Interview (en Escape Room) met… Laure Eve

Afgelopen vrijdag mocht ik iets heel gaafs doen. Niet alleen mocht ik auteur Laure Eve (De Graces) interviewen, ik mocht ook samen met drie andere bloggers de eer hebben om een Escape Room met Laure Eve te spelen. *Instant Happiness* Een dag om nooit te vergeten.

Down the Rabbit Hole

Dat ik Escape Rooms geweldig vind wist je misschien al dankzij mijn review van The Escape Hunt Experience in Groningen. Ik was dan ook erg benieuwd naar Down the Rabbit Hole (Alice in Wonderland thema). Helaas mag ik jullie niks vertellen over de Escape Room zelf omdat je eigenlijk niks mag verklappen voor diegenen die de kamer ooit nog gaan spelen. Wat ik je wel kan vertellen is dat hij vrij moeilijk was. Gelukkig deden we de escape room met z’n vijven: Laure Eve, Yara, Lieke, Lisanne en ik.

We hebben ook wat hints gebruikt, maar het is ons gelukt: we zijn ontsnapt! Met nog anderhalve minuut op de klok was het een close call. Het was erg gezellig met zijn allen. En natuurlijk superspeciaal, want hoeveel mensen in de wereld kunnen zeggen dat zij een escape room hebben gespeeld met Laure Eve?! Ze is trouwens echt superleuk! Bedankt De Gouden Zebra en Best of YA! <3

Aansluitend mochten we van de uitgeverij een drankje nemen en konden we nog nagenietend van onze overwinning losbranden met ons vragenvuur.

Yara – Heb je een drukke planning deze week?

Ik had deze ochtend interviews, continuerend in de middag, en dan vanavond een event met Kass Morgan. Morgen en zondag weer een paar events, en dan kom ik volgend weekend weer terug voor een event in Amersfoort [ze sprak het trouwens erg goed uit!]. Busy busy!

Jessica – Is dit de eerste keer dat je in Nederland bent?

Ik ben hier één keer eerder geweest, in Amsterdam, op vakantie. Maar dat is alweer een paar jaar geleden. De rest van het land heb ik totaal nog niet gezien, dus het zou leuk zijn om nog even wat rond te reizen.

Jessica – Was dit de eerste keer dat je een escape room hebt gedaan?

Ja, dit was mijn eerste escape room. Het was leuk! Ik hoorde dat ze ook van die hele enge kamers maken, van die horror kamers. Ik wil die eigenlijk ook wel doen, maar dat wordt denk ik ontzettend intens. ‘Alsjeblieft, los het op. We moeten eruit komen!’

Jessica – Als mijn lezers zouden willen weten wie Laure Eve is, wat zou je dan zeggen?

[Lacht] Wauw! Hmmm… Ze is een Frans-Britse hybride, die houdt van hele rare dingen.

Lisanne – Wat inspireerde jou tot het schrijven van De Graces?

Ik groeide op in een deel van Engeland dat een heidense roots heeft: Cornwall in Zuid-Engeland. Je hebt daar een erg wild landschap. Het is erg atmosferisch, zeker wanneer je naar de steden en dorpen gaat. De plek heeft een aantrekkingskracht op Bohemiens, artiesten, enz. Er is een rijke geschiedenis aan artiesten daar. De plek bevat vele alternatieve levensstijlen. Het is de soort plek waar je tarot kaarten kunt laten lezen of kristallen kunt kopen die je geld of geluk zouden moeten opleveren. Het is overal, en ik ben opgegroeid in die atmosfeer, dus het vloeit door je aderen.

Toen ik een tiener was, waren er films zoals The Craft. Van die donkere tienerfilms over emancipatie en hele donkere zaken waar tieners zich mee bezig houden. Inclusief moord, blijkbaar. Dat soort films hebben een grote invloed op mij gehad. Vooral The Craft, en volgens mij hebben velen ook vergelijkingen gemaakt tussen De Graces en The Craft, en dat is absoluut correct. Ook bestudeerden we toen ik op school zat het theaterstuk The Crucible door Arthur Miller, welke gaat over de periode met heksenprocessen en mensen helemaal hysterisch werden van heksen en omgaan met de duivel.

Ik hield niet specifiek van het aspect hekserij, maar omdat er een heel interessant onderzoek in zat naar vrouwelijke psychologie en het machtsspel tussen tienermeiden. Hoe ze onder elkaar zijn en die vreemde, lichtelijk giftige vriendschappen, welke echt de wortel zijn van wat er gebeurt en hoe destructief het kan worden. Het is heel interessant. Er zit eigenlijk nog veel meer in The Crucible, maar dat zijn de voornaamste.

Lieke – Ik vroeg mij af of jij je op de middelbare school ook zo kleedde als Summer [Grace red.]?

[Lacht] Ja, haha. Ik was iets meer gothic dan Summer. Het is tegenwoordig volgens mij veel acceptabeler om een beetje alternatief te zijn in je kledij. Maar destijds, en vooral waar ik was – iedereen was een surfer – was iedereen gebruind en hing rond bij het strand. Ik zag er niet goed uit in een korte broek. Ik was gewoon niet zo’n meisje, ook al wilde ik dat wel zijn. Dus ik viel alsnog op. Het was allemaal net voor dat “emo”-stuff en voordat Marilyn Manson zeg maar mainstream populair werd. Dus het was nog steeds een beetje raar om zo te zijn. Maar op een gegeven moment kwam dat soort muziek in de hitlijsten, begon iedereen er naar te luisteren, en werd het mainstream en normaal.

Ik had een lange leren jas, zoals in The Matrix. I looked great! En ik had van die lange laarzen en van die lange zwarte sleeves en ik kleurde mijn gezicht een soort van wit, met zwarte ogen. Van die goth make-up. En ik luisterde naar Nine Inch Nails. Maar ik kleed mij denk ik nu meer zoals Summer, want ik heb heel veel t-shirts met bands erop. Ik hou heel erg van muziek, en elke keer als ik naar een gig ga en ze hebben daar band t-shirts dan collect ik ze. Ik heb dus heel veel band t-shirts net als Summer.

Jessica – Heb je ook een favoriet t-shirt?

Er is één die ik niet zo vaak kan dragen. Het is van een band genaamd Kevallatack [Zo klonk het, ik kon de juiste schrijfwijze nergens online vinden. red.] Ik denk dat ze Fins of Noors zijn. Ik kan het mij niet meer herinneren. Een Scandinavische metalband. Hun artwork is geweldig, maar het is niet iets dat je zou dragen in beleefd gezelschap. Ik kan dat t-shirt dus nooit dragen, maar ik vind hem erg leuk. Ik draag het alleen maar bij bijvoorbeeld rock gigs.

Lisanne – Waarom heb je ervoor gekozen het tweede deel vanuit Summers perspectief te schrijven?

Ehm, omdat ze mij dat vroegen? Haha, nee! De Graces was het oorspronkelijk een standalone. Ik dacht totaal niet aan een vervolg. Maar toen het naar de uitgeverij ging, wilde iedereen een vervolg. De enige manier dat ik dat kon doen, was als ik het verhaal – niet hetzelfde verhaal, maar het vervolg – met een andere stem zou schrijven. Persoonlijk was het anders niet meer interessant voor mij.

Je hebt al veel inzicht gekregen in River en het voelde alsof er niet genoeg materiaal was om daarmee verder te gaan. Als ik het zou gaan doen, dan moest het vanuit een ander perspectief zijn. En de meest interessante persoon die ik kon bedenken om dat mee te doen was Summer. 1. Omdat ze waarschijnlijk de meest eerlijke is van de Graces, en lichtelijk een buitenbeentje in haar eigen familie. En 2. omdat zij één van de Graces is en het interessant is om die familie van binnenuit te bekijken. In tegenstelling tot Rivers perspectief welke lichtelijk geromantiseerd is.

Jessica – Wat was het moeilijkste aan het schrijven van De Graces?

Mogelijk bevat het antwoord een lichte spoiler. View Spoiler »Het moeilijkste was waarschijnlijk de balans vinden tussen het genoeg onthullen van de waarheid over River, maar niet teveel onthullen, zodat wanneer je bij het einde komt, het een verrassing is, maar dat als je erop terugkijkt je denkt: “O, oké, dat is gebeurd, en dat, en dat. Nu begrijp ik wat er gebeurt.” Die balans vinden is erg moeilijk. En om eerlijk te zijn: je kunt slechts je best doen, elke lezer leest het anders. Er zijn mensen die zeiden “Ik had die twists al door. Het is prima, ik vond het wel leuk.” en dan heb je anderen die zeggen “Dát zag ik níét aankomen! Dat is absurd en geweldig!” Dus het is vooral het finetunen van wat ze je vertelt zodat het niet compleet absurd is als je aan het einde komt, maar niet teveel vertellen zodat je het al weet hebt voordat je er bent. Het is lastig. « Hide Spoiler

Yara – Als je terugkijkt naar jouw jongere zelf, wat was dan jouw droombaan? Was het altijd het worden van schrijfster?

Waarschijnlijk wel. Het eerste was schrijven, want ik was een grote boekenworm als kind. Ik was zo verliefd op boeken en de macht die ze over je kunnen hebben. Ze kunnen je compleet transporteren en het zou geweldig zijn als ik dat kan doen voor andere mensen zoals ze dat hebben gedaan voor mij. Maar ik wilde ook heel graag actrice worden. En ik wilde ook heel graag kunstenares worden. Dat zijn dingen die ik erg leuk vond om te doen als tiener. Ik dacht dat als ik carrière kon maken in één van die dingen, dat dat het beste ooit zou zijn. Toen ik naar de universiteit ging studeerde ik Creative Writing, maar ik studeerde ook Drama.

Eigenlijk volgde ik dus carrières die niet erg lucratief of stabiel zijn. Maar mijn ouders waren erg begripvol. Mijn moeder is een zuster en mijn vader is een paar keer van carrière veranderd. Hij heeft gewerkt in de Merchant Navy en hij heeft ook gewerkt met computers. Hij heeft het meest geweldige analytische brein. Hij kan dingen vanaf de grond opbouwen door er alleen maar aan gedacht te hebben, en ik was het compleet tegenovergestelde. Waarschijnlijk ben ik erg vreemd voor hem, maar ik kom uit een familie dat kunst en boeken erg kan waarderen. Dus ik ben daar echt mee opgegroeid, maar ik had niemand in mijn familie als rolmodel. Dat ik dit als carrière kan hebben was een soort van sprong in het diepe. Zien of ik het kon doen. En ik ben erg fortuinlijk geweest.

Jessica – Ben je al druk bezig met het tweede boek?

 Ja, op dit moment. De eerste versie is klaar en ik heb recent aantekeningen gekregen van mijn redacteuren, dus ik werk nu aan de tweede versie. Wat normaal gesproken gebeurt is dat je een eerste versie inlevert en dan krijg je uitgebreide aantekeningen terug van je redacteuren, bijvoorbeeld “dit plot werkt echt niet” of “deze personages hebben nog wat meer nodig”, dat soort grote dingen. Dus daar werk ik nu aan, en mijn deadline is in december. Dat klinkt heel ver weg, maar dat is het absoluut niet. Daarna wordt het gefinetuned en zeggen ze bijvoorbeeld “laten we werken aan de pacing“, en de volgende ronde kijken we naar de woorden en de zinnen en maken we dat beter. Het wordt elke editronde gedetailleerder.

Jessica – Weet je al hoe de serie zal eindigen? Het wordt een duologie toch?

Het zijn er momenteel twee, maar als ze meer willen dan zou ik het absoluut overwegen. Stel dat het idee is dat elk boek een afgeronde verhaallijn heeft, zoals in het eerste boek. Dat het verhaal is afgerond, maar dat er meer is dat kan gebeuren. Dat is wat ik dan zou willen doen met elk boek. Zodat je niet het gevoel hebt dat alles nog in de lucht hangt aan het einde van elk boek. Je moet aan het einde van elk boek iets geven zodat je verder kan naar het volgende boek.

 Heb jij Laure Eve ontmoet, of ga je haar ontmoeten?

Deze post is al 1758 keer gelezen