Boekrecensie | Wie schrijft, die blijft? – Claudia de Boer

Ik heb een gratis recensie-exemplaar ontvangen in ruil voor een eerlijke recensie. Dit is niet van invloed op mijn mening over het boek of de inhoud van mijn recensie.

Wie schrijft, die blijft? door Claudia de Boer
Verschenen: 29 april 2016 bij Boekscout.nl
Format: Paperback, aantal pagina's: 163
Genre: Chicklit
Rating: |

Ontmoet Claudia, een twintiger die twijfelen tot kunst verheven heeft. Claudia heeft ondanks haar gepieker alles op de rit: vaste vriend, leuk huis en een goede baan. Ze houdt van haar zekere, georganiseerde bestaan. Maar Claudia heeft een droom die ze maar niet uit haar hoofd krijgt. Haar vriend Nick ziet die droom helaas niet zo zitten. Als Claudia na veel gedoe toch voor zichzelf kiest en haar droom najaagt, opent dat de deur naar een nieuw leven. En naar nieuwe twijfels natuurlijk. Want als ze in het zonnige Italië de leuke Leon ontmoet, staat haar wereld op z’n kop...

Wie schrijft, die blijft

Een tijd geleden kreeg ik de vraag of ik het boek Wie schrijft, die blijft? wilde lezen van Claudia de Boer. Claudia de Boer is overigens een pseudoniem omdat, zo zegt ze zelf, ze bang is dat haar baas haar niet meer serieus neemt als hij erachter komt dat ze zelf een chicklit heeft geschreven. Dit is trouwens ook wat mij in eerste instantie trok in het boek; het feit dat er op de cover staat “een zomerse chicklit”, in combinatie met de tekst op de achterflap. Het boek is uitgegeven via Boekscout. Ik dacht eerlijk gezegd dat dit een selfpublishing platform was. Maar ik lees op de website dat ze een uitgeverij zijn.

Leesdip

Ik vind het erg lastig om deze recensie te schrijven. Zeker bij boeken van Nederlandse auteurs wil ik, als ik kritiek lever, graag opbouwende kritiek geven. Wat hadden ze kunnen doen waardoor ik het verhaal leuker had gevonden? Maar ik heb gaandeweg echt een hekel aan dit boek gekregen. Hierdoor vind ik het lastig om opbouwende feedback te geven. Wie schrijft, die blijft? heeft mij namelijk niet één keer, niet twee keer, maar meermaals in een leesdip laten komen. Elke keer weer liet ik het boek vervolgens een tijdje liggen om het later weer te proberen. Keer op keer, kwam ik niet ver…

Potentie

Het verhaal an sich heeft potentie, het idee is leuk. Een twintiger die eindelijk haar schrijfdroom waarmaakt en op schrijfretraite gaat in het zonnige Italië, gemengd met heerlijke romantiek. Maar ik heb er niet van genoten omdat ik mij enorm stoorde aan de uitwerking. Er wordt heel veel beschreven, in plaats van dat gebruik wordt gemaakt van het principe show, don’t tell. Ze vertelt in het overgrote deel wat ze vertelt; ik zou de schrijfster aanraden om meer gebruik te maken van actieve dialoog. Nu voelt het te vaak als een samenvatting van een gebeurtenis – vaak ook nog achteraf -, in plaats van dat je een verhaal aan het lezen bent.

Lieve lezer

Wie schrijft, die blijft? voelt aan als één groot dagboek. En dan spreekt ze je ook nog af en toe aan met “lieve lezer” of “geachte lezer”. Ik kwam al moeilijk in het verhaal, maar dat soort zinnetjes trokken mij er nog meer uit. Zo is er bijvoorbeeld een scène waarin ze de lezers vertelt dat het beter is eerst douchegel te gebruiken en dan te ontharen. Het was leuker geweest om dit te laten zien en er bijvoorbeeld een grappige scène van te maken. Laat het anders namelijk maar achterwege, nu voegt het niks toe. In het boek komen dankzij de retraite ook vaak schrijftips naar voren; sommige zou de schrijfster ook zelf mogen aannemen om het verhaal te verbeteren.

Redactioneel

Ook kan er redactioneel nog veel verbeterd worden aan Wie schrijft, die blijft? Er mag naar mijn idee grondiger gekeken worden naar leestekens, spelling en grammatica, zinsopbouw, overbodige woorden en overgangen. Het verhaal kan vlotter en leesbaarder. Maar vooral het in gebruik nemen van een actievere schrijfstijl zou al enorm helpen. Ik werd nooit het verhaal ingezogen, voelde mij er altijd ver vanaf staan. Op pagina 52 zegt ze bijvoorbeeld letterlijk: “Tja, hoe zal ik hun optreden eens samenvatten?” Nee, vat het niet samen. Vertel het! Geef me het gevoel alsof ik door de ogen van Claudia aan het kijken ben op dat moment, en laat me het erváren. Door deze passieve schrijfstijl heb ik ook nooit echt een band kunnen vormen met Leon; hij is voor mij niet tot leven gekomen.

Pseudoniem

Waarom de schrijfster trouwens heeft besloten een pseudoniem aan te nemen met dezelfde voornaam als de hoofdpersoon in dit boek is mij niet duidelijk. Naast het feit dat ik sowieso heel erg het gevoel heb dat de schrijfster de hoofdpersoon op zichzelf heeft gebaseerd, versterkt het pseudoniem deze verdenking, alsook het laatste hoofdstukje.

Conclusie

Mijn recensie is al behoorlijk wat langer geworden dan normaal gesproken, dus ik zal mijn conclusie proberen kort te houden. Wie schrijft, die blijft? zou qua verhaallijn een goed boek kunnen zijn. Het probleem is voor mij echter de uitwerking. Er schort op vele gebieden nog veel aan waardoor het verhaal niet de kans heeft gehad mij erin te zuigen. Uiteindelijk heb ik hierdoor ook véél langer over dit boekje gedaan, dan ik had kunnen doen, gezien het slechts 164 pagina’s heeft… Kortom: het verhaal heeft potentie, maar de uitwerking laat te wensen over.

Deze post is al 2064 keer gelezen