Boekrecensie | Twintig Regels Liefde – Rowan Coleman

Ik heb een gratis recensie-exemplaar ontvangen in ruil voor een eerlijke recensie. Dit is niet van invloed op mijn mening over het boek of de inhoud van mijn recensie.

Twintig Regels Liefde door Rowan Coleman
Verschenen: 2 maart 2016 bij Boekerij
Format: Paperback, aantal pagina's: 348
Genre: Roman
Rating: |

Stel dat je nog maar één kans had? Eén kans om een brief achter te laten voor degene van wie je houdt? Wat zou je schrijven?

Tijdens haar nachtdiensten schrijft verpleegkundige Stella brieven voor haar patiënten. Daarin vertellen ze aan hun geliefden over hun gedachten, hun gevoelens, en over hun laatste wens. Soms staan er praktische tips in – hoe werkt een wasmachine? – en soms ouderlijk advies – hoe word je een goede vader? Stella belooft dat ze de brieven pas na hun dood zal versturen. Maar dan breekt ze die belofte: er is één brief waarvan ze vindt dat ze die op tijd moet posten, om iemand een laatste kans te geven op verzoening en een goede afloop…

Twintig Regels Liefde

Een tijd geleden kreeg ik een berichtje in mijn inbox; of ik interesse had in een recensie-exemplaar van het boek Twintig Regels Liefde. Ik had er nog niet eerder van gehoord, maar het boek leek mij wel interessant. Wat ik ervan kon verwachten wist ik niet, maar het leek mij een boek met een verhaal over een race tegen de klok. Een romantisch verhaal. Klopt dit?

De eerste pagina

De eerste pagina had mij al direct te pakken, en als een boek mij op die manier direct weet te pakken, dan weet ik dat de rest van het boek mij ongetwijfeld ook zal bevallen. Het begint direct met een brief van een vrouw die op het punt staat te overlijden, aan haar man. Mocht je twijfelen of dit boek wat voor je is, pak dan het boek even op in de boekhandel en lees die brief. Spreekt die jou aan? Dan vind je de rest van het boek ongetwijfeld ook mooi. Het is namelijk een prachtige brief met een vleugje humor.

Meerdere perspectieven

Wat ik echter niet uit de flaptekst kon afleiden is dat Twintig Regels Liefde een boek is met meerdere perspectieven, namelijk Stella, waaraan we in de flaptekst al geïntroduceerd waren, maar ook Hope, Hugh, en zelfs ook nog een paar andere personages van waaruit één keer geschreven wordt om je iets mee te laten krijgen dat je anders niet mee zou krijgen. Je vraagt je af welke kant het op zal gaan, want zeker Hugh lijkt eerst helemaal niet in het verhaal te passen. Maar niets is leuker dan uiteindelijk ontdekken hoe het verhaal in elkaar steekt en dat iedereen een rol heeft in het geheel.

Geen specifieke voorkeur

Wat ik bijzonder vind is dat ik alle perspectieven leuk vond om te lezen. Meestal heb ik óf een specifieke voorkeur voor één van de perspectieven, óf zit er juist één perspectief tussen dat mij minder trekt, maar in Twintig Regels Liefde las ik graag over allen. Alle drie vertellen ze een compleet ander verhaal en proberen ze allemaal iets anders te verwerken, maar toch horen ze bij elkaar, en dat is bijzonder en zorgt voor een prettige afwisseling. De bewuste brief van de achterflap speelde voor mij echter een kleinere rol dan je zou denken, ook al is het wel een belangrijke verhaallijn. Dit stoorde mij echter niet omdat het verhaal bleef boeien.

Leuke toevoegingen

Een leuke toevoeging vond ik de kat die onder diverse namen door het boek gaat: Jake, Shadow en Ninja. Hij zorgt voor grappige momenten, en zeker ook dankzij Hugh heb ik moeten lachen. Ook heb ik moeten huilen, tegen het einde. Door het gehele boek zijn trouwens brieven verwerkt die grotendeels zijn geschreven door Stella – al zijn ze dat niet allemaal. Die brieven die je tussen de hoofdstukken door kunt lezen zijn een fantastische toevoeging, zelfs al ontmoeten we niet alle personen die opdracht hebben gegeven die brieven te schrijven. Rowan Coleman kan fantastisch en quotewaardig schrijven. Niet filosofisch, want daar hou ik helemaal niet zo van, maar echt op een toegankelijke manier.

Conclusie

Twintig Regels Liefde is een mooi boek, maar niet helemaal wat ik ervan had verwacht. Dit begint al met het feit dat je na het lezen van de achterflap denkt dat het over Stella gaat, maar er in werkelijkheid nog een paar perspectieven in het boek zijn. Erg? Nee. Ik genoot van alle perspectieven, en die extra perspectieven gaven juist extra diepte en maakten het verhaal verrassender. Het verhaal steekt goed in elkaar en weet continu te blijven boeien, al direct vanaf pagina 1. Het boek zet je aan het denken, maar is niet extreem filosofisch. Rowan Coleman brengt het juist op een hele toegankelijke manier. Houd je van mooie romans, met een vleugje humor en waarbij je zeker een traantje moet laten? Dan is Twintig Regels Liefde zeker iets voor jou.

Deze post is al 4954 keer gelezen