Categorieën: Persoonlijk / Tags: , ,

Geschreven door Jessica

Het taboe rondom Depressie doorbreken

Omgaan met depressie

Het was zondagmiddag. Ik was net met mijn vriend een blokje om geweest, net zoals we elke dag doen. Er was nog een rustmoment voordat we aan het avondeten zouden beginnen. Ik las in dat moment een artikel van een vlogger over het doorbreken van een taboe, en merkte wat voor invloed dit had op mij. Het opende mijn ogen omtrent dat specifieke onderwerp. Enkele dagen daarvoor las ik ook al een artikel van een blogger over een ander onderwerp waar een taboe op heerst. Langzaam maar zeker begonnen mijn hersenen overuren te draaien.

Ik neem mezelf continu in bescherming, gooi blokkades op. En daar heb ik goede redenen voor, natuurlijk. Maar ook ík kan een taboe doorbreken. Je mag gerust weten dat ik het best wel eng vind om dit artikel online te zetten. Dit artikel is zoveel persoonlijker dan de artikelen over bijvoorbeeld de operatie die ik heb ondergaan aan een haarnestcyste, of de maandelijkse kijkjes in mijn leven. Het is enger omdat er een taboe rondom heerst, terwijl dat niet zou moeten. Maar ik ga het toch doen: ik ga praten over mijn depressie.

Waarom ik het eng vind

Veelal ten onrechte zien mensen mentale ziektes als “rare” ziektes. Als ziektes die niet gelijk zijn aan lichamelijke ziektes. En het is deels ook het beeld dat ik dénk dat mensen ervan hebben. Ik ben bang voor hun mening over mij. Terwijl juist die angst voor andermans mening over mij een onderdeel van het probleem is. Ik zou niet bang moeten zijn voor wat mensen over mij denken. Het is het belangrijkst dat ik mij goed voel. Dat ik achter mijzelf sta en mijzelf op de eerste plaats zet.

Maar ik weet dat ze er zijn, die mensen die met twee maten meten. Mentale ziektes zijn echter net zo normaal als lichamelijke ziektes. Depressie is net zo normaal als de griep. Medicijnen krijgen voor depressie, is net als een antibioticakuur ontvangen voor het één of ander. Probleem is daarnaast vaak ook dat je een mentale ziekte niet kunt zien. Mensen “zien” dus niet dat je ziek bent. Mensen kijken je misschien ook wel raar aan als je je ziek meldt met de reden dat je een mental health dag nodig hebt, terwijl als je aangeeft dat je koorts hebt, je vooral lekker thuis moet blijven.

Dat mensen het moeilijk vinden om te praten over depressie blijkt ook wel uit de campagne: Maak Depressie Bespreekbaar. Welke is opgezet door het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS). Sinds ik heb besloten open te zijn over mijn depressie, hoor ik het reclamespotje opeens overal, haha.

Maar zoals ik al zei: ik wil het taboe doorbreken. Ik wil anderen, zoals ik, laten weten dat ze niet alleen zijn. Dat we wél normaal zijn. Dat depressie normaal is, en dat je met de juiste handvatten er weer bovenop kunt komen. Laten we er gewoon open over zijn en over praten.

Mijn geschiedenis

In het jaar voordat ik ging afstuderen van het HBO (2012) raakte ik lichtelijk overspannen en werd ik doorverwezen naar een eerstelijns psycholoog.

Toen werd een matige depressie bij mij vastgesteld. Ik heb toentertijd acht gesprekken met een eerstelijnspsychologe gehad. Ik kreeg wel enkele handvatten, maar had verder vooral het gevoel dat ik gewoon even lekker een uurtje kon klagen over alles dat er mis was met mijn leven. Het gevoel dat ik beter werd, kreeg ik echter niet. Na acht sessies werd het niet meer door de verzekering vergoed, dus hield het op.

Ik laste een half jaartje pauze in, net als enkele van mijn klasgenoten, voordat ik zou beginnen aan mijn minor, wat toevallig de minor Toegepaste Psychologie zou zijn. Ik heb veel geleerd in deze minor, ook over mijzelf. Al heb ik altijd al wel veel zelfkennis gehad. Hierna volgde een half jaar afstudeerstage en onderzoek, en kwam ik daarna terecht in een minder drukke periode, en ging het weer even wat beter.

Maar langzaamaan ging ik richting burn-out

In 2014 kwam ik bij mijn huidige werkgever terecht. Een wereld waarin ‘ad hoc’ de dagelijkse gang van zaken is. Helaas kwamen de hoeveelheid werkzaamheden en mijn werkuren niet overeen, en verdubbelde mijn werk ook nog eens per 2016. Dit, in combinatie met mijn karakter, was alles behalve goed. Overwerken was inmiddels normaal voor mij geworden. De werkzaamheden moesten namelijk toch af, en ik ben een éénpitter (de enige in die functie). Dus ging ik op zomervakantie, dan moest ik daarna alles van drie weken weer inhalen.

Toen ik vlak voor kerst 2016 instortte op het werk – ik werd erg emotioneel nadat een collega een opmerking over het één of ander had gemaakt, ik weet niet eens meer precies waarover – kwam mijn leidinggevende met de suggestie dat ik met een coach zou gaan praten. Deze was al ingehuurd voor een team bij ons op kantoor ter verbetering van de samenwerking, maar zou dan ook beschikbaar zijn voor mij.

Deze coach drukte op enkele tere punten. In ongeveer vijf gesprekken zijn we bezig geweest met hoe ik mijn werkzaamheden beter kon indelen, beter mijn grenzen aan kan geven en hoe ik beter voor mijzelf kan zorgen. Ook moest ik in haar bijzijn het gesprek aangaan met mijn leidinggevende, en duidelijk verwoorden wat ik van haar nodig had en wat ik niet goed vond gaan. Dit vond ik behoorlijk eng en zenuwslopend.

Bloemen - 800x500

De diagnose

Maar na vijf gesprekken was ook dit afgelopen. De coach raadde mij echter aan om verder te praten met een psycholoog. Zodoende maakte ik een afspraak bij de dokter, die mij doorverwees. In augustus 2017 had ik twee intakegesprekken, en tijdens dat tweede gesprek kwam de diagnose: ik heb een dysthyme stoornis. Dit is een vorm van een langdurige depressie.

Een depressie hoeft niet te komen door levens ingrijpende gebeurtenissen, maar het kunnen ook allemaal kleine druppels zijn, die uiteindelijk jouw emmer doen overlopen. Je mist misschien gewoon een balans in je leven.

En zoals uiteindelijk mijn huidige psychologe ook concludeerde, ik had door de depressie slechts beperkte energie en die ging naar mijn werk. Ik concentreerde de energie. Hield geen energie meer over voor bijvoorbeeld leuke dingen met vrienden, want ik moest in het weekend bijkomen en opladen. Ik paste mijn privéleven aan, aan de energie die ik nodig had voor mijn werk. En tussendoor hobbelde mijn blog. Terwijl er eigenlijk een betere driehoek had moeten bestaan, waarbij ik energie had voor al die drie dingen.

De behandeling

Ikzelf ben sinds september 2017 in gesprek met een psychologe. Ik begon met een vragenlijst om mijn huidige positie te bepalen. Hierna volgden vier gesprekken, waarna je weer een vragenlijst invult, die je tijdens de vijfde bijeenkomst bespreekt. Daarna kijk je verder naar wat voor behandeling nodig is. Doorgaan op dit pad, iets anders, of een wijziging aanbrengen in het huidige pad. Ik ben telkens doorgegaan met vijf gesprekken. We zijn hierbij onder andere druk bezig geweest met mijn gedachtenpatroon.

Wel bespraken we tijdens mijn vijfde gesprek afgelopen januari, dat het misschien zou helpen bij het herstel dat ik als ondersteuning medicijnen zou gaan gebruiken. Ik ging akkoord en zou half februari een gesprek hebben hierover met een psychiater.

Bloemen - Roos - 800x500

En toen bereikte ik het dieptepunt

Helaas ging het eind januari en begin februari 2018 plotseling ineens slechter met mij. Ik zag door de bomen het bos niet meer. Op een zondagavond kwam ik erachter dat ik mijn broek was vergeten te wassen. Ik brak in tranen uit. Twee weken later kreeg ik een paniekaanval op het werk, en kwam elke dag huilend thuis. Ik wist niet meer hoe ik het hebben moest. Ik was op. Burn-out lag op slechts enkele meters afstand op de loer.

Toen ik helemaal in de war bij mijn leidinggevende op kantoor zat tijdens mijn paniekaanval ondernamen we actie. We gingen mijn werk bij langs en we maakten wat aanpassingen, en ze nam enkele taken van mij over. Vlak daarna was het voorjaarsvakantie en nam ik een week vrij. Ook laste ik toen een blogvakantie in.

We deden dit op deze manier omdat ik als éénpitter niet zomaar mijn werk in de steek kon laten. Alles zou dan in de soep lopen. Dit was van mijn kant eigenlijk een te groot verantwoordelijkheidsgevoel, want ik had direct een week vrij moeten nemen. Ik heb het gelukkig nog gered tot de voorjaarsvakantie.

Waren er zowel op mijn werk, als privé niet direct maatregelen genomen, dan verwacht ik dat ik vrij snel daarna in de ziektewet had gezeten. In dat opzicht waren we er net op tijd bij.

Medicijnen

Tijdens mijn vakantie begon ik aan de medicijnen. Ze konden nogal wat bijwerkingen hebben, waaronder op mijn rijvaardigheid, en gezien ik elke dag 3 kwartier enkele reis in de auto zit voor mijn werk, was het verstandig eerst even te kijken wat voor effect ze op mij hadden. Ze hadden inderdaad de eerste paar weken effect op mijn rijvaardigheid. Bijkomende bijwerkingen waren: continu hoofdpijn, verkramping van de spieren, darmproblemen en extreem tandenknarsen. Jup, echt een feestje. Gelukkig verdween dit na ongeveer 8 weken.

Maar na het diepe dal volgt een stijgende lijn

De week vakantie tijdens de voorjaarsvakantie en de blogstop hebben mij enorm goed gedaan. Ik had mezelf werkelijk geen enkele verplichting opgelegd, en was alleen gefocust op herstel en ontspanning. Ontspanning is iets waar ik héél veel mee bezig ben geweest. Méér leuke dingen doen, en vooral mijzelf minder druk opleggen. Zowel op het werk als privé.

Oranje bloem - 800x500

Hoe het nu gaat

Nu kan ik zeggen dat ik mij op dit moment beter voel dan ik mij de afgelopen jaren heb gevoeld. Alles kost mij nog steeds veel energie; van sociale contacten – zoals een gezellige dag met vrienden – moet ik nog steeds bijkomen. Maar ik hou het beter vol dan ik het in tijden gedaan heb en geniet er veel meer van. Langzamerhand begint ook het plezier in mijn werk weer wat terug te komen, waar het op dit moment ook iets rustiger is dan het lange tijd geweest is. Ik begin daar ook weer wat meer op te leven. Maar ik heb alles ook gewoon beter onder controle. De gesprekken met mijn psycholoog hebben enorm geholpen met het zelfverzekerder worden, gedachtepatronen doorbreken en een betere balans werk/privé te vinden.

Dat het nu beter gaat is denk ik ook de reden dat ik nu langzamerhand opener word naar anderen over de depressie. Ik vind het nog steeds spannend, maar mijn omgeving reageert er goed op. Ik had het namelijk bijna niemand verteld. Alleen mijn vriend, mijn ouders, broertje, zijn vriend en mijn leidinggevende wisten ervan, en later ook twee vriendinnen. En ik zou bijna vergeten: auteur Sophie Jackson. Ik herkende de symptomen namelijk bij haar en kaartte het aan tijdens ons interview in september 2017. Het schepte meteen een band. Maar wat ik wil zeggen: als je anderen er niet over vertelt, kunnen ze er ook geen rekening mee houden. Aan de andere kant: heb jij geen psychische klachten, lees je dan in, en probeer de symptomen te herkennen. Misschien kan juist jij wel iemand helpen door erover te praten.

Wees er open over. Wees niet bang voor afwijzing. Zijn mensen uiteindelijk van mening dat je niet zo zwak moet doen, laat ze dan maar lekker kletsen. Feit is namelijk dat mensen met depressie en burn-out, de sterkste mensen zijn. Zij zijn de mensen die door bikkelen zonder te klagen. Dit is niet perse goed, je bent er immers ziek van geworden, maar het toont wel kracht en uithoudingsvermogen. Maar nu is het tijd om voor jezelf te kiezen en beter te worden.

Maak jij depressie al bespreekbaar?

Deze post is al 2307 keer gelezen


Geef een reactie

23 responses to “Het taboe rondom Depressie doorbreken

  1. Saartje

    Wat moedig van je blijf goed voor jezelf zorgen. Zelf heb ik borderline en posttraumatische stressstoornis waar ook veel depressie bij hoort. Ik praat er nog vaak niet over omdat je dan zo een stempel krijgt en mensen over je oordelen. Je zal wel gek of gevaarlijk zijn maar met therapie en medicatie gaat het redelijk. De ene dag beter dan de andere. Je bent een fighter ga zo door en lukt het niet dan lukt het gewoon een dag niet. Veel sterkte

    • Dankjewel Saartje, en wat fijn dat je jouw verhaal ook met mij deelt. Ik kan jou eigenlijk hetzelfde advies teruggeven; blijf goed voor jezelf zorgen, niet elke dag hoeft een goede dag te zijn. Ook mensen zonder depressie hebben wel eens even een dag dat het tegenzit. Laat dat je niet van de wijs brengen. En probeer de mening van andere naast je neer te leggen. Jouw mening moet voor jezelf het belangrijkst zijn, niet die van een ander.

  2. Echt heel knap dat je er zo open over bent Jessica. Ik kan mij voorstellen dat het delen al heel veel oplucht. Verder vind ik het verre van een ‘rare’ ziekte. Eerder een ziekte, zoals je zelf zo mooi zegt, waar een taboe op heerst. Ik ben ervan overtuigd dat veel meer mensen er last van hebben dan dat we denken. Ergens proberen we ons toch groot te houden, omdat we denken te overdrijven. Laat jouw openheid een teken zijn voor iedereen en de symptomen herkennen. Want pas dan kun je er iets ook aan doen, ook al heb je nog zoveel lieve en mooie mensen om je heen. Aanvullend vraagje: helpt het bloggen bij jou om het allemaal een beetje los te laten? Even weg uit de normale wereld?

    • Dankjewel mannelijke protagonist! <3

      Het bloggen heeft mij heel veel positiviteit gebracht. Ik heb mij lange tijd een buitenbeentje gevoeld, maar toen ik begon met bloggen ontmoette ik (eerst online en later offline) heel veel gelijkgestemden, mensen met dezelfde interesses. Het bloggen was dus voor mij altijd gekoppeld aan positiviteit en plezier. Het heeft dus ongetwijfeld geholpen op de been te blijven en even de gedachten te verzetten. 🙂

  3. Wat ontzettend goed dat je de taboe doorbreekt en wat dapper dat je dit deelt! Heel fijn dat je zulke goede begeleiding hebt gevonden. Er zou geen taboe rondom depressies moeten zijn. Gelukkig zijn er steeds meer mensen die dat door hebben.

  4. Ja heb al meerdere gedichten geschreven erover.
    Ga er ook nog een storytime aanwijden.
    Ben vanaf 16 tot 23 aan depressie geleid.
    Twee jaar later werd mijn vriend depressief.

  5. Ellis

    Je bent een kanjer Jessica. Ik heb me altijd tot je aangetrokken gevoeld als persoon en nu begrijp ik iets beter waarom. Ik geloof in je.

  6. Wat goed dat je dit bespreekbaar maakt, maar vooral super dapper! Ik ben echt een voorstander van het taboe doorbreken en wat jij zegt herken ik zo. Vooral over het ziek zij. Hoe vaak ik wel niet koorts of buikgriep heb gehad terwijl ik eigenlijk gewoon op was. En nu nog heb ik wel eens ochtenden dat ik denk: ik ga het niet trekken (en je meteen weer baar je bed verlangt, terwijl je er nog in ligt. Toevallig heb ik nu zo een ochtend, maar heb helaas een vroege dienst).

    Echt super dapper voor je. Je staat niet alleen! Als je dat maar weet ❤

  7. Wow, dat is heftig. Fijn om te lezen dat het al weer wat beter gaat en je gelukkig ook goede begeleiding hebt. Gezondheid is belangrijker dan wat dan ook. Knap dat je het ook deelt.