Boekrecensie | Ik zie je in Cockleberry Bay – Nicola May

Deze recensie gaat over een vervolgdeel en kan spoilers bevatten voor Het winkeltje in Cockleberry Bay.

Ik zie je in Cockleberry Bay door Nicola May
Serie: Cockleberry Bay #2
Verschenen: 26 mei 2020 bij Zomer & Keuning
Format: Paperback, aantal pagina's: 304
Genre: Feelgood, Roman
Lees ook: Het winkeltje in Cockleberry Bay, Een nieuwe kans in Cockleberry Bay, Mr. Swipe Right
Rating: |

In deel 2 van de Cockleberry Bay-serie door Nicola May, 'Ik zie je in Cockleberry Bay', is de voltallige cast uit deel 1 weer van de partij. Natuurlijk hoofdpersoon Rosa en haar trouwe teckel Hot, maar ook haar nieuwe vrienden en kennissen én haar kersverse echtgenoot. Rosa heeft alles wat haar hartje ooit begeerde. Ze runt een eigen winkeltje en heeft de liefde leren kennen. Maar liefde kent ups en downs, en dat ontdekt ook Rosa al snel. Ze heeft reden om te geloven dat haar man een affaire heeft en gaat daar bijna aan onderdoor. Het is hoog tijd om zichzelf bij elkaar te rapen en minder afhankelijk te worden van een man, en vooral om zich niet te laten meeslepen door angst en jaloezie. Rosa maakt in 'Ik zie je in Cockleberry Bay' een karaktergroei door die met veel humor en gevoel is geschreven door Nicola May.

Een vervolg

Vandaag is het alweer tijd voor het startschot van de blogtour rondom het tweede deel in de Cockleberry Bay-serie. Het is altijd fijn wanneer een boeken in een serie vlug na elkaar worden uitgegeven, want dan kun je snel weer verder! Helaas vond ik het eerste deel niet bepaald denderend. Het concept was goed, maar de uitwerking liet wat mij betreft te wensen over. En waar zou Nicola May heen kunnen gaan met een vervolg? Vandaag lezen jullie of Ik zie je in Cockleberry Bay mijn oordeel heeft weten om te buigen.

Ik zie je in Cockleberry Bay

Ik zie je in Cockleberry Bay borduurt verder op de gebeurtenissen uit Het Winkeltje in Cockleberry Bay. Rosa en Josh zijn inmiddels getrouwd en proberen zoveel als mogelijk is bij elkaar te zijn. Maar natuurlijk lopen er ook nog enkele andere verhaallijntjes door het verhaal heen. Waar dit er de vorige keer enorm veel waren, was het nu een stuk compacter. Het verhaal draait vooral om Rosa en haar relatie met Josh. Ze heeft nog steeds moeite met het vertrouwen van mensen, en wanneer ze dan een verdacht mailtje van Josh voorbij ziet komen, zijn de rapen gaar. Rosa moet nodig aan zichzelf gaan werken.

De positieve verbeteringen

Laat ik beginnen met de zaken die ik in Ik zie je in Cockleberry Bay beter vond dan in deel één. Zoals ik hierboven al benoemde is het verhaal een stuk compacter. Nog altijd zijn er wel subplotjes, en dat moet ook absoluut blijven; een verhaal is over het algemeen niet heel bijzonder als er niet minimaal één subplot is. Maar het ging niet meer continu van de hak op de tak van het ene naar het andere extreem. Al ging het mij soms nog wel iets te snel. Hoewel de dialogen nog steeds niet subliem zijn, zijn ze wel degelijk beter dan in deel één.

Af en toe wordt er veel uitgelegd over gebeurtenissen uit het vorige boek. Ik vond het soms iets teveel, echter heeft het ook twee voordelen voor lezers. Namelijk: als je veel tijd tussen deel één en deel twee hebt zitten, waardoor je misschien enkele zaken bent vergeten, zit je weer makkelijker in het verhaal. Daarnaast zou je het boek eventueel ook kunnen lezen, zonder deel één te hebben gelezen.

Maar er is teveel uitleg

Wat ik echter (nog steeds) enorm mis in Ik zie je in Cockleberry Bay is het show don’t tell-principe. Vaak vertelt ze gewoon wat er gebeurt in plaats van dat we het zien. En dat maakt voor mij als lezer dat ik te ver van het verhaal afsta. Hierdoor weten de  personages mij minder te pakken. Er is teveel afstand om echt mee te leven.

Het show don’t tell-principe komt ook te weinig naar voren met betrekking tot de perspectieven van waaruit ze schrijft. Ze wil teveel vertellen en gaat daardoor situaties te ver uitleggen. Hierdoor komt er soms willekeurig opeens een stukje voorbij vanuit het perspectief van iemand anders.

Het toppunt vond ik hierbij een klein stukje vanuit het perspectief van Hot Dog. De scène zelf was heel mooi, dat is het punt niet. Maar als de scène vanuit het perspectief van de hond geschrapt was, was de gehele situatie een stuk spannender geweest. Daarbij wordt de situatie achteraf ook uitgelegd, en was dit dus in mijn ogen compleet overbodig en voelde het gek om het erin verwerkt te zien.

Conclusie

De hamvraag is nu natuurlijk: vind ik Ik zie je in Cockleberry Bay beter dan Het Winkeltje in Cockleberry Bay? Wat betreft situaties die van de hak op de tak over gaan, is het verhaal beter geworden. Situaties worden meer uitgeschreven en staan beter in verband met elkaar. Er is meer diepgang in het verhaal, al had ik het leuk gevonden dat deze er nóg iets meer was geweest. Het verhaal had daarnaast een stuk spannender kunnen zijn door informatie weg te laten en meer het show don’t tell-principe toe te passen. Al met al beoordeel ik Ik zie je in Cockleberry Bay met een halve ster meer dan deel één. Hopelijk weet deel drie deze stijgende lijn vol te houden.

Het volgende deel in de blogtour lees je morgen op Lezend Leven.

Volg jij Cockleberry Bay on tour?

Ik heb een gratis recensie-exemplaar ontvangen van Zomer & Keuning in ruil voor een eerlijke recensie. Dit is niet van invloed op mijn mening over het boek of de inhoud van mijn recensie.

Deze post is al 1693 keer gelezen