Boekrecensie | Just Don’t Mention It – Estelle Maskame

Ik heb een gratis recensie-exemplaar ontvangen in ruil voor een eerlijke recensie. Dit is niet van invloed op mijn mening over het boek of de inhoud van mijn recensie.

De zeventienjarige Tyler heeft het goed voor elkaar. Hij heeft een eigen auto, een beeldschone vriendin en is populair op school. Maar vanbinnen is Tyler gebroken. En hij doet er alles aan om dat voor de buitenwereld verborgen te houden.

Tot die zomer waarin Eden in zijn leven verschijnt. Ze is direct, scherp en veel verleidelijker dan een stiefzus zou moeten zijn.

Ze kijkt dwars door Tylers façade heen en ziet de kwetsbare jongen die hij eigenlijk is. En hoe closer Eden en Tyler worden, hoe meer de muur rondom Tyler afbrokkelt.

In Just Don't Mention It vertelt Tyler in zijn eigen woorden over zijn pijnlijke verleden en zijn zoektocht naar hoop en naar wie hij - in hemelsnaam - wil zijn.

Just don’t mention it

Hebben jullie de DIMILY-serie van Estelle Maskame ook verslonden? Ik vond de boeken een heerlijke guilty pleasure. Wat was het fijn om te lezen over Eden en Tyler. En wat was het jammer toen het verhaal eindigde. Maar toen was er daar ineens die aankondiging: er zou een vierde deel volgen! Het verhaal vanuit Tylers perspectief. Ik kon niet wáchten tot het boek zou verschijnen. Maar is het boek ook alles dat ik ervan had verwacht?

Tylers verhaal

Just Don’t Mention It is dus geschreven vanuit Tylers perspectief. Je wisselt af tussen heden en verleden – dit lijkt gek genoeg een thema te zijn in de boeken die ik de laatste tijd lees. Aan de ene kant heb je het heden, dat vlak voor de komst van Eden begint. Als je de DIMILY-serie hebt gelezen zal je veel herkennen uit Did I Mention I Love You? Het opnieuw beleven is echter absoluut niet saai. We lezen immers alles uit Tylers point of view en het is interessant om te zien wat op belangrijke momenten door zijn hoofd ging. Waren deze scènes noodzakelijk? Dat denk ik eigenlijk niet, want het verhaal was zonder al hartstikke sterk. Maar het is wel leuk voor de fans van de eerdere delen.

Het verleden

Aan de andere kant heb je dus het verleden. Dit speelt zich af tot vijf jaar geleden; het moment dat de mishandeling stopte. Ik vond het heel bijzonder om te lezen over de jonge Tyler en de manier waarop hij met de mishandeling door zijn vader omging. Ondanks dat ik zelf – gelukkig – geen ervaring heb met mishandeling door één van mijn ouders – mijn ouders zijn fantastisch – denk ik dat dit een hele waarheidsgetrouwe weergave is van hoe een kind hiermee omgaat en op kan reageren. Het boek wist mij hierdoor absoluut te pakken.

Meer dan een guilty pleasure

Deze verdieping van het verhaal zorgde er ook voor dat, terwijl ik de eerste drie delen een “guilty pleasure”-serie noemde, ik dat niet vind passen bij Just Don’t Mention It. Het onderwerp kwam ook uitgebreid aan bod in die drie delen, maar voelt op de één of andere manier wat serieuzer aan. Als is dat niet helemaal het juiste woord, maar kan ik mijn vinger simpelweg niet op het best passende woord leggen. Just Don’t Mention It overstijgt de voorgaande drie delen.

Conclusie

Of Just Don’t Mention It alles is dat ik ervan had verwacht? Ja. En meer! Dit verhaal bevat zoveel verdieping en zo’n interessante blik op hoe de mishandeling Tyler heeft gevormd. Ik ben geen expert, maar voor mijn gevoel is Tylers verhaal ook een waarheidsgetrouwe weergave van hoe een kind hiermee zou om kunnen gaan en op zou kunnen reageren. De kinderlijke en tegelijkertijd veel te volwassen denkwijze is heel mooi neergezet door Estelle Maskame. Knap dat zo’n jonge meid zulke goede boeken kan schrijven. Het is weer een echte aanrader.

Deze post is al 1401 keer gelezen