Filmrecensie | Dolittle (2020)

Titel: Dolittle
Releasedatum: 16 januari 2020 (NL)
Regisseur: Stephen Gaghan
Cast: Robert Downey Jr., Antonio Banderas, Michael Sheen, Jim Broadbent, Jessie Buckley, Harry Collett, Emma Thompson, Rami Malek, John Cena, Kumail Nanjiani, Octavia Spencer, Tom Holland
Tagline: He’s just not a people person
Genre: Avontuur, Komedie, Familie, Fantasy
Kijkwijzer: 6+ (Geweld, Angst)

Na het verliezen van zijn vrouw zondert John Dolittle, een dokter uit het Victoriaanse tijdperk, zich af van de wereld met enkel zijn exotische dieren als gezelschap. Wanneer de jonge koningin Victoria echter ernstig ziek is, wordt John gedwongen af te reizen naar een mythisch eiland op zoek naar een remedie. Tijdens zijn zoektocht wordt hij vergezeld door een jonge leerling en een gezelschap aan dieren, waaronder een angstige gorilla, een enthousiaste eend, een cynische struisvogel, een vrolijke ijsbeer en een eigenzinnige papegaai.

Luchtig vermaak

Ik was mijn vriend aan het vertellen welke films op Prime Video stonden terwijl hij mij na twee titels al onderbrak. Dolittle wilde hij wel kijken, even een lekker luchtige film. Zo geschiede. Mijn verwachtingen? Inderdaad luchtig vermaak. Het was mij verder niet duidelijk wat het verband was met de Dr. Dolittle films die ik heb gezien als klein meisje (ter info: er is geen verband, op het personage na), maar dat zou vanzelf wel – of juist niet – duidelijk worden.

Dolittle

Dolittle gaat over John Dolittle, die zichzelf, na het overlijden van zijn vrouw, heeft gebombardeerd tot kluizenaar. Hij omringt zich op het grote landgoed – hem geschonken door de koningin van Engeland – enkel met zijn dieren, waaronder een gorilla, poolbeer, papegaai en eend. Maar wanneer de koningin vergiftigd lijkt te zijn moet hij zich onder de mensen begeven en op zoek naar een zeldzame vrucht op een onvindbaar eiland. Maar dit hoeft hij niet alleen te doen, hij doet dit samen met zijn nieuwe leerling.

Het sterkste punt

Op het eerste gezicht is Dolittle een fantastische film. Al binnen de kortste keren lig ik dubbel van het lachen in een scène waar een gorilla en een jongen van elkaar schrikken. Dit soort momenten zijn er meer in de film, en dat zijn de echte hoogtepunten. De momenten waarop je hardop moet lachen om een grap of leuke oneliner. Het begin is ook meteen het sterkste punt van de film.

De mindere punten

Dolittle is in zijn geheel leuk om te kijken, en de jonge kinderen zullen de plotgaten waarschijnlijk niet eens opmerken. Maar voor een volwassene hadden de makers meer kunnen doen. Er zitten duidelijke gaten in het verhaal (mist niemand het jongetje..?) en ik miste ook wat meer diepgang. Zo hadden ze bijvoorbeeld iets meer in kunnen gaan op de reden dat het jongetje bij zijn oom en tante woont. Vanaf het moment dat het avontuur begint zakt het verhaal steeds meer in, met af en toe nog een geslaagde grap tussendoor. Helaas kon dit de film niet maken tot de blockbuster die het had kunnen zijn. Ook had Downey dat gekke accent beter achterwege kunnen laten.

Conclusie

Dolittle is zoals verwacht: luchtig vermaak. Echter hadden de makers veel meer uit de film kunnen halen dan dat ze nu hebben gegeven. Dit hadden ze al kunnen doen door iets meer diepgang in het verhaal te brengen. Maar het rommelige script hadden ze zeker aan moeten pakken. De leuke dieren en de geslaagde grappen die tussendoor kwamen, maken dat de film toch leuk was om te kijken.

Ga jij Dolittle kijken?

Volg Reviews & Roses op Facebook & Instagram

Deze post is al 1341 keer gelezen