Boekrecensie | The White Rose – Amy Ewing

Ik heb een gratis recensie-exemplaar ontvangen in ruil voor een eerlijke recensie. Dit is niet van invloed op mijn mening over het boek of de inhoud van mijn recensie.

The White Rose door Amy Ewing
Serie: The Lone City #2
Verschenen: 15 november 2017 bij Young & Awesome
Format: Paperback, aantal pagina's: 251
Genre: Dystopia, Young Adult
Lees ook: The Jewel, Opgesloten, The Black Key
Rating: |

Ik kan stenen verbrijzelen en de wind veranderen in een tornado.
Misschien kan ik ook de muren van de Jewel afbreken.

Violet is op de vlucht. Ze zoekt een veilige plek waar ze zich kan verbergen voor de Hertogin. Een plek waar ze ongezien de krachten kan ontwikkelen waarvoor de adel zo bang is. Violet ontdekt al snel dat haar speciale gaven haar tot veel meer in staat stellen dan ze ooit had durven dromen… Kan ze een einde maken aan de uitbuiting en ongelijkheid in de Jewel?

The White Rose

Nadat ik The Jewel las, het eerste boek in The Lone City-trilogie, kon ik niet wáchten tot ik verder zou kunnen in deel twee. Helaas was op dat moment nog niet eens bekend wanneer de Nederlandse vertaling uit zou komen. Gelukkig werden we tussendoor zoet gehouden met de novelle Opgesloten. Maar eindelijk is het zover, in november kwam de Nederlandse vertaling van The White Rose uit en kon ik weer in de interessante wereld van Violet Lasting duiken.

Spannend begin

The White Rose begint direct ontzettend spannend, waardoor je meteen hoge verwachtingen hebt voor de rest van het boek. Wel moest ik er echt weer even inkomen. Zo kon ik bijvoorbeeld totaal niet meer herinneren wie Ash en Carnelian ook alweer waren. Gelukkig bevat het begin enkele verwijzingen waardoor het mij langzaamaan weer begon te dagen.

Personages

In mijn recensie van The Jewel vertelde ik al dat de liefde tussen Ash en Violet mij niet omver blies en ook prima zonder had gekund. En dat ik bovendien Garnet véél intrigerender vond. Dit zal dan ook ongetwijfeld de reden zijn dat ik Ash niet meer kon herinneren, maar Garnet nog wél. Ook in The White Rose vind ik Garnet vele malen interessanter dan de stiekem toch vrij saaie Ash. Ik voel hun chemie gewoon niet. Misschien dat ik Raven en Garnet momenteel zelfs de leukste en interessantste personages vind. Verwacht overigens niet extreem veel romantiek, The White Rose focust echt op het vluchten, de ontwikkeling van Violets krachten en het plannen van de redding van The Lone City.

Het puntje van de stoel

Hoewel ik absoluut genoten heb van The White Rose en het boek dan ook in één weekend heb uitgelezen, wist het mij ook niet helemaal te pakken. Op het begin na lijkt het boek een constant – vrij traag – tempo aan te houden, waardoor je niet op het puntje van je stoel komt te zitten. Ook vond ik het verhaal in The White Rose voorspelbaarder dan The Jewel. Ik miste gewoon een beetje de echte spanning en de actie. Al zitten er ook best interessante plottwists in die ik niet zag aankomen, bijvoorbeeld met betrekking tot The Lone City. De twist op het einde voelde ik al aankomen; maar diezelfde twist zorgt er echter wel voor dat ik dolgraag snel door wil naar het derde deel in de trilogie: The Black Key.

Conclusie

The White Rose is qua prettige schrijfstijl en leesbaarheid weer net zo fijn als The Jewel, maar wist inhoudelijk niet helemaal op te leven naar het eerste deel. Is dat heel erg? Nee, want het blijft een fijn boek waar je met gemak doorheen vliegt. Het verhaal is makkelijk te volgen en de wereld wordt helder beschreven. Hoewel het verhaal wel een beetje de standaardlijn van dystopische trilogieën bewandeld, blijft het onderwerp wel origineel en interessant. Ik verwacht dat de échte actie los zal barsten in The Black Key, en ik kijk hier dan ook met smart naar uit. P.s. de cover is ook nu weer prachtig!

Deze post is al 2502 keer gelezen