Categorieën: Boeken / Tags: , , ,

Geschreven door Jessica

Interview met… New Adult auteur Sophie Jackson!

Interview met Sophie Jackson

Het was vrijdag 15 september 2017 dat ik een hotel in Amsterdam binnenliep voor een interview met de Britse Sophie Jackson (1981). Ondanks dat ze er al bijna vijf uur aan interviews op had zitten ontving ze mij vrolijk en met open armen. Speciaal voor dit bliksembezoek aan Nederland – samen met haar verloofde Jay Mckenzie en ter promotie van haar nieuwste boek in de A Pound of Flesh-serie: Van Jou had ze haar nagels oranje laten kleuren en vrolijke oranje naaldhakken aangetrokken.

De tijd vloog voorbij en voor ik het wist was de tijd op, en had ik nog lang niet al mijn vragen behandeld! Na het interview reed ik door naar Alphen aan de Rijn, waar ze een gezellige sitdown met Sophie hadden georganiseerd. Hier heb ik Sophie uiteindelijk nog veel meer vragen kunnen stellen. Hieronder lees je het interview, en morgen zal nóg een artikel verschijnen met enkele vragen die we ‘s avonds nog hebben behandeld. Ik hoop dat jullie net zoveel plezier hebben in het lezen van deze Q&A, als dat ik had tijdens het interview zelf.

Deel 1 – Meer over Sophie Jackson

Interview Sophie Jackson

Wie is Sophie Jackson?

Dochter, zus, verloofde, lerares, schrijfster. Ik heb geen idee verder, ik ben niet zo goed in praten over mijzelf op die manier. Ik kan dingen opnoemen waarvan ik denk dat ik die ben; erg loyaal, erg betrouwbaar, erg zelfbewust, een goede luisteraar. Ook ben ik erg eerlijk; draai er niet omheen. Ik haat hypocrieten. Altijd zal ik eerlijk en trouw aan mijzelf zijn. Ik ben erg liefhebbend, erg empathisch. Een complete pessimist. Ik ben heel erg, in de zin van: niemand leest mijn boek. Of altijd het gevoel hebben dat er iets slechts zal gebeuren. Ik heb een gebrek aan zelfvertrouwen op die manier. Dus, wie is Sophie Jackson? Een beetje een wrak, haha. Een beetje een puinhoop.

Kun je wat meer over je achtergrond vertellen? Wie was jij als kind of als tiener?

Ik ben grootgebracht door een alleenstaande ouder. Het was gewoon ik en mijn moeder, totdat ik negen jaar oud was en mijn kleine zusje geboren werd. Het was zwaar, mijn moeder had drie banen toen we nog slechts met z’n tweetjes waren. Mijn grootmoeder is overleden aan kanker toen ze nog erg jong was; ze was pas 54 toen ze overleed. Zij was moeder van vijf kinderen, en zij was ook echt de kracht van de familie destijds. Dus ik ben altijd omgeven geweest door sterke vrouwen.

We woonden in een kleine kustplaats genaamd St. Ann’s in Engeland. Ik ben echter in Schotland geboren, in Inverness. Mijn moeders familie komt van oorsprong uit het kleine stadje waar we nu wonen, genaamd Chorley. Dat ligt op ongeveer drie kwartier van Manchester. We zijn daarheen verhuisd toen ik vijftien was. Dat ik toen van school moest wisselen was héél moeilijk. Er was nog maar een jaar school over; iedereen had al zijn eigen vriendengroepen gemaakt.

Mijn jongste zus is geboren toen ik dertien was. Toen ben ik naar college gegaan waar ik heb besloten dat ik lerares wilde worden. Ik deed mijn A-levels voor Engels, waarna ik er een jaar tussenuit ging en ik een jaar heb gewerkt.

Hierna ging ik naar de universiteit waar ik mijn graad heb gehaald in Engelse literatuur. Ik deed de lerarenopleiding en slaagde. Uiteindelijk ben ik tien jaar lerares Engels geweest. En plotseling ben ik een schrijver en zit ik in een hotelkamer met jou. Dat is heel raar, haha.

Is het een droom die uitkomt?

Ja, best wel. Ik denk dat het waar is wat ze zeggen, dat iedereen een boek in zich heeft. Ik wist gewoon niet dat het mijne een succes zou worden, ik heb het nooit geschreven als een boek. Het stond online, het was een fanfiction [Twilight fanfiction red.]. Het was een geheim, mijn ontsnapping uit het echte leven. En toen plotseling werd het iets anders. Nooit in een miljoen jaren had ik verwacht dat dit zou gebeuren. Dus ik ben zo dankbaar voor alles dat het brengt.

Geef je nog steeds les?

Nee, ik nam afgelopen jaar Voluntary Redundancy [een vertrekpremie aangeboden door een bedrijf om aan te moedigen zelf ontslag te nemen]. Vijf boeken moeten schrijven en fulltime lesgeven nam vrij ernstig zijn tol op mijn gezondheid. Ik was afgelopen februari vrij ziek. Er moest dus iets wijken; mijn gezondheid en gezond verstand, of mijn baan.

Maar ik mis mijn kinderen vreselijk, en het staan voor een klas met kinderen. Maar al het andere dat erbij kwam kijken mis ik totaal niet. Je bent echter een leraar voor het leven. Als ik over tien jaar weer wil lesgeven dan kan ik dat gewoon doen. Je hebt overal ter wereld leraren, maar er zijn slechts zovelen die de kans krijgen om dít te doen. Om een boek te verkopen dat vertaald wordt in twaalf talen, naar Nederland te komen, om mensen zoals jij te ontmoeten, om op een kanaalboot te gaan met dertig lezers en vanavond een signeerevent te doen. Dat is niet iets waarvan je denkt: o, dat doe ik wel over tien jaar. Dus ik wilde die kans wel wagen. Als het goed gaat, fantastisch. Zo niet, dan gaan we weer terug naar de tekentafel.

Interview Sophie Jackson

Welke leeftijd heb je lesgegeven?

Ik gaf les op de middelbare school, in Engeland is dat elf tot zestien jaar.

Hebben zij jouw boeken gelezen?

Nee, maar dat hebben ze wel geprobeerd. Toen het nog online fanfiction was, was het nog een groot geheim. Niemand wist dat ik dat deed tot vlak voordat het gepubliceerd werd in Engeland.

Omdat het het eerste boek was dat ik ooit heb geschreven, heb ik een publiciteitsagent ingehuurd om mijn naam naar buiten te krijgen en wat meer aandacht te genereren. Toen begonnen de kinderen te vragen of ik bezig was met het schrijven van een boek. Er stonden nog een paar hoofdstukken online, want mijn agent en uitgever dachten dat het goed zou werken als teaser. Maar toen begonnen kinderen op school het uit te printen. Dus het moest allemaal verwijderd worden.

Er waren ook wat ouders die het lazen. Er kwam zelfs een ouder naar mij toe op ouderavond die vroeg of ik haar exemplaar wilde signeren. Dat was ongemakkelijk. [lacht] Mijn schoolhoofd was niet blij.

Het was ook heel raar: het hebben van dit leven als een lerares, en dit leven als een schrijver. Wat altijd zo van elkaar gescheiden is geweest, werd één entiteit. Dat heeft er denk ik ook aan bijgedragen dat ik ziek werd. Ik kon niet alle ballen hooghouden. Het moest het één of het ander zijn.

Is dit jouw eerste buitenlandse bezoek voor jouw boeken?

Ja, dit is mijn eerste officiële bezoek. Dit wordt echt allemaal geregeld door mensen bij de uitgeverij. Ik had eigenlijk niet gerealiseerd hoe succesvol het hier was tot ik hier aankwam. Hoe meer mensen ik spreek, des te duidelijker het wordt. Het maakt indruk. Ik heb nog geen kans gehad dit ergens anders te doen.

Het eerste boek is gereleased in de Verenigde Staten en Engeland in 2015. Die zomer ben ik naar de States gegaan, gewoon in mijn eentje. Ik heb vrienden en familie daar, dus ik kon bij hen verblijven en was er al eens eerder geweest. Ik nam contact op met mijn agent daar en zij regelde dat ik naar de uitgeverij in New York kon gaan; Simon & Schuster House op het Avenue of the Americas, wat echt crazy was. Ik heb mijn editor ontmoet en kreeg de kans te praten met de ontwerpafdeling, kreeg wat gratis boeken, en dat soort dingen. Dus dat was geweldig, maar het is niet te vergelijken met dit. Dit is geweldig, really cool.

Deel 2 – Over haar boeken

Sophie Jackson

Hoe bedenk je de verhaallijnen voor jouw boeken?

De personages komen altijd als eerst. Vervolgens probeer ik altijd te bedenken in wat voor slechte situatie ik ze zou kunnen plaatsen. Of een hele goede situatie, die slecht kan worden. En hoe dat personage daarop zou reageren.

Stuk van jou begon eigenlijk als een highschool story. Het personage dat uiteindelijk Carter werd, was een slecht kind uit de jeugdgevangenis, en zij [Kat red.] was het brave meisje dat hem zou helpen met zijn studie. Maar als je ze in deze setting plaatst, dan wonen ze dus thuis. En dan moet je een vader en moeder hebben, en broers en zussen. Dat maakte het te verwarrend, teveel personages in één keer. En bovenal, het is al vaker gedaan. Het was niks nieuws.

Dus deed maakte ik ze tien jaar ouder. View Spoiler » (spoiler voor een plottwist in Stuk van jou). Het was dezelfde verhaallijn.

Ik heb er altijd in willen verwerken dat ze bij elkaar wilden zijn, maar dit niet konden. Maar om geen enkele andere reden dan dat de maatschappij het er niet mee eens was, of dat haar familie het er niet mee eens was. Omdat hij anders was.

En dat is duidelijk waar de titel, A Pound of Flesh (Stuk van Jou), vandaan is gekomen. Uit The Merchant of Venice, het toneelstuk van Shakespeare met Shylock. Hij kreeg zijn schuld niet betaald omdat hij anders was. Zo zie ik mijn personages altijd: never judge a book by its cover. Ze zijn allemaal op een manier gebroken, beïnvloed door iets. Maar in essentie zijn het goede karakters. Ze proberen gewoon te leven, ze proberen gewoon dag tot dag door te komen zoals wij allemaal.

Dus ja, het begint allemaal met de personages. En als ik die heb, dan heb ik een begin, midden en eind. Maar hoe ik daar kom is met de vingers gekruist er gewoon in duiken. Ik ben nooit echt een planner geweest. Wat ironisch is, gezien ik een lerares ben geweest; dan moet je plannen. Ik ben veel liever aan het schrijven dan aan het plannen. Het enige dat ik echt plan zijn de personages. Hoe oud ze zijn, hun familie, wat is hun verhaal, wat is hun achtergrond, en is dat relevant. Maar in termen van hoe het verloopt, dat raad ik gewoon.

Terwijl je Stuk van jou aan het schrijven was. Had je toen ook al een verhaal in je hoofd voor Max (Stil van Jou) en Riley (Van Jou)?

Toen het nog fanfiction was bestond het uit een half miljoen woorden, en liep het verhaal van Max er gelijktijdig doorheen. Wat ook de reden is dat het zo groot was. Dus toen het erop aan kwam om het te bewerken, was het simpelweg het verhaal van Max eruit halen en aan de kant zetten.

Het verhaal van Max in de fanfiction is heel anders dan wat je leest in Stil van jou. Maar het is in essentie hetzelfde verhaal. Hetzelfde idee met zijn drugsverslaving, hetzelfde idee met Lizzie, enzovoort. Dus die verhalen waren best makkelijk om te schrijven, omdat ik ze al had.

Maar Rileys verhaal was erg moeilijk omdat ik geen idee had wat ik moest doen. Met mijn Amerikaanse contract was het namelijk zo dat ze heel graag wilden dat ik bij hen tekende, ze wilden sowieso graag Stuk van Jou, maar ze wilden ook vier andere boeken. Dat was prima wat betreft Stil van Jou. Geen probleem. Maar met Riley kwam ik tot stilstand.

Hoewel hij wel aanwezig was in de andere verhalen, was het slechts in de achtergrond. Ik wist wel dat het zíjn verhaal zou worden, dat was altijd het geval geweest. Maar hoe, waarom, wat, waar, was iets heel anders. Maar juist omdat ik het zo moeilijk vond, denk ik dat dat het een beter verhaal heeft gemaakt.

Wat ik had geleerd van de andere boeken, was dat je moet denken aan plot, karakterontwikkeling en dat soort dingen. Maar ik deed het altijd op mijn manier, in plaats van dat ik gewoon schreef. Zoals vrouwen doen, overdenk ik alles, was ik alles aan het overanalyseren. Maar bij dit boek liep ik tegen een deadline aan. Ik kende de personages, ik wist wat ze moesten doen en ik heb het gewoon geschreven. Het is eerlijk gezegd het snelst dat ik ooit heb geschreven. Ik stuurde het verhaal als bijlage naar mijn editor met slechts de tekst: “I’m Sorry”. Toen ze reageerde zei ze dat dit waarschijnlijk de beste is van de drie. Het heeft ook het minste aantal bewerkingen.

Ik heb altijd beter gewerkt onder druk. Op school ook, leerde ik altijd de avond van te voren. Misschien is dit ook wel de reden dat ik nu ook writer’s block heb, in verband met die deadline. Maar deze reis heeft mijn zelfvertrouwen echt gesterkt en heeft er echt voor gezorgd dat ik morgen naar huis wil gaan en weer hard te gaan werken. Ik heb er zin in, ik voel me bruisend.

Deel 3 – Over toekomstige boeken

Sophie Jackson - Jessica blog

Ben je al aan iets anders aan het werken?

Ja, ik ben nu denk ik op ongeveer een kwart. Het is dit keer een standalone. Ik verlaat de serie even, misschien dat ik er later nog weer bij terugkom. Er zijn meer personages die ik zou willen onderzoeken in die serie. Rileys broers zijn ingebracht om die specifieke reden. Alsook Grace’ broer en Lexies zus. Maar ik wilde graag een standalone doen, een beetje wat anders.

Anders, op welke manier?

Ik heb telkens geschreven in de derde persoon, verleden tijd. Dit wordt eerste persoon, tegenwoordige tijd. Ik wilde het echt graag een keer proberen, omdat ik altijd aangetrokken wordt tot de derde persoon omdat ik dat makkelijker vind. Ook wil ik relevante issues aandragen welke dicht bij mij staan, mijn ervaringen in de laatste achttien maanden. Dus het is veel persoonlijker. Ik hoop dat het deuren opent voor mensen. Ik ben er heel enthousiast over. Het heeft wel wat elementen waarvan mijn uitgever nog niet overtuigd is, maar vertrouw mij, het wordt geweldig. We zullen het zien. Het gaat langzaam, maar gestaag.

Je vertelde dat je ziek was, is dit depressie?

Ja. Ik heb er erg last van gehad. Het was eerst angst. Ik kreeg paniekaanvallen, had last van duizeligheid, continue infecties. Ik wist gewoon niet wat er mis met mij was. Toen ben ik naar de dokter gegaan die vertelde dat ze dacht dat er een onderliggend probleem was.

Ik kreeg oorspronkelijk eerst de diagnose GAD (Generalized Anxiety Disorder, Algemene angststoornis), en toen depressie. Wat mij betreft was het goed met mij. Ja, ik had paniekaanvallen en black-outs en koud zweet ‘s nachts wanneer ik dacht aan werken. Maar… ik? Als het mij kan overkomen, dan kan het iedereen overkomen. In mijn familie hebben ze ook geleden aan depressie, zolang ik mij kan herinneren leed mijn moeder aan depressie. Dus ik was mij er altijd wel bewust van. Maar om er zelf mee om te gaan is heel anders. Het was net als een dam die breekt, die realisatie dat ik echt ziek ben. Er zit zo stigma vast aan mentale gezondheid, en dat maakt mij razend.

Mensen zijn onwetend als ze er geen last van hebben, of een familielid hebben die eraan lijdt. Sommigen zijn erg sympathiek en begripvol. Anderen zijn weer erg afwijzend. Omdat het niet fysiek zichtbaar is. Je hebt geen been in het gips, geen haar verloren omdat je geen behandeling ondergaat. Je hebt geen litteken, er is geen bloed, geen blauwe plekken. Er kan weinig sympathie zijn. Gebrek aan begrip. Maar ook gebrek aan het willen begrijpen. Het is niet zo dat, omdat ik lijk te lachen aan de buitenkant, dat ik niet aan het doodgaan ben aan de binnenkant. Het maakt mij gewoon erg boos. Ik vond het erg moeilijk om er mee om te gaan.

Dus ik wilde graag schrijven over een personage dat hetzelfde meemaakt. Maar wel met een element van humor. Ik wil niet dat het een boek over depressie wordt. Ik wil dat het een boek is over een personage met depressie. Net zo’n beetje als dat The Fault in Our Stars niet over kanker gaat, maar over een personage met kanker. Ik wilde schrijven over een vrouw met een geweldige carrière, een geweldige familie, maar die dat wel heeft. Mensen denken  altijd dat het bij specifieke typen mensen gebeurd, maar dat is niet het geval. Het kan iedereen overkomen.

Ik wilde iets schrijven waarmee ik connectie kan maken met anderen die eraan lijden, of familieleden hebben die eraan lijden. Niet om te onderwijzen, maar om vanuit mijn eigen ervaring over te brengen hoe het is. Maar ook om te laten zien dat het oké te maken om er vragen over te stellen. Depressie en angst maakt mensen bang, maar dat ligt aan het gebrek aan voorlichting.

Zeker in het sociale klimaat van tegenwoordig, met Facebook en Twitter. Het gaat allemaal over het perfecte leven. Ironie op ironie is dat waar social media ons dichter bij elkaar zou moeten brengen als een community, des te minder ben je eigenlijk echt verbonden.

Het werkt ofwel echt therapeutisch om erover te schrijven, wat tot zover wel zo is, of het wordt een nachtmerrie. Misschien barst ik wel in tranen uit tijdens het schrijven, of wordt het te moeilijk om te schrijven. Hopelijk is het transcript in de lente volgend jaar klaar. Met edits erbij zal het niet klaar zijn voor kerst, dus het wordt waarschijnlijk het jaar daarna. Fingers crossed.

Terwijl ze mijn boeken signeerde, had ik nog de kans om één vraag te stellen: Verstop je ook geheimen in jouw boeken die slechts enkele mensen zullen spotten?

Dat is een hele goede vraag. Nee, dat doe ik niet. Ik zou heel graag willen zeggen: ja, er zitten er ontzettend veel in, maar die zijn er niet. Geheimen…

Later die avond, bij de bijeenkomst in Boekhandel Haasbeek kwam ze echter nog terug op mijn vraag. Er zitten wel geheimpjes/knipogen in haar boeken. Welke dat zijn? Dat lees je morgen!

Bedankt uitgeverij Zomer & Keuning dat ik Sophie Jackson mocht interviewen!

Deze post is al 1974 keer gelezen


Geef een reactie

6 responses to “Interview met… New Adult auteur Sophie Jackson!