegen die in opleiding was en die mij vast hield terwijl ik de prik kreeg. Zo’n vijf personen stonden volgens mij om mij heen. Hoewel je eigenlijk niet wilt dat bekenden je zo zien, vond ik het eigenlijk juist fijn en geruststellend op dat moment. Even wat bekendheid in een moment van spanning en onzekerheid.

De chirurg kwam even later ook nog bij mij en stelde zich voor. Ze vertelde mij dat ik mij geen zorgen hoefde te maken en keek even naar mijn open plek. Al snel kwamen weer wat mensen naar mij toe om mij te helpen op mijn buik te leggen voordat de verdoving helemaal werkte en tips te geven waar ik mijn armen het beste neer kon leggen.

De operatie

Eenmaal naar de operatiekamer gereden bleef er continu een man bij mij. Die ging voor mij zitten en zorgde ervoor dat ik zowel door te kletsen als door bepaalde middelen in mijn infuus te spuiten zo relaxt mogelijk zou blijven. Maar hij mocht mij niet teveel laten lachen. En eerlijk gezegd ging die operatie heel snel en relaxt voorbij.

Ik denk echt dat de operatie zelf het meest relaxte moment van de hele dag is geweest. Ik vond het sneu dat mijn moeder zenuwachtig naar de klok zat te kijken terwijl ik heel relaxt lag te praten met die jongen. Op dat punt viel de operatie mij echt ontzettend mee en vroeg ik mij af waarvoor ik in hemelsnaam de hele tijd bang was geweest en waarom ik algehele narcose had gewild. Dit was prima. Je ziet niks van wat gebeurt, je ziet alleen degene die jou gezelschap houdt en voorziet van relaxte vloeistof in je infuus.

De verkoeverkamer

Dit was het meest saaie punt van de operatie. Ik lag daar en had natuurlijk alleen een verdoving vanaf mijn middel. Ik was helemaal bij bewustzijn en daar lag je dan. Nog lichtelijk beschaamd omdat je net van dat ene bed op een ander bed bent geschoven door zes mensen waarbij je opgedraaid werd terwijl je onderbroek nog op je enkels hangt door de operatie en alles open en bloot zichtbaar was. Heel normaal voor hen, maar ik flash mijn dinges niet elke dag voor zes mensen tegelijk, haha. Verder voelde ik mij prima en verveelde ik mij stierlijk daar in mijn eentje. Ik was dus maar aan het wachten en wachten en wachten, totdat de twee zusters mij eindelijk richting mijn kamer brachten.

De eerste momenten na de operatie

Toen ik weer op mijn kamer bleek dat we niet helemaal goed geïnformeerd waren. Mijn moeder was niet gebeld toen ik de operatie klaar was, dus ging de zuster een telefoon voor mij halen. Op aanraden van de zusters was ze even ergens anders gaan zitten en kwam net op dat moment aanlopen omdat ze het wat lang vond duren en kwam verhaal halen. Dat was dus allemaal heel toevallig.

Maar waar ik echt aan dacht na de operatie? Eten! O, man, wat had ik een honger. Het was net etenstijd geweest in het ziekenhuis en ik had die ochtend alleen wat beschuit gehad dus ik had zo’n honger. De zuster maakte mij dan ook heel blij met een tree met soep en brood en oh my, wat was dat lekker! Ik denk dat dat hét moment in mijn leven is geweest dat ik het meest intens heb genoten van een maaltijd. Ook mijn moeder haalde in de kantine even wat te eten en kwam toen mijn vriend tegen die uit zijn werk direct naar mij toe was gekomen en samen zaten we de tijd uit totdat ik naar de wc moest. Want pas als ik naar de wc was geweest, en dat gelukt was, dan mocht ik naar huis.

Ook de chirurg kwam nog even langs – dat doen ze niet vaak – en vertelde over de operatie. Er bleek nog een uitbreiding te zitten naar de plek die de vorige keer wel dicht was gegroeid dus die had ze ook weggehaald en ze had tegen alle verwachtingen in gehecht. Geen open wond dus! Hoewel ik eerst geen pijn had en dus vet vrolijk was, piepte ik tegen acht uur wel anders. De verdoving raakte uitgewerkt en terwijl het eerst leek dat ik gewoon kon zitten deed dat nu steeds meer pijn. Maar ik mocht helaas nog geen paracetamol. Gelukkig kwam het gevoel in mijn benen toen terug, kon ik naar de wc, werd ik in een rolstoel naar de auto gereden en kon ik naar huis om op de bank te liggen.

De eerste dag na de operatie

Het eerste verband dat erop zat mocht er nog niet af, daarvoor moest je een dag of twee geloof ik wachten. De volgende ochtend wilde ik even snel zien hoe mijn kont eruit zag met al dat verband en er kwam echt een vreselijke geur vandaan: wondvocht. Wen er maar vast aan want het blijft nog wel een tijdje zo stinken. Ook voelde ik mij niet lekker en voordat ik het wist hing ik boven de gootsteen en gezien ik nog niks had gegeten weet ik niet wat eruit kwam, maar er kwam in elk geval genoeg uit.

Ik mocht best veel pijnstillers nemen – die je kreeg in het ziekenhuis – maar ik had toch nog best veel pijn. En ook had ik wederom last van diarree. Mijn schoonouders kwamen ook langs, en hoewel het waarschijnlijk goed bedoeld was is dat echt het allerlaatste wat je wilt op de eerste dag na je operatie. Geef echt aan je omgeving aan dat je geen visite wilt die eerste dagen na de operatie, want je voelt je beroerd en wilt gewoon in rust thuis zijn. Doe die visite maar een andere keer, daar heb je dan echt geen behoefte aan.

De hechtingen eruit halen

Na een week of twee mochten de hechtingen eruit. Het bleek dat de hechtingen gescheurd waren en dat ik daardoor extra pijn had en de wond open lag. De hechtingen eruit halen was het meest pijnlijkste wat ik tot dan toe mee had gemaakt door de haarnestcyste. Echt, als je de keuze hebt om wel of geen hechtingen te doen, ga dan voor geen hechtingen. Ik zou willen dat ik ze niet had gehad, ook al klonk het nog zo fijn.

Hoelang het helen bij mij duurde

De belofte dat de wond in zes weken compleet geheeld zou zijn was 100% niet van toepassing bij mij. De wond van binnenuit laten helen neemt tijd, veel tijd. Zitten deed pijn dus sowieso de eerste twee maanden heb ik niet gezeten. Na die twee maanden bouwde ik het langzaam op door wat te hangzitten (als je daar wat bij voor kunt stellen in elk geval), waarna ik elke dag even een kwartiertje ging zitten en dat opbouwde naar een half uur enzovoort. Hoewel de chirurg zei dat ik gewoon mocht zitten deed dat in het begin nog teveel pijn en merkte ik dat als ik niet zat de wond sneller dicht ging dan als ik wel probeerde te zitten.

Elke zoveel weken moest ik op controle om te kijken naar de vorderingen en elke dag moest ik elke ochtend en avond de wond spoelen. Dit lukte mij niet zelf dus ik was dankbaar dat mijn vriend dit dag in dag uit wilde doen voor mij. Doordat het zomer was, was het zweten pijnlijk (prikt!), maar het voordeel was dat het niet koud was tijdens het spoelen van de wond. Belangrijk is dat de wond echt van binnenuit heelt en niet de bovenkant aan elkaar heelt waardoor eronder nog een holte  zit.

Na vier maanden elke dag te spoelen, gaasjes te kopen om er weer op te leggen zodat je geen wondvocht of bloed in je kleding kreeg en om de zoveel weken weer het ziekenhuis te bezoeken was de wond eindelijk dicht. In die laatste maand was ik gelukkig alweer mobiel genoeg om af en toe een sollicitatie te doen en zodoende was ik twee weken nadat de wond 100% geheeld was alweer werkzaam.

Pas nog wel op

De huid is fragiel, dus doe rustig aan. Ook al heb ik rustig aan gedaan toch ging en gaat de wond in de maanden erna nog wel eens weer een beetje open. Ook heb ik regelmatig nog dat de huid een beetje opzwelt, maar dat komt omdat de huid daar minder dik is en als er veel druk op komt het dus makkelijker zwelt. Vaak ben ik bang dat er dan toch weer een haarnestcyste ontstaat, maar gelukkig neemt de zwelling en daarmee mijn zorgen weer af. Wel is mij aangeraden te blijven ontharen. De kans dat het terugkomt is 5%, maar je wilt wel zoveel mogelijk doen om te voorkomen dat je weer geopereerd moet worden.

Dit was mijn verhaal, maar ik heb ook verhalen gelezen van mensen waarbij het op de één of andere manier in een maand was opgelost of die na een jaar nog met een open wond rondliepen. Je kunt dus niet uitgaan dat wat ik net besproken heb ook de manier is waarop het zal verlopen als jij geopereerd moet worden aan een haarnestcyste, maar je krijgt wel een uitgebreid idee van wat je ervan kunt verwachten. Ik wil ook nog graag mijn vriend en mijn ouders bedanken voor al hun hulp. Mijn vriend die wekenlang alleen boodschappen moest doen en gaasjes verwisselen en mijn moeder die hielp in het huishouden. Ik hoop dat ik anderen help door mijn verhaal te hebben verteld hier omdat ik destijds geen duidelijk beeld heb kunnen krijgen door te zoeken op het internet. Mocht je vragen hebben stel ze dan ook gerust, ik beantwoord ze graag.

En toen kreeg ik slecht nieuws

Deze post is al 50369 keer gelezen


Geef een reactie

73 responses to “Mijn verhaal | Operatie aan een haarnestcyste

  1. Fleur

    Hi Jessica,

    Ik ben voornamelijk geïnteresseerd in je verhaal over het herstel in de maanden na de operatie. Ikzelf ervaar ook na maanden dat de wond nog steeds af en toe weer openscheurt, vooral na wat hardere ontlasting, ondanks alle pysillium, lijnzaad en chiazaad. Ik heb dan even een minuscuul bloedverlies en het prikt weer even een paar dagen van de pijn en gaat dan weer dicht. 1x in de zoveel weken overkomt me dit… de chirurg geeft aan dat dat kan gebeuren en heeft gezien dat de wond niet mooi glad is maar er een soort klein flapje gegroeid is waardoor de klachten ook kunnen komen en ik smeer alweer manden met diltiazem, 2x daags intern, daar moet het op den duur beter van worden. Maar iedere keer als heg weer opengaat voel ik me moedeloos, wanneer gaat het helemaal over??? Want er zit geen nieuwe fistel… ik ben al 2x geopereerd en ze willen liever voorlopig niet nog een keer om er voor te zorgen dat de huid niet te dun wordt… voornamelijk de pijn die ik dan weer voel verlamt me eigenlijk volledig… ik kan hier eigenlijk ook geen informatie over vinden, je bent de eerste waarvan ik dit lees

  2. Koen

    Nou Jessica 6 jaar later verschijnt er een jonge kerel van 22 op je blog met een haarnestcyste ( hopelijk gaat alles goed met je! ) ik ben in totaal 3x geopereerd aan die plek waarvan 2x een totale flop is geweest.
    Alle 3 de keren is het volgens een oude minder effectieve invaliderende ingrepen geweest ( 3x 2 maanden uit de running ) voor ik verder ga is mijn tip op dit onderwerp ALTIJD een second opinion aanvragen dokters willen maar al te graag deze cyst behandelen vaak ook maar half, ik raad een Laser Behandeling aan ( ik kom hier op terug )
    Mijn behandeling verliep stroef, eerst al 1,5 maand wachten met een zwelling op de huid ter grote van een golfbal en in mijn zitvlees aan beiden kanten ter groten van een sigaret of sigaar
    Waardoor zoals je kunt begrijpen dingen in het dagelijks leven vrijwel onmogelijk worden, ik heb hier door het eerste half jaar van mijn beveiliging opleiding gemist heb en noodgedwongen opnieuw zal moeten starten, na die operatie kwamen ze tot de ontdekking dat ze 3 gangetjes over het hoofd gezien hebben waardoor ik nogmaals onder het mes moest, absoluut geen fan van. De 2e keer was er al het een en ander geheeld in en onder de huid waarbij ze mij vrolijk vermelden “ wij kunnen dit niet verdoven dus jij zal 95% van alles gaan voelen “ na wat heen en weer gelul heeft dokter me toch plaatselijk verdoofd maar toch voelde ik hoe de gangetjes door dokter werden open getrokken en weg gehaald ( genezen huid !!!! ) toen kwam er een 2e en echte chirurg bij en maakte de opmerking “ oh dat ziet er niet bepaald netjes en schoon uit “ ik waarna ik ook nog werd gefatshamed hahahah ( “ nee dat is gewoon vet en huid “ ) maar goed de 3e keer was een verassings operatie! Net voor ik naar belgië wilde gaan om mijn vriendin te verassen stak die zonder enig duidelijk overleg een naald in m’n reet en zei “ tachjaa deze kunnen we niet onbehandeld achterlaten “ waardoor ik ineens op een schoolse dinsdag middag in de operatiestraat lag. Er was een 4e gepland maar daar heb ik dus de second opinion op gevraagd wat ik de lezer echt aanraad ( zeker na meerdere behandelingen ) ik gaf aan dat er na de 3e operatie toch nog best wel zooi er uit kwam, ook het vliesje van een van de tunneltjes die ik er zelf door hard knijpen er uit gehaald heb ( niks mis mee volgens chirurg) er was geen zwelling en ook geen pijn maar toch wilde ze weer opereren.

    Ik las dat er een aantal hier waren met ontzettend veel keus in en rond om behandeling, ik kreeg 2 keuzes: doen of niet. Geen keuze tussen volledige of plaatselijke verdoving, niks over na zorg of wond zorg behalve dan “ goed de douche kop er op zetten “

    De reden waarom ik dit schrijf is omdat er een heel klein plekje pijn doet rond om de cyste en er is ook echt een miniscul klein beetje etter en bloed uit komen zetten, ik zal dit in de gaten houden. Uw stuk over dat het maanden later na de operatie nog wel eens wilt open gaan of zwellen met bloed en pijn heeft mij goed gerustgesteld ik was al in paniek dat het weer zo ver was, ik vang denk ik nog liever een kogel dan dat ik nog eens volle cyste krijg!
    Hopelijk heb je er kaas van kunnen maken en maakt u het verder gewoon goed! Ik gun iedereen die dit leest en momenteel nog een operatie moet of heeft gehad heel veel sterkte toe wensen en schaam je absoluut niet hey!!! Dit is de natuur en zo gaan die dingen nou eenmaal! En het komt uit eindelijk toch wel goed, zeker als je kijkt naar de laserbehandeling. ( ohja, mocht de cyste terug komen dan is de laser behandeling toch echt eentje om te onthouden dit is ook mijn volgende behandeling, ze snijden de cyste open stoppen daar een laser draad in laten die n half uurtje in de cyste branden en je bent daarna klaar! En je hebt geen open wond nee een klein sneetje!! )

    Mensen bedankt voor het lezen en ik wens jullie allemaal het beste toe in deze bizarre tijd!

    • Dag Koen,

      Wat vervelend om te horen dat je zo’n nare ervaring hebt met cystes en operaties. Het klinkt inderdaad niet fijn.
      Ikzelf ben in totaal 2x geopereerd geweest en heb sindsdien geen nieuwe cyste meer gehad. Daar ben ik uiteraard ontzettend blij mee.

      Hopelijk is het bij jou snel geheeld en ben je er dan vanaf zodat je geen andere stappen zal hoeven ondernemen.

      Veel beterschap!

  3. Moeder

    Zoon met haarnestcyste. Reguliere zorg wilde behandelen met operatie onder volledige narcose met als gevolg en open wond voor een x tal maanden.Zonder garantie op eventuele terugkeer van het probleem.Op internet gelezen over Dr.Schouten welke de haarnestcyste behandeld met laser techniek.Zonder volledige narcose met 80% kans op herstel zonder open wond.Herstel tijd weinig tot geen!Vandaag heeft zoon behandeling ondergaan.Wat een verschil.Goed kwalitatief en professioneel vriendelijk behandeld.We zullen moeten afwachten hoe zoon herstelt.Kan eventueel nog 1 behandeling nodig zijn kans op 20% .Maar deze behandeling alleen al scheelt enorm qua impact voor patiënt in tegenstelling met de reguliere behandeling en de laserbehandeling word via de zorgverzekering vergoed. Kortom ik raadt iedereen zeker aan uit te zoeken of deze behandeling wat voor voor jou zou kunnen zijn.

    • Daniel

      Ik heb van precies hetzelfde last, ik heb de afgelopen week niet kunnen zitten en liggen deed al ongelooflijk veel pijn. Ik heb een hele grote zwelling boven de bilnaad en heb er ook al antibiotica voor mee naar huis gekregen. Ik ben de hele dag al op het internet aan het rondkijken wat het allemaal inhoudt zo een operatie en ik kijk er überhaupt niet naar uit. Heeft iemsnd een tip of weet wat er gaat gebeuren als die grote bult langzaam leegloopt( het klinkt heel vies sorry). Ik ben gewoon bang dat ik straks maanden niks kan doen. Vriendelijke groet

      • Dag Daniël,

        Je hoeft niet bang te zijn voor het leeglopen van de bult. Het is eigenlijk net als een hele grote puist met pus. Het is alleen vaak een lastige plek om een pleister op te plakken.

        Ik snap dat je niet uitkijkt naar een operatie. Wat zou je daar graag over willen weten?
        Het verschilt enorm per persoon wat je na de operatie nog wel of niet kunt doen. Het hangt ook af van de locatie van de haarnestcyste en hoe diep deze zit. Dit zien ze meestal pas tijdens de operatie zelf.

  4. M

    Er zijn nieuwe technieken. Behandeling met een laser. Zonder snijden maar met een laserdraad in die dan de holtes dichtbrand en de volgende dag heb je geen last meer.
    Google maar op: expertise laser behandeling haarnest cyste

  5. gyt

    bangelijk dat dit blijkbaar zo veel voor komt, maar we er amper verwittigd worden. Anders had ik als moeder mijn zoons gewoon gechecked, ook als 15-jarigen… Nu is één van mijn 15-jarigen vorige week geopereerd van een grote cyste (gelukkig niét ontstoken!). De wonde is giga (van boven zijn bilspleet tot vlak tegen zijn sluitspier, en tot op het bot), dus we wéten al dat we tegen een half jaar wondzorg aan kijken voor dit opgegroeid zal zijn… We kregen wél als tip mee om vanaf volgende week al met IPL (laser ontharen) te starten, omdat de kans op recidief idd zo groot is. Leuk is anders, zijn zomer is volledig om gegooid. Hij krijgt wel dagelijks thuisverpleging, het uitspoelen, 45 min op voorhand onder de douche en het uitdrogen doe ik zelf. Enne… de andere zoon moet nu ook met zijn billen bloot, want dit wil ik geen tweede keer zo groot meemaken!

  6. Iris

    Hallo,
    Fijn om je verhaal te lezen! Bedankt om het zo gedetailleerd te beschrijven!

    Ik heb voor zover ik me herinner altijd een goed voelbaar stuitje gehad en sinds een paar weken had ik al het gevoel dat het er dikker was, maar ik dacht dat het misschien altijd al zo was geweest. Vorige week voelde ik ineens een dikke bult/plak op die plek. Ik ging naar de huisarts en die dacht aan een abces, maar ik had al op internet gelezen over een haarnestcyste. Ik ben naar de spoed gegaan en ze hebben een echo gemaakt en zagen wel degelijk haren zitten. Maandag ben ik bij de chirug geweest en die heeft er een snede in gemaakt. Ze kon nog niet zien of het nou een cyste was of een abces en kan dus niet bepalen of ze het opereert. Nu merk ik wel dat het steeds meer kenmerken (lijntje eronder etc.) krijgt van een haarnestcyste en ik ga morgen bellen naar de chirurg om dit te melden.
    Ik ben enorm bang dat ik hier mee ga zitten. Was net begonnen met sporten omdat ik 30 kilo wil afvallen, en straks ga ik dus niet meer mogen sporten…
    Wat voor sporten zou ik nog wel mogen doen? Enkel krachttraining voor de armen?

    Ik ben trouwens 30 jaar en mijn vriend en ik wilden graag dit jaar proberen een kindje te krijgen. Kan ik uberhaupt zwanger worden met een gapend gat in mijn rug (wat betreft de genezing en eventuele medicatie). Ik word hier echt depressief van. Ik wil mijn kinderwens niet langer uitstellen. Als dit nog jaren gaat duren ga ik geen kinderen meer kunnen krijgen.

    Ik heb ook veel gelezen over de flap operatie waarbij ze een stuk van je billen halen en er op zetten. Iemand hier ervaring mee? Hoe pijnlijk is dit en hoe is het litteken?

    Ik hoop dat het voor iedereen snel voorbij is. Heel naar om jullie verhalen te lezen… 🙁

    Groetjes Iris

    • Hoi Iris,

      Wat balen! Dit soort dingen komen natuurlijk nooit gelegen. Ik denk dat zwanger zijn en herstellen van zo’n operatie in elk geval niet erg prettig voor jouzelf zal zijn. Zeker omdat je dan mogelijk juist meer zou willen zitten of op de rug liggen. Maar wie weet is bij jou de herstelperiode veel korter, want dit verschilt per persoon en ook hoe diep (en breed) de haarnestcyste uiteindelijk blijkt te zitten (en hoeveel er dus weggesneden moet worden). Misschien ben jij al na twee maanden weer compleet operationeel en kun je direct verder met proberen voor een kindje. Qua sport zou je inderdaad vooral met je bovenlichaam kunnen werken.

      Zelf heb ik geen ervaring met de huidtransplantatie, dus daar kan ik je niks over vertellen. Maar ik wil je wel veel sterkte wensen.

  7. Kim

    Hallo Jessica,
    Wat fijn dat je hier een blog aan hebt besteed! Ik ben vorige week geopereerd aan een haarnestcyste net onder mijn stuitje. Ik had nooit geen last en binnen een week zat er een enorm abces. Na mijn bezoek aan de huisartsenpost/SEH werd ik gelijk naar de OK gebracht. Ze hebben het abces en zwelling volledig weggesneden, dit heeft geresulteert in een flinke snede in mijn bilnaad en ja gat in mijn kont uiteraard. Volgens de chirurg groot, maar hij had erger gezien. Dus hier moeten we het mee doen denk ik 😉 Ik heb een ruggenprik gehad. De operatie niet als onprettig ervaren, het viel mij reuze mee! Ik was blij van de pijn af te zijn, dat abces was niet te doen. De eerste dagen rustig aangedaan. Paracetamol voldoende geslikt. Ik schrik van alle ervaringen hier. Ik kan gelukkig zeggen dat ik geen tot weinig pijn heb. Na 2dgn wandelde ik alweer met de hond buiten. Kan redelijk zitten (ligt denk ik ook aan locatie vd cyste). Slaap goed. Ik kan alleen niet autorijden en uiteraard sporten. Ik werk vanuit thuis en probeer het zittend/staand werken af te wisselen. Het is een open wond, moet tweemaal daags spoelen, vriendlief helpt daar gelukkig mee. Gelukkig is het uitspoelen niet pijnlijk of vervelend. Bij mijn controle een paar dagen terug in het ziekenhuis hebben ze wat dode huidcellen weggehaald en wat “beslag”. Als ik de ervaringen op internet lees word ik toch wel droevig, dit lijkt geen eenmalig iets te zijn. Chirurg gaf aan hier 4-6 weken mee zoet te zijn. We zullen zien, door de ervaringen op het internet weet ik dat ik niet raar moet opkijken als het langer duurt (maanden). Ik zit nu in week 2. De grootste uitdaging is om de wond open te houden en schoon. Ik gebruikte een absorberend verbandje, maar door het vasttapen is de huid gaan irriteren. Er werd mij een maandverbandje geadviseerd, dus dat probeer ik nu, maar ik heb het idee dat het absorberend verbandje beter werkt. Ik zal kijken naar de producten die jij hebt geadviseerd!

    • Dag Kim,

      Allereerst sorry voor mijn late reactie, ik heb een tijdje in een gekke periode gezeten waardoor reageren er helaas bij ingeschoten is. Hebben de producten die ik had geadviseerd nog geholpen? En ben je inmiddels volledig hersteld?

      • Kim

        Dag Jessica,
        We zijn nu een half jaar verder. Helaas nog steeds niet volledig hersteld. Ik heb woensdag controle bij de huisarts, want na 6mnd zit er nog steeds een gaatje van 0.5-1cm. Ik heb er gelukkig geen last van. Maar het elke keer uitspoelen van de wonde door mijn vriend 2-maal daags en niet kunnen zwemmen/in bad kunnen ben ik inmiddels een beetje zat! Ik heb de wonde met rust gelaten en volgens de chirurg heelde het supersnel (toen wel). Alleen met een steriel gaasje de wonde na het douchen droog gedept. We gaan horen wat de huisarts te zeggen heeft deze week 😉

        • Dag Kim,

          Dat snap ik heel goed. Ik voelde mij ook erg bezwaard mijn vriend dat tweemaal daags te laten doen. Ik hoop voor jou dat je er snel vanaf bent.

  8. Jelle

    Ik heb dit allemaal gelezen, ivm eenzelfde soort puist heb. Weet zeker dat ik ook een Haarnestcyste heb. Ben pas 16 jaar en een jongen en vind dit enorm irritant. Daarnaast vind ik het ook allemaal te beschamend om het tegen iemand te vertellen. De cyste is bij mij al redelijk erg, er komt bloed en pus uit. In de zomervakantie kwam ik er achter dat ik een klein bultje had, maar zag er de ernst nog niet in. Nu wel…
    Ik ben vooral ook erg bang voor de reacties van mensen uit mijn omgeving. Daarnaast heb ik ook nog school, zit nu in 5v, en das wel een belangrijk jaar. Heb dus geen tijd/zin in de herstelperiode. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen.
    Help?

  9. Mellie

    Precies hetzelfde heb ik ook, alleen had de dokter me bij de eerste keer een verkeerde Diagnose gegeven waardoor ik er nog langer mee rond liep. Nu heb ik dan eindelijk te horen gekregen dat ik een operatie krijg alleen ik krijg een volledige narcose en ben er best bang voor ook als ik lees dat je er nog best lang last van zult hebben zie het allemaal niet zo zitten aangezien ik nu binnen 10 weken eigenlijk mijn diploma zou moeten halen en dit waarschijnlijk dus allemaal weer verlengd moet worden. Ik ben wel blij dat ik er aan geholpen word maar ben ook super zenuwachtig. Vond het wel super fijn om te lezen hoe het bij andere mensen is gegaan.

    • Dag Mellie,

      Wat fijn om te horen dat je hier hebt kunnen lezen hoe andere mensen het hebben ervaren. Het is zeker even slikken, maar ik zal voor je duimen voor een spoedig herstel!

  10. ❤️

    Hey,

    Mijn verhaal begon zo’n 3 jaar geleden toen ik nog maar 14 was. ik zat te douchen en plots voelde ik iets heel pijnlijk aan mn stuitje ik dat misschien heb ik mijn staartbeen verstruikt paar weken later kwam ik er achter dat ik een gaatje heb waar soms bloed en pus uitkwam ik heb het gewoon zo gelaten in de hoop dat het weg gaat. Jaren gingen voorbij en ong 2 maanden geleden had ik het voor het eerst tegen mn moeder gezegd, zij vond dat ik onmiddellijk de huisdokter moest bellen aangezien ik het zolang heb en dat het erger werd. Ik heb toen ook mijn dokter gebeld voor een afspraak. Ik vertelde heel het verhaal en zij heeft mij doorgestuurd naar een chirurg. De chirurg heeft er naar gekeken en zei het is een kleine gaatje dus de ingreep gaat ni zo groot zijn, we hadden toen ook een datum besproken voor de ingreep. 2 weken later was ik terug onderweg naar de ziekenhuis om 8 uur moest ik daar zijn en om 11 uur gingen ze mij opereren. Ik kreeg een operatie kleed en brachten me naar de operatiezaal waar ik in me bed lag te wachten tot ze me gingen ophalen ik kreeg een haarnetje en een vragenlijst na ongeveer 20 minuten kwam mijn chirurg zij zei wat ze gingen doen en mij een beetje kalmeren want ik ontplofte van de zenuwen. 10 minuten later kwamen 2 zusters mij ophalen om naar de operatie kamer te gaan ik kreeg een infuus met medicatie en een zuurstofmasker, na 1 minuut was ik weg. 3 uur later werd ik wakker in een andere kamer met 2 andere personen die ook net uit de operatie kwamen. Ik begon toen opeens te huilen want ik wist niet wat er was aan het gebeuren en ik voelde me heel raar er kwam een verpleegster en deed een babbeltjes met me daarna bracht ze mij terug naar de kamer waar ik mij heb uitgekleed ze gaf me een beetje eten en water ik was idd ook dood van de honger aangezien ik toen ong 20 uur niets had gegeten. Ik was in slaap gevallen toen 3 personen me wakker maakte ze zijden wat ze hebben gedaan tijdens de operatie en gaven mij een paar papieren voor een paar spullen te kompen en voor thuis verpleging en stuurden ze mij daarna naar huis. Nu is het ongeveer 2 weken geleden na mijn operatie. Ze hebben gisteren mijn hechting opengeknipt en nu heb ik een diepe gaatje deze kan ik zelf niet verzorgen dus heb ik voor 21 dagen een verpleegster aan huis.

    • Wat een gekke ervaring hè, zeker als je compleet onder narcose bent geweest.
      Wel fijn dat je een verpleegster aan huis hebt die je kan helpen. Hopelijk sta je er verder niet helemaal alleen voor en krijg je steun uit je omgeving.

  11. Jaimie

    Ik ben inmiddels 9x geopereerd en merk toch dat ik me onbegrepen voel door veel mensen. Zijn er mensen die behoefte hebben aan een lotgenoot?

    • Hoewel het iets is dat best vaak voor komt, merk ik zelf ook dat er in mijn omgeving weinig mensen zijn die hetzelfde hebben meegemaakt. Hopelijk kan je steun halen uit alle reacties die hier zijn geplaatst en uit mijn artikelen zelf.

      Wel vreselijk dat je dit inmiddels al 9x hebt moeten doormaken.

  12. Kaitlyn

    Jep! Ik ken het. Ik ben ondertussen al 5 keer geopereerd, op dezelfde plek. Elk jaar komt het weer terug. Dik, rood, een gaatje waar pus uit komt. En elke dag schoon spoelen. Het helpt niet. Vreselijk! Bij de eerste operatie was ik 3 maanden uit de running. Bij de 2e operatie 4 weken, 3e operatie 2 weken bij de 4e operatie was ik ook 2 weken uit de running en bij mijn laatste operatie kon ik eigenlijk direct alles al. Ook na verdoving. Ik werd in slaap gebracht voor de operatie. Bij de laatste lieten ze me denken dat ik een mondkapje op kreeg om in slaap te komen maar hebben ze tussen door niet aangezet en een prik gegeven vanwege me leeftijd. Nu moet ik weer bellen naar de dokter. Vreselijk! Ik wil niet. Gewoon omdat ik niet weet hoe lang ik uit de running zal zijn. Ook moet ik dan thuiszorg krijgen, dat is irritant. Je onderkant laten zien aan tienduizenden mensen. En dit net aan het begin van de zomer en een nieuwe baan.

    • Hi Kaitlyn,

      Wat balen dat je er al zo vaak aan geopereerd bent, en nu alweer moet. 🙁 Dit zijn geen fijne dingen. Ik ben echt gezegend met een vriend die mijn wond elke ochtend en avond wilde verzorgen. Al moet je zo denken: bij de thuiszorg zien ze zoveel, dat ze waarschijnlijk jouw onderkant niet eens echt opmerken.

      Ik wens je heel veel succes en hoop dat je goede zorgen krijgt vanuit je nieuwe baan.

  13. M

    Ik vrees dat ik ook een haarnestcyste heb. Ik heb al een poos erge last van mijn stuitje dacht ik, maar ik zag een paar maanden geleden een gaatje in mijn bilspleet :(. De pijn is de ene keer erger dan de andere. Momenteel speelt het weer erg op en soms heb ik een rustige week. Hoe houden jullie het schoon? En scheren jullie daar? Ik las dat ontharen belangrijk is. Ik ben nog niet naar de huisarts geweest omdat ik mij enorm schaam.

    • Dag Marlene,

      Ik raad je aan om toch naar de huisarts te gaan. Het is niks om je voor te schamen; bedenk je maar zo, zij zien dit soort dingen dagelijks en het levert jou meer zekerheid op. Eventueel kun je altijd vragen of je een vrouwelijke arts kunt krijgen. Ik houd het schoon door na het douchen altijd te controleren op losse haren in de bilnaad en deze direct weg te halen. Ontharen doe ik niet. Er zijn mensen die voor ontharen zijn en tegen. Gezien ingegroeide haartjes dit soort dingen kunnen veroorzaken heb ik besloten om niet te ontharen.

  14. Johanna

    Bij mij begon het met een abces. Gek werd ik van de pijn, zelfs tramadol hielp niet. Toen ik bij de seh kwam werd direct gezegd dat ik werd opgenomen en diezelfde dag geopereerd. Nu, 6 wkn later is de wond nog open en lekt nog steeds. Ik heb een oud laken in stukjes gescheurd, deze op 90 graden gewassen en in een plastic zakje gedaan. Dit doe ik tegen de wond na het spoelen, dat is prettiger dan gazen. De chirurg zag na 5 weken al het begin van een fistel, dus ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren. Er gaat een behandelplan gemaakt worden. Kans op 2e, ingrijpendere operatie is groot helaas.

    • Ik had zelf altijd van die vettige gaasjes (ik ben de naam even kwijt) en die werkten fantastisch. Die bleven namelijk niet aan de wond vastplakken. Daaroverheen deed ik een gewoon gaasje en daaroverheen Leukopor zodat het goed bleef zitten. Het kan inderdaad heel lang duren voordat de wond dicht is.

      Een tweede operatie is inderdaad niet leuk. Ik hoop van harte dat je er daarna wel vanaf bent.

      • Johanna

        Het zit echt tussen mijn billen zeg maar, tegen mijn been aan. Gaas blijft dus vanzelf zitten, omdat het daar zo schuurt gebruik ik veel katoen. Echt zitten lukt nog niet. Ben heel benieuwd wat de arts zegt over 2 wkn.

        • Johanna

          Er volgt dus weer een operatie hier. De fistel gaat ze helemaal openleggen. De wond is nog steeds open en ontstoken, na 4 maanden.
          Ik hoop dus dat deze aankomende operatie de laatste zal zijn en dat de boel dan eindelijk dicht zal gaan.

            • Johanna

              helaas, ik moet nogmaals geopereerd, de fistel loopt te hoog waardoor ik incontinent zou worden. Er is nu een seton geplaatst, bah, das echt mega vervelend zeg. Over 2 mnd moet ik terug en bespreekt de chirurg het verdere verloop eb het behandelplan. Ik ben er dus voorlopig nog niet af.

              • Jeetje Johanna, het zit je niet mee! Ik hoop echt voor je dat het eind in zicht komt en je dan weer fijn verder kunt.

                Ik wens je in elk geval héél veel sterkte toe de komende tijd! <3

                • Christine

                  Ondertussen loop ik nog steeds met een pussende wond met setondraad. Dat moet echt over zijn voordat ze een transplantatie willen willen doen in de endeldarm. Die wond gaat steeds meer pijn doen en ik trek het amper nog. Ben er zo klaar mee, moet donderdag voor controle maar ik ben bang dat ze me onverrichterzake naar huis sturen.

  15. Hey Jessica!
    Ik ben een meisje van 14 jaar. Ik heb sinds de zomervakantie (ik denk rond juli-augustus) in Turkije een hard bultje ontdekt bij mijn bilspleet, vlak onder mijn rug. Ik besteedde er niet veel aandacht aan en dacht dat het vanzelf wel overging. Maar naarmate de tijd, begon ik er steeds meer last van te krijgen. Vooral de afgelopen 3-4 maanden doet het pijn als ik er een beetje op druk. Ook doet het ontzettend veel pijn als ik soms zit of lig. Zoals ik al zei besteedde ik er geen aandacht aan, tot eergisteren. Eergisteren lag ik gewoon in mijn bed en ik keek YouTube. En toen lag ik niet zo lekker, omdat het bultje pijn deed. Ik kon dus geen lekkere houding vinden. Ik kon eigenlijk alleen maar schuin liggen. Maar het deed dus zo veel pijn. Uiteindelijk ging ik eraan voelen. En ik voelde opeens iets heel bubbeligs en ik voelde vocht. Ik keek naar me vinger en zag dat er bloed was. Ik heb met de spiegel gekeken en ik zag dat er opeens een wondje met veel bloed en wat vocht zat. Ik ben daar heel erg van geschrokken, want ik dacht altijd dat het alleen maar een bultje was dat vanzelf over ging, maar dit keer was het een wondje met veel bloed en een rare vel erop (ik weet niet hoe ik het moet beschrijven). Ik heb meteen me moeder geroepen en we gaan morgen ochtend om 7:30 naar de huisarts. Ik heb tegen mijn moeder gezegd dat ik absoluut wil dat het een vrouwelijke arts moet zijn, aangezien ze waarschijnlijk naar mijn kont gaan kijken. Ik zou me niet comfortabel voelen als een man naar mijn kont gaat kijken. Het is nu niet zeker of het een man of vrouw arts is.. het is nu ook half 1 snachts en ik moest allang slapen maar ik heb wat op het internet gesurft om te kijken wat ik kan hebben en het meest waarschijnlijke heb ik ook die haarnestcyste omdat ik alle dingen hier herken wat jullie schrijven. De oorzaak kan dus zijn doordat een hoofdhaar daar is gekomen en dat is waarschijnlijk ook bij mij het geval. Omdat ik best wel vaak (zo’n 3-4 keer per week) soms merk dat er een of twee haartjes bij mijn bilspleet zitten, van die lange. Maar ik moet morgen dus naar de huisarts en heb daar echt echt echt geen zin in. Ik ben ontzettend zenuwachtig en ik ga echt DOOOOODDDDD als het een mannelijke arts is. En ookal is het een vrouwelijke arts, ik vind het niet fijn om me kont te laten zien aan iemand….. Daarnaast ben ik ook bang door jullie reacties dat ik een operatie moet ondergaan en dat het heel veel pijn kan doen.. En het idee om daar in je nakie te liggen.. OMG.. En ik ben ook onzeker over mijn kont.. Ja klinkt raar maar.. Ik ben een best harige persoon en ik heb dus ook wat donshaartjes op mijn kont.. Ik kan nu echt niet slapen ik ben zo bang en zenuwachtig voor morgen…. Ik laat jullie wel weten hoe het is gegaan morgen :(((( Bedankt voor je verhaal trouwens. Ik dacht echt ik ben gestoord ofzo dat ik een wond bij me bilspleet heb, maar je hebt dus ook echt weinig van haarnestcyte informatie op het internet, dus ik ben echt blij om jouw ervaring te horen en te horen dat ik niet de enige ben met dit. Bedankt!’ 🙂

    • Trouwens dit is een veeeels te late reactie en ik hoop dat je dit nog leest en er antwoord op geeft. Trouwens sorry voor mijn slechte Nederlands. Ik ben zo zenuwachtig, ik kan geen normale zinnen meer typen :’)

    • Dag Leyla,

      Helaas lag ik inderdaad al te slapen toen je dit berichtje stuurde. Hoe was het bij de dokter?
      Ik snap dat je liever geen mannelijke dokter hebt, ik heb ook liever een vrouw, maar je moet maar zo denken: zij zien dit elke dag en weten niet beter. 😉
      O, en iedereen heeft haar op zijn of haar bips, dat is juist heel normaal. 🙂

      Ik ben blij dat mijn verhaal je heeft geholpen. 🙂

    • Es

      Wow dat is ook precies hoe het bij mij ging. Ik had het op vakantie in turkije ontdekt op mn 15e en ik wil absoluuuuuut geen mannelijke arts ik ben echt blij dat ik niet de enige ben. En hoe gaat het nu? Heb je een operatie gehad?

    • Amy

      Ik zit nu PRECIES in dezelfde situatie als jouw maar ik ben 18. Ik vind ook regelmatig, vaak na het douchen, haren tussen me bilspleet dus dat kan de oorzaak zijn. Ik dacht eerst dat het me stuitje was en dat het aan mijn houding lag. Ben een aantal maanden geleden naar de huisarts gegaan (een man dus dat was wel even awkward) en hij was er zeer vaag over. Wist niet wat het was en raadde me aan het plekje wat schoner te houden. Hij had m uitgeknepen als er echt pus in zat maar het bultje was soort van weg. Het is namelijk al maanden misschien al jaar komen en gaan. Soms erger dan anders. Maar ik weet vrijwel zeker dat ik nu een haarnestcyste heb, omdat ik nu een groot bultje hebt met een witte top, pus. Mijn moeder gaat nu een afspraak maken en ik weet vrijwel zeker dat ik geopereerd moet worden. Gelukkig heb ik me nu goed voorbereid door veel te googelen. Ik ben benieuwd hoe het gaat verlopen, want ik zit nu in mijn examenjaar en kan me niet veroorloven veel school te missen :/.

  16. Hey Jessica! Wat ben ik blij dat ik dit verhaal op het internet vind. Zoals jij zelf al aangaf: er is véél te weinig over te vinden.

    Ik heb namelijk hetzelfde als jij hebt gehad. Afgelopen maandag ging ik naar de huisarts voor de bult bij mijn stuitje, dat een abces bleek te zijn. Ik kreeg antibiotica mee, maar de huisarts wilde wel dat de chirurg er nog naar ging kijken. De volgende dag moest ik me dus melden bij de polikliniek en ja hoor: diezelfde dag moest ik geopereerd worden. Ik heb gekozen voor een ruggenprik, en zelf heb ik daar niks van gevoeld!

    Het is inmiddels 3 dagen geleden dat de operatie heeft plaatsgevonden. Na de operatie moest ik in het ziekenhuis blijven slapen. Na het uitwerken van de verdoving kreeg ik ongelofelijk veel pijn, dus heb ik die nacht een morfineprik gekregen.

    De volgende ochtend mocht ik naar huis en heb ik vrijwel geen pijn meer gehad. Na de morfineprik ook geen andere pijnstillers meer genomen, zelfs geen paracetamol. Ik heb er dus echt totaal geen last van!

    Heb jij dat ook gehad? Dat je de eerste paar dagen geen last had, maar dat de hevige pijn na een aantal dagen pas kwam optreden? Ik ben zo bang dat ik nu te vroeg aan het juichen ben, omdat ik al meer dan twee volle dagen direct na de operatie (zonder pijnstillers) geen enkele pijn voel.

    Groetjes,

    Daphne

    • Hoi Daphne,

      Wat fijn dat je mijn artikel hebt gevonden, en wauw, wat ben jij al snel behandeld dan! Ikzelf heb de operatie nu twee keer gehad, en moest beide keren weken wachten tot ik geopereerd werd.

      Ik herken wat je zegt over de pijn die je hebt wanneer de verdoving uitgewerkt is, ik kon ook wel door de grond zakken van de pijn.

      Bij mij nam de pijn geleidelijk aan af (ik nam wel pijnstillers, beide keren), dus het werd niet opeens erger na een paar dagen, het nam echt af. Hooguit komt dat weer even terug door bepaalde bewegingen of als je er op gaat liggen of zitten. Fijn voor je dat je zodra je naar huis ging vrijwel geen pijn meer hebt gehad, daar mag je echt heel blij mee zijn.

      Heb jij een open wond of is het gehecht? Groot? Zit je er al wel op, of breng je de dagen ook liggend door?

      Hebben wij elkaar op Facebook? Mocht je namelijk vragen hebben over de verzorging of andere zaken dan mag je altijd ook contact opnemen via messenger o.id. 🙂

      Liefs,
      Jessica

  17. kaira

    Hi,

    Nou ik heb het helaas ook, herken me helemaal in jou uitleg. Ik kon op de hoogte punt van mijn haar cyste niet eens meer zitten of lopen. Half liggen ging nog het best. Nu is hij open gegaan, en zit er een gaatje in mijn onderrug. Vanmiddag naar de huisarts geweest die me antibiotica heeft gegeven, omdat ik hierbij ook koorts heb. Maandag heb ik een afspraak bij de chirurg. Weet bijna wel zeker dat dit operatief verwijderd moet worden. En ik zie hier nu al zo erg tegen op, het idee dat ik daar naakt op een operatie tafel lig, en die verdomde ruggenprik. Heb een fulltime baan en ben nog leerling, en als ik 6 weken weg ben. Loop ik sws vertraging op met mijn opleiding. ( natuurlijk had ik vandaag ook de jongste arts in het hele pand) die lekker naar mn kont zat te kijken terwijl ik daar vol schaamte een beetje bij stond. Ik wil niet, en bij de gedachte word ik al misselijk.

    • Lieve Kaira,

      Wat vervelend voor je. Heb je inmiddels al te horen gekregen of je definitief geopereerd moet worden? Het is inderdaad even vervelend, ikzelf had, vooral zodra ik weer aan de betere hand was, een grotere waardering voor alles dat ik kan doen. Zitten, lopen, actief bezig zijn. Het is even frustrerend, maar als je het laat zitten heb je er nog langer en meer last van, dus het is even een offer, maar hopelijk ben je er daarna wel vanaf. Ik moest helaas twee keer, maar dat betekent niet dat dat bij iedereen zo is. De operatie zelf ervoer ik als best gezellig. Zodra je de ruggenprik hebt gehad voel je verder niks meer en heb je ook niet het idee dat je halfnaakt op een tafel ligt. De operatie zelf vond ik nog het minst vervelend. Het is de periode erna die ik vervelend vond, met name de eerst 48 uur, maar ook dit zal bij iedereen verschillen.
      Wat bij mij hielp om me over die naaktheid heen te zetten is bedenken dat zij letterlijk de hele dag door mensen zo zien en dat vooral jijzelf dat zenuwachtige gevoel hebt over halfnaakt zijn, en zij totaal niet. Ik hoop dat je daar wat aan hebt.
      Wat betreft het eruit liggen. Helaas is het niet anders. Je kunt altijd kijken of het te plannen valt in een periode dat jou beter uitkomt, ik kon dat in elk geval wel aangeven bij het ziekenhuis. En er was een minimale wachttijd van 5 weken.

    • Amy

      Ik vraag me af… lig je echt half naakt (zonder (onder) broek) op de operatietafel? Zelfs geen afdekking van de bips behalve het plekje?

      • Dag Amy,

        Dat klopt. Gelukkig merk je er zelf weinig van, en zien de chirurgen dit heel vaak. Al vond ook ik het even gênant toen ik weer omgedraaid werd door zes man sterk…

  18. mariska

    Hoi jessica. Ik heb ook zo een bultje; reeds jaren nu al. Vroeger krabte ik het af en toen was het platter. Nu zag ik iets op tv over een haarnestcyste en het lijkt me echt dat. Het zit ook op diezelfde plaats. En er gaat een roze lijntje naar beneden; is dat typisch hiervoor? Ik ga het vragen aan mn gynaecoloog volgende week of het effectief dat is. Ik ben erg bezorgd dat het kan ontsteken. Heb jij er een groot litteken aan overgehouden? En wat is de reden denk je? Ik heb een zittend beroep… Bedankt voor je antwoord. Grtjs

    • Ik weet niet of ik ook een roze lijntje had, wat mij vooral opviel was die bult die leek op een puist, maar dan een graadje erger. Het feit dat er een bultje zit is in feite al een ontsteking.
      Het beste kun je naar de huisarts gaan, die herkent het meestal ook wel en kan jou dan doorverwijzen naar een chirurg.

      Wat betreft het litteken: in de bilnaad zag ik er niks meer van terug, maar het stukje waar ze wat uit mijn rechterbil hebben gesneden daar zit nu wel een bobbelig stukje litteken.

      De oorzaak is nog niet iets dat ze met zekerheid kunnen benoemen. Het kan zijn dat tijdens het douchen hoofdhaar in een huidzakje in je bilnaad is gekomen en dat is gaan ontsteken, maar er zijn ook andere oorzaken te bedenken waaronder het zittende beroep.

  19. Goh Jessica, wat een lijdensweg zeg.
    Mijn vriend heeft hetzelfde voor maar weigert zich te laten opereren omdat hij er zo tegen opziet om zo lang te revalideren. Hij heeft dan ook nog eens een zittend beroep. We zijn al wel bij de specialist op consultatie geweest en hij sprak van 4 weken een open wonde, maar dan zal je echt wel alles moeten doen wat ze zeggen.
    Bij hem komt het en gaat het. Dan heeft hij er wel veel last van en kan hij mits druk pus lossen via 2 kleine gaatjes die er zijn. En dan blijft het weer een 2-tal maanden weg, maar het komt wel iedere keer terug.
    Ik ben er zeker van als ik hem jouw verhaal laat lezen, dat hij volledig afhaakt. Maar blijven wachten tot het betert is ook geen optie en maakt het alleen maar erger.
    Hopelijk herstel je snel van je volgende operatie en heb je niet teveel pijn. Succes alvast 🙂

    • Dag Ingrid,

      Bedankt voor je succeswensen! 🙂

      Wat betreft je vriend: als hij het niet operatief laat verwijderen zal het altijd blijven. Het is inderdaad niet iets dat overgaat en het kan dan dus alleen nog maar uitbreiden. Ik kijk ook weer op tegen de revalidatie, maar de rest van mijn leven in de weer blijven met zo’n bultje is ook niks.

  20. Lydia

    Zoo herkenbaar, fijn dat je je ervaringen deelt!
    Ik ben afgelopen week dinsdag geopereerd. Ze hadden bij mij een drain geplaatst, zodat de wond openbleef. Deze is gisteren geleden verwijdert. Nu moet de wond vanzelf van binnenuit helen. Aangezien ik alleen ben en mijn familie geen tijd heeft om mij te helpen heb ik wondzorg ingeschakeld, hier heeft iedereen recht op bij dit soort cystes. Wordt volledig vergoed en ze komen twee keer per dag.
    De wondverpleegkundige is zojuist voor het eerst geweest en ze vertelde dat het het beste is om elke dag na het douchen door middel van een pincet een gaasje in de wond te duwen, zodat deze inderdaad niet van buitenuit dichtgroeit. Mijn chirurg vertelde mij echter na het verwijderen van de drain dat dit niet nodig is en dat een gaasje op de wond voldoende is. Het gaasje was nu in mijn wond zit irriteert enorm, dus vandaar dat ik op zoek ging naar ervaringen van anderen hiermee. Hoefde jij geen gaasje in de wond te stoppen na het douchen?

    • Dag Lydia,

      Wat vervelend dat je de operatie ook hebt moeten ondergaan, ik hoop dat je voorspoedig herstelt.

      Na het douchen depten wij (mijn vriend hielp mij hierbij) de wond met een papieren zakdoekje, want ik had gelezen dat dat beter was dan een handdoek. De eerste gaasjes had ik meegekregen vanuit het ziekenhuis en waren van die zachte gaasjes, dus niet met die grove, harde draadjes. Zo’n zelfde soort gaasjes kocht ik ook bij de DA Drogist en elke ochtend en avond na het spoelen/douchen legden wij deze op de wond en plakten het vast met leukopor. Hierbij kwam geen pincet te pas. We duwden hem niet in de wond, maar legden hem erop terwijl ik op mijn buik lag, dan liggen je billen nog een beetje uit elkaar. Maar echt erin duwen heb ik niet gedaan. Ik heb dat dus 1 keer gedaan met een spons op aanraden van de chirurg en dat kwam toen helemaal vast te zitten en bij het lostrekken ging het helemaal open en bloeden (en dan heb ik het nog niet over de pijn die daarbij komt kijken), dus ik zou het ook niet erin drukken (als dat bij een gaasje denk ik minder erg dan een spons), maar er gewoon op leggen terwijl je op je buik ligt en dan als je opstaat gaat het tussen je billen zitten. Dat werkte bij mij prima. Bij het spoelen moet je de wond goed openhouden, en dan valt het van buitenuit dichtgroeien als het goed is reuze mee.

      Ik hoop dat ik het een beetje duidelijk verwoord heb, maar mocht je meer vragen hebben, stel ze gerust!

      • Lydia

        Hoi Jessica, bedankt voor je reactie! Ik heb de wondzorg na die ene dag afgezegd en in overleg met de chirurg besloten om er inderdaad geen gaasje meer in te doen. Mijn herstel gaat trager dan ik had verwacht. Mijn wond is maar 1 cm. breed dus ik had verwacht redelijk snel te herstellen, maar de wond is maar 1 mm dicht gegaan in 2,5 week. Ik kan wel al een half uur wandelen maar daar blijft het bij. Zitten gaat nog bij lange na niet. Over twee weken hoef ik pas op controle in het ziekenhuis, ik hoop dat ik er dan goed voor sta en weer langzaam aan het werk kan gaan. Gelukkig is mijn werkgever heel begripvol. Groetjes, Lydia

        • Bij mij was gezegd dat het in zes weken volledig geheeld zou zijn en dit werd uiteindelijk vier maanden. Geen idee hoe het jou zal vergaan (hopelijk sneller, mijn wond was veel groter dan 1 cm), maar ik zou er genoeg tijd voor uittrekken. Het is ook belangrijk het langzaam op te bouwen met zitten en niet direct een hele dag te werken, want in het begin is het extreem gevoelig om weer uit te scheuren. Hoe dichter de wond is voordat je weer aan het werk gaat hoe beter. Ik ben blij te horen dat je werkgever begripvol is.
          Ik wens je nog heel veel sterkte bij het herstel en hoop dat het voorspoedig zal verlopen.

  21. Bernadette

    jee alsof ik het verhaal van mijn dochter lees , die heeft afgelopen december een idem operatie gehad . alleen heeft zij algehele narcose gehad . ik zie dat jij een gedegen nacontrole heb gehad iets wat mijn dochter niet heeft gehad . Wij hebben op de verwijdering hechtingen na totaal geen na bezoeken meer gehad .Dit heeft onze huisarts op zich genomen Gelukkig maar want ze heeft meerdere problemen na de operatie gehad , ontstekingen en 3 bacteriën verder dachten we dat het nu rustig was . Niets is minder waar 2 weken terug weer pijn toch maar Ziekenhuis gebeld voor een controle bij een chirurg . Haar vermoeden werd waarheid de Nest is terug , MRI afgelopen zaterdag gehad dus we gaan weer het riedeltje weer bewandelen . Ik als moeder ga nu waakzamer zijn en dingen vragen , en een betere zorg afdwingen . 1 ste keer waren we overbluft hoop nu er beter in te staan . 6 maanden vrij van Ziekenhuis geweest nu mogen we weer 🙁 .

    • Jeetje, wat ontzettend vervelend voor je dochter (en jou, want voor de ouders/partner is het ook niet makkelijk)! Hoewel het bij mij nog steeds gevoelig is en de huid soms nog een beetje scheurt doordat het gewoon nog zo dun is, heb ik er in principe verder geen problemen mee. Ik zou er ook niet aan moeten denken om de operatie nogmaals te moeten ondergaan, echt heel vervelend voor je dochter!

      Ik hoop inderdaad ook dat jullie gedegen nazorg krijgen dit keer. Hoewel de bezoekjes van mij maar kort duurden kreeg ik zo nu en dan wel tips mee die mij hielpen.

      Belangrijk is ook om elke dag twee keer per dag te spoelen. Het is even vervelend, maar ikzelf liet me erbij helpen door mijn vriend en belangrijk is dat ze dan zelf haar billen goed uit elkaar trekt zodat je er met de straal goed bij kan komen (het voelt niet fijn, maar helpt wel erg goed, als je meerdere standen op de douchekop hebt gebruik dan de zachtste straal) en dit naderhand af deppen met papieren zakdoekjes (handdoek is niet verstandig). Ikzelf heb nadat de hechtingen eruit waren ook altijd na het spoelen weer een gaasje erop gedaan en vastgeplakt met leukopor. Op die manier blijft het goed schoon.

      Ik kreeg op een gegeven moment ook aangeraden een sponsje met betadine oplossing er tussen te stoppen zodat de wond goed open bleef, je moet namelijk niet hebben dat de huid dichtgroeit en er een holte onder ontstaat. Bij mij bleef het sponsje echter vastplakken waardoor het heel erg ging bloeden bij het loshalen. Maar als je er goed aandacht aan besteedt kun je dit ook voorkomen zonder sponsjes te gebruiken en alleen gaaskompresjes. Na de operatie had ik een aantal meegekregen van de dokter en daarna kocht ik ze bij de DA of Kruidvat 10×10 (ik had de soft gaaskompresjes).

      Als je nog vragen hebt, stel ze gerust. Ik hoop dat ik wat voor jullie kan betekenen. Heel veel sterkte voor jou en je dochter!

  22. Heftig verhaal! Ik herkende je angst voor de operatie wel want ik ben eind februari (dit jaar) geopereerd aan m’n longen. Dat was de dag zelf onverwacht, ik had namelijk vocht en etter in m’n longen. En toen hadden ze zonder operatie eerst een buisje gestoken, maar dat ging niet snel genoeg. Dus ik moest die dag onder het mes, ik was doodsbang. Gelukkig is het allemaal meegevallen, ik heb zelf nog last van kortademigheid en soms pijn aan m’n wondjes aan mijn zij die door het opereren nu natuurlijk littekens zullen zijn xxx

    • Wauw, dat lijkt mij ook niet bepaald prettig en vooral erg spannend zo plotseling! Doe rustig aan, ik hoop dat je er snel weer helemaal bovenop bent en dat de wond zodanig mooi heelt dat het mooie littekens worden.

    • Ja vervelend was het zeker! Maar je leert simpele dingen wel weer beter waarderen na zoiets, want zitten was opeens helemaal niet meer vanzelfsprekend. Wie had gedacht dat ik zitten zou gaan missen! :p

    • Bedankt voor je lieve reactie! Hoewel het een vervelende periode was ben ik er nog wel redelijk positief onder gebleven en heb ik geen moeite met erover praten of schrijven. Geopereerd worden en er tijden uit liggen is niet leuk (en ook vrij eenzaam dag in dag uit alleen op de bank liggend), maar het was gelukkig geen ernstige ziekte of iets dergelijks, gewoon een vervelend iets dat helaas operatief verwijderd moest worden en waar ik lang van moest herstellen.

      • Henna

        Hey, super bedankt voor het delen!
        Dit is mij 2x overkomen , beide keren operatief verwijderd. De laatste keer is het wond open gebleven en kreeg ik nazorg van thuiszorg. Het heeft 4 a 6 weken geduurd voordat het dichtgroeide. Bij mij ging het om een ingegroeide haar. Ik kon mijn ervaring destijds toen ik 16 jaar was (10 jaar geleden) met niemand delen en dat vond ik wel jammer dat er weinig over bekend was.

    • Daar ben ik het helemaal mee eens, zeker als het je vervolgens beperkt in je kunnen en je zo afhankelijk wordt van anderen. Ik kon ook een hele tijd niet bukken en als ik dan iets liet vallen moest ik altijd wachten tot mijn vriend thuis was. Terwijl ik het zo graag zelf wilde doen. Maar gelukkig is dat voorbij en was het geen ernstige ziekte o.i.d., het was gewoon even een vervelende periode en die is inmiddels voorbij 😀

      • Leon

        Dag Jessica. Bij toeval, vis googlen, kwam ik bij jou blog terecht) Sinds maandje of 2 heb ik last van een pijnlijke zwelling tussen bilnaad en stuitje. Na consult met de huisarts en specialist was meteen de reactie: haarcyste. Veel gelezen en verdiept hierin. Meteen werd ook geopperd een operatie te ondergaan. Nu vernam ik ook de mogelijkheid van laser behandeling. Waar is de “keuze” van de arts van afhankelijk ? De aard, grootte of ernst van de cyste ? En kan ik eventueel zelf aangeven voor een laser behandeling te willen gaan ? Groet

        • Dag Leon,

          Wat vervelend dat je ook een haarnestcyste hebt! Toen ik geopereerd ben is er niet gesproken over een laserbehandeling, dus hier kan ik je helaas niet bij helpen. Ik zou je aanraden al je vragen gewoon te stellen aan de specialist. Hij of zij kan je het beste vertellen wat hierin meeweegt. Ik wens je in elk geval heel erg veel sterkte, en hoop dat je snel weer fit rondloopt.