Yalfest Persconferentie | Vraag en Antwoord [deel 1]

Morgen. Morgen is het gewoon al Yalfest! Maar de pret begon voor een aantal van ons al eerder, want wij mochten gisteren (vrijdag 22 april 2016) de Yalfest auteurs al ontmoeten tijdens een speciaal ingelaste Yalfest Persconferentie. ‘s Ochtends vroeg kregen wij als promoteamleden nog de vraag of we ook een uurtje eerder konden, maar helaas lukte mij dat niet, waar ik wel van baal, want dan had je 3 op 1 gesprekken! Maar de persconferentie was ook ontzettend leuk. Ik zat vooraan – yay! – en heb de gehele persconferentie opgenomen, dus ik hoop dat ik het een beetje overzichtelijk neertyp voor jullie. Omdat het zo ontzettend veel tekst is heb ik het in delen opgesplitst. Let’s go! – p.s. mochten jullie typ-en spelfouten tegenkomen, sorry! Ik wilde graag nog een deel voor jullie online zetten voordat Yalfest begint en heb het daardoor niet kunnen nalezen.

Aankomst

De persconferentie was bij Vechtclub XL in Utrecht en daar kwam ik om half 4 aan. Terwijl ik erheen liep sprak Bente van Stories by Bente mij aan die daar voor Hebban aanwezig zou zijn. Haar columns zijn altijd erg leuk, dus het was leuk haar te ontmoeten. Marjolein van Serendipity Books was er al en samen hebben we gewacht tot ook een grote groep andere bloggers aankwam. Supergezellig zo met z’n allen!

Inleiding

De groep voor ons – die van de 3 op 1 gesprekken – liep iets uit, maar iets na vieren mochten we naar binnen, een stijle trap op, een deur door, en fangirl scream, daar waren de auteurs casual aan het kletsen achter een lange tafel! Er was nog één plekje over vooraan, dus daar ben ik gaan zitten en ik was superblij!

Myrthe van Blossom Books leidde de persconferentie in en toen kon het vragen stellen beginnen. En laat me je zeggen, de tijd vloog voorbij!

Vraag voor Arwen Elys Dayton: Je hebt veel gereisd naar Schotland en Hong Kong. Wat is het mooiste ding dat je hebt gezien tijdens het reizen. En wat zou je willen gebruiken in een ander boek?

Arwen Elys Dayton: Voor dit boek [Seeker red.] zijn het kasteelruïnes. Het is voor mensen in Europa niet zo indrukwekkend omdat ze daar overal zijn. Die kleine stukjes Schotse geschiedenis waren inspirerend voor dit boek. Hetgeen dat ik nog in een boek zou willen stoppen, maar waar ik nog niet heen ben geweest is een ijsgrot. Dat is, veronderstel ik, een ervaring van een andere wereld, dat ik dit jaar zal hebben op een gegeven moment, en ik zal het gebruiken.

Vraag voor Stephanie Perkins: Wat maakt het schrijven voor young adults zo aantrekkelijk voor jou?

Stephanie Perkins: Dat is eigenlijk best makkelijk. Ik denk dat veel schrijvers, of ze nou voor een jongere doelgroep of tieners of volwassenen schrijven, aangetrokken worden naar een leeftijd waar voor ons iets belangrijks op gebeurde, of dat we sterke herinneringen hebben aan het zijn van die leeftijd. En voor mij… ik was geen gelukkige tiener. Ik vond het zijn van een tiener echt heel heel heel erg moeilijk. Ik was er klaar voor om volwassen te zijn en serieus genomen te worden. Ik denk dat het voor volwassenen heel makkelijk is om te vergeten dat tieners in wezen volwassenen zijn. Ze doorgaan dezelfde dingen, alleen doen zij het voor het eerst en maken ze meer fouten terwijl ze ontdekken hoe ze een volwassene moeten zijn. Dus ik herinner mij al die frustraties erg goed.

De eerste verhalen die uit mij kwamen waren van die hele grote liefdesverhalen. Dat is omdat ik als tiener de man ontmoette die mijn man zou worden, en hij staat waarschijnlijk daarachter jullie. Hij is er altijd bij, hij is mijn soort van veiligheidsdekentje. Het was iets dat de grootste impact had op mijn leven. Het veranderde alles. Ik dacht heel kil over de wereld en toen ontmoette ik dit fantastische optimistische mens, die ogenblikkelijk mijn beste vriend werd. En dus werd dat voor mijn eerste drie boeken het verhaal dat ik bleef schrijven, en weer, en weer, en weer. Hij was de beste vriend die zoveel meer was.

Lucy Ivison: Ik heb het gevoel, dat als je Engels bent, en je leest alle boeken die je terwijl je opgroeide las die plaatsvonden in Amerika, en ik was een enorme Sweet Valley High fan, maar ik las ze allemaal, ik er zo’n 200 van. En ik dacht echt van, o my god it’s so shit living here, met al die ruines en kastelen overal. Waar niemand schooluniformen draagt en in Amerika is het altijd zonnig, en de één vraagt de ander uit en dat gebeurt bij ons echt nooit. Heeft iemand je ooit uitgevraagd [Tom Ellen]?

Tom Ellen: Ehm, nee dat is waar.

Lucy Ivison: God, stel je voor dat je leeft in die wereld, waar zelfs het hebben van een [bagage/boeken/etc]kluis eruit ziet als een heel glamoureus iets. En je kijkt dan van die programma’s…

Tom Ellen: Wij hadden kluisjes.

Lucy Ivison (verontwaardigd): Nee, dat hadden we niet. Ik had het niet. Wat?! Dat hele gebeuren, voor mij zeker. Weetjewel, wauw, dat is het leven. En wat hier gebeurt is dat absoluut niet.

Stephanie Perkins: Dat komt zo grappig over op mij, want Amerikanen fetisheren de Engelse ervaring.

Becky Albertalli: Ja, echt zo ontzettend!

Stephanie Perkins: Ik schreef een boek op de kostschool omdat ik dacht: dat is wonderbaarlijk! Veel van ons dragen uniformen, er zijn veel uniformen op de kostschool.

Lucy Ivison: Ik denk dat, tijdens het schrijven, voor mij, dat het zijn van een Engelse tiener behoorlijk afschuwelijk is. Je hebt het gevoel dat er niks glamoureus is. Het is een soort van een trauma.

Tom Ellen (instemmend): Ja. Ja.

Ransom Riggs: Volgens mij zijn we aan het vergelijken, wiens adolescentie is meer …

Lucy Ivison: Dat is het waarschijnlijk, het is waarschijnlijk een universele ervaring. Want terwijl je opgroeit ervaar je allemaal dezelfde dingen. Ik ging naar een meisjesschool en ik geef nu les op een meisjesschool, en gewoon het idee van het naar school gaan met jongens, dat zelf is best opwindend.

Stephanie Perkins: Het is best opwindend, behalve als ze niet naar je willen kijken. Ik ontmoette mijn man online. Hij zag mij niet eens. Het waren de early days op het internet. Ik kon niet persoonlijk met jongens praten, dus…

Lucy Ivison: Hij liet geen briefje achter in je kluisje, of leunde er tegenaan.

Stephanie Perkins: De kluisjes stonken eigenlijk best wel. Ze roken naar gymsokken.

Becky Albertalli: Voor mij, ik las liefdesverhalen, en dat zal ik altijd doen, ik denk dat elk boek dat ik zal schrijven een liefdesverhaal zal hebben. Maar als tiener had ik echt het meest seksloze leven. Ik was zeker niet dichtbij het hebben van seks. Ik kreeg mijn eerste kus pas toen ik al geen tiener meer was. En ik dacht, iedereen heeft die ervaring, Sweet Valley High gaf mij een beetje die indruk, want zelf Elizabeth die een beetje een nerd was had zoveel game. Hoe kan ik zijn zoals haar? Het is een beetje push pull bij mij, misschien is het een soort van wensvervulling. Ik word echt getrokken om verhalen te schrijven over met van die nerdy personages waar ik mij aan kan relateren, die kunnen zoenen zoals ik dat nooit heb gedaan. Ik voelde mij droefgeestig, like de hele tijd. Ik was niet de hele tijd ongelukkig, maar ik wilde en verlangde altijd naar zoenen.

Stephanie Perkins: Ik wil in elk geval even zeggen dat schrijven in dit genre, zelfs als je een gelukkige ervaring hebt gehad, dat dit inderdaad een universele ervaring is. Het is relatief aan het zijn van een tiener. In dit genre kun je de inzet zoveel erger maken, het is bijna catharsis voor je kleine problemen als tiener, want je kunt het 100 of 1000 of een miljoen keer erger maken. Ze hebben nog steeds dezelfde problemen maar je hebt de wereld om hun heen gewoon zoveel erger gemaakt, want het voelde zo slecht toen jij tiener was. Ik schrijf de ervaring zoals ik denk dat mijn tienerervaring was, maar natuurlijk was het niet zoals dat.

Ransom Riggs: Ik had een gelukkige high school belevenis. Ik was dorky, maar ik ging naar een high school voor begaafde kinderen, dus we waren allemaal dorky. En de weirdo’s waren degenen die wegsneakten om te roken en romantische relaties hadden. En er waren niet veel van hen. We waren allemaal nerdy en geobsedeerd door videogames en fantasyboeken. Het was een soort veilige gemeenschap waar we geen footballteam hadden, niemand duwde iemand tegen de kluisjes, dat was een soort van mijn thuis voor bijzondere kinderen waar ik ben opgegroeid. Ik dacht altijd: god, dat ik niet naar een gewone high school ben geweest.

Stephanie Perkins: Dat zou je nog steeds moeten denken.

Arwen Elys Dayton: Ik haatte high school. High school can go straight to hell.

Ransom Riggs: Dat zou jouw boektitel moeten zijn.

Arwen Elys Dayton: Ik denk dat young adult schrijven is al catharsis. Het uitwerken van grote problemen. Ik was een hele boze tiener. Een extreem boze tiener.

In sommige boeken zijn Harry Potter fans, Simon [Simon vs – Becky Albertally] houdt van Harry Potter, en de stiekeme Harry Potter fans [Lobsters – Tom Ellen & Lucy Ivison]. Als jullie personages in de Harry Potter wereld leefden, in welk huis zouden ze worden gesorteerd.

Stephanie Perkins: Hier hebben een goed voorbereid antwoord op want Harry Potter is mijn favoriete ding in de hele wereld. Mijn man, om hem weer te noemen, speelt in een Harry Potter band. Hij speelt Harry Potter muziek. Wij houden heel heel erg van Harry Potter. En eigenlijk was het ook iets waaraan ik dacht tijdens het schrijven van al mijn boeken. De meeste van hen zijn gryffindors en raveclaws, ik ben een ravenclaw. Er is één personage in mijn tweede boek, de love interest van die persoon is Cricket, hij een beetje excentriek, maar hij is ontzettend lief, maar dat is best een moeilijke eigenschap om te beschrijven. Wanneer dat iemands kenmerkende eigenschap is voor een love interest. Hij is een hele aardige man, en dat is mijn hufflepuff.

Becky Albertalli: Ik wist het! Ik wist het!

Stephanie Perkins: Ik heb geen slytherins.

Becky Albertalli: Cricket is overigens mijn vriendje. Ik ben ook een hufflepuff. Just so you know.

Stephanie Perkins: Heb je je toverstaf ook meegenomen?

Becky Albertalli: Hier weet ik zeker het antwoord op. Ik kan de hele cast en personages opnoemen, maar dat doe ik niet. Maar ik zal wel zeggen dat Simon hufflepuff is, Blue is ravenclaw. Wat ik je niet ga vertellen is Abby, want dit vind je letterlijk uit in mijn tweede boek. Ze wordt gesorteerd in mijn tweede boek.

Tom Ellen: Je hebt echt een scène waarin ze gesorteerd wordt?

Becky Albertalli: Sort of.

Tom Ellen: Wij hebben ook veel Harry Potter referenties in ons boek. Mijn personage is absoluut ravenclaw, en jouw [Lucy Ivison red.] personage absoluut hufflepuff.

Lucy Ivison: Ja, ik ben een hufflepuff, en daar ben ik eigenlijk ook trots op.

Tom Ellen: Ik zou het moeilijk vinden in een ander huis te schrijven. Ik kan mij niet verplaatsen in de geest van een slytherin.

Myrthe van Blossom Books: Stella is een slytherin.

Lucy Ivison: Slechts een klein beetje…

Tahereh Mafi: Ransom [Riggs red.] heeft de boeken nooit uitgelezen.

Ransom Riggs: Ik had niet verwacht zo snel geout te worden… Ik heb deze vraag eerder gehad, maar ik heb ongeveer 2,5 boek gelezen dus ik ben niet in staat deze vraag te beantwoorden.

Myrthe van Blossom Books: Tahereh, jij kunt het voor hem doen.

Tahereh Mafi: O, wauw. Oké, dat is leuk. Jacob is… nou eigenlijk denk ik dat het allemaal gryffindors zijn.

Ransom Riggs: Er zijn wel wat a-holes in mijn boeken.

Tahereh Mafi: Ja, oké, er zijn wel wat bad guys, die zouden wel slytherin kunnen zijn.

Myrthe van Blossom Books: Hoe zit het met Juliette, Warner en Adam? [Shatter Me serie red.]

Tahereh Mafi: O, gosh, daar heb ik nog nooit eerder over nagedacht. Ik voel nu heel veel stress om het goed te doen, want ik ben ook een groot Harry Potter fan. Zoals je kunt zien is het een probleem in onze relatie.

Arwen Elys Dayton: Ik weet wat de mijne zullen zijn. Ik denk dat een aantal de sorteerhoed van hun hoofd zullen scheuren. Ze gaan niet andermans interpretatie van wie ze zijn accepteren. Ik ben het er niet mee eens dat gewoon omdat je dubbelzinnige morelen hebt je automatisch slytherin bent. Er moeten slechte mensen zijn in de andere huizen, ze zijn alleen niet perse aangetrokken door die andere huizen en masse. Dat gezegd hebbende zijn er waarschijnlijk twee gryffidors, een slytherin en een onbepaalbare.

Volgende week deel 2 van de Yalfest Persconferentie!

Deze post is al 1848 keer gelezen