Interview met… Helen Vreeswijk!

In september verschijnt Vermist, het eerste deel in een nieuwe avonturentrilogie van Helen Vreeswijk. Maar dat is niet alles! Ze schreef ook een verhaal voor 3PAK, het allereerste Literatourgeschenk.

Helen Vreeswijk werkte jaren bij de politie, eerst als sporendeskundige, later als rechercheur. Daar maakte ze veel heftige dingen mee en ze begon met het schrijven van haar boeken om een uitlaatklep te hebben. Samen met Melissa (Best of YA Promoteam) ging ik op bezoek bij oud-rechercheur Helen Vreeswijk en we vroegen haar het hemd van het lijf.

In het Best of YA-magazine dat vanaf september gratis in de boekhandel ligt, kun je het eerste deel van het interview lezen. Daarin vertelt Helen Vreeswijk over haar inspiratie en over haar nieuwe boek Vermist.

Waarom heb je specifiek gekozen voor de doelgroep Young Adult?

 “Een van de redenen is dat ik op mijn werk zag dat de criminaliteit aan het verjongen was. Vroeger had je kinderen van 16, 17 of 18 die een misstap maakten. Nu zie je kinderen van 12. Criminaliteit werd op een gegeven moment ook een beetje verheerlijkt en ik wilde de consequenties van crimineel gedrag laten zien. Het klinkt allemaal mooi en heel stoer, en in die films gaat het allemaal perfect, maar in de werkelijkheid is dat anders.

“Wat ik ook zag is dat slachtoffers steeds jonger worden omdat ze door media heel gemakkelijk te benaderen zijn. Een man van 61 kan zich voordoen als 16 en kinderen van 10, 11 of 12 benaderen. Daarom probeer ik in mijn boeken lezers een waarschuwing mee te geven door dat te laten zien. Jongeren krijgen de informatie mee en weten: dit moet ik wegklikken.”

Wij mochten de eerste versie van Vermist al lezen en hebben hier ook over gesproken. Wegens spoilergevaar is dat niet in dit interview opgenomen. Er zijn echter nog behoorlijk wat grote dingen veranderd tussen de eerste versie  die wij lazen en het uiteindelijke boek.

“Ja, dan heb je het helemaal geschreven en dan ben je blij dat je klaar bent. Het is de eerste versie en dan gaat iedereen erop schieten terwijl je zelf een maandje rust hebt. Je legt het weg en krijgt vervolgens feedback van de uitgever. Je gaat er over nadenken en bedenkt je hoe je het sterker kunt maken. Het moet bij mij ook altijd even bezinken. Je bent natuurlijk maanden met zo’n boek bezig en op een gegeven moment ben je het even spuugzat. Dan heb je het even laten rusten, komt de zin weer terug en heb je dus een tweede moment om het aan te passen.”

Laat je jouw boeken ook proeflezen door je dochters?

“Nee, ze zijn alle twee dyslectisch. Ze lezen het boek wel, maar daar hebben ze wat meer tijd voor nodig. Dat doen ze dan in bad of op een rustig plekje. Maar zo’n groot vel waar ik allemaal dingen op heb gekrast, dat leest niet fijn voor ze. Mijn man leest wel alles mee. Hij is kritisch, maar hij haalt er voor mij, omdat ik dyslectisch ben, ook heel veel fouten uit. Dat doet hij meestal als hij naar zijn werk gaat. Hij moet elke dag anderhalf uur reizen, dus dan komt hij thuis en dan heeft hij weer een hoofdstukje nagekeken.”

Laten we het ook nog even hebben over Rebel, jouw korte verhaal voor de Literatour geschenkbundel. Hoe vond je het om te werken aan zo’n geschenkbundel?

“Ik vind het leuk dat ik gevraagd ben. Het was ook leuk om te doen omdat ik met een proces verbaal gewend ben korte verhalen te schrijven. Het verhaal is ook een zaak die wij gedraaid hebben. Alleen het laatste stukje heb ik iets veranderd omdat ik het spannender wilde maken. Op een gegeven moment houdt voor mij het onderzoek immers op.”

In 2010 ben je gestopt met werken. Mis je het?

“Ik mis mijn collega’s, maar niet het werk. Ik had ook niet echt een baan van 9 tot 5. Je werkt door tot ’s avonds laat en als we aan het afluisteren waren dan waren we ook ’s nachts bezig. Maar ik mis wel mijn collega’s. Wij waren dag en nacht samen. Dat is wat ik mis. En natuurlijk de spanning en sensatie, die mis ik ook. Ik bedoel, wat gebeurt er hier? Helemaal niks. Er wordt hier niet ingebroken, niet met messen gezwaaid, helemaal niks. Er komt hooguit een keer een donut op tafel.”

Een aantal jaar geleden ontdekte je dat je borstkanker hebt. In principe ben je er vrij open over, maar hoe kijk je daar tegenaan? Heb je ook het gevoel dat je in tijdsnood zit?

“Daar ben je natuurlijk wel bang voor. Want je begint aan iets, maar je weet niet of je het af kunt maken. Normaal schrijf ik één boek per jaar, nu begin ik iets eerder aan een nieuw boek. Om de drie à vier maanden word ik helemaal gecheckt. Dus dan denk ik: ‘Oké, ik heb nog vier maanden’. Zo werkt dat bij mij. Meestal begint het na vier maanden weer te groeien en krijg ik een andere chemo. Om de vier maanden is het weer afwachten hoe die aanslaat. Dat hoort nu bij mij, want ik zit er al zes jaar in.

“Ik weet pas twee jaar dat het ongeneeslijk is. Inmiddels besef ik dat ik mijn tijd goed moet benutten. Ik heb geen tienjarenplanning meer, dat gaat niet lukken. Het is steeds een korte planning van ‘dat lukt mij nog’. Ik weet dus nog niet of het volgende boek een gesloten eind of een open eind krijgt.”

“Voor mij was het vooral in het begin heel moeilijk. Toen ik hoorde dat ik ziek was ben ik gestopt met alles, want ik dacht: er is geen morgen. Ik heb zes jaar lang zonder een toekomst geleefd. Maar nu vind ik: ik ga door tot het eind. Misschien maak ik maar een jaar, misschien maak ik twee jaar, maar misschien maak ik ook wel drie jaar. Waarom ga ik dan hier tussen vier muren zitten kniezen? Ik heb het, laat ik er dan ook maar van genieten.

“Dat wil ik ook meegeven aan mijn dochters. Eén van mijn meiden zat op een gegeven moment op het hbo, maar ze was niet gelukkig. Dus ik zei: Ga iets doen wat je gelukkig maakt. Je moet doen waar je passie ligt, want dadelijk is het er niet meer. Je krijgt geen tweede kans. Dit is jouw leven, leef niet het leven van een ander. Je moet je niet omringen met mensen die je de grond in trappen, je moet je omringen met mensen die je blij maken en inspiratie geven. Er komt maar één keer een boot langs, daar spring je op, en als je niet springt dan gaat hij voorbij. En dan heb je niet gedaan wat je altijd hebt willen doen.”

Dan nog één laatste vraag: Heb je nog tips voor beginnende schrijvers?

“Leg een kaartenbakje aan voor je personages. Want in het ene hoofdstuk draagt hij een bril en tien hoofdstukken verder ben je het vergeten. Ik maak zelf een tijdslijn, dan weet ik wanneer wat afspeelt. Neem de tijd. Als je je verhaal opstuurt geef het dan niet meteen op als één uitgever het afwijst. Ik had volgens mij ook al dertig manuscripten opgestuurd voordat ik eindelijk een contract kreeg, en nu vechten ze erom. Blijf in jezelf geloven en laat het af en toe ook door een buitenstaander (niet je vader of moeder) lezen en luister naar opbouwende kritiek. Volhouden, volhouden, volhouden.”

Ik wil Helen Vreeswijk enorm bedanken voor haar gastvrijheid, tijd, en openheid. Wij vonden het erg gezellig om op de thee te komen in haar prachtige huis.

Je kunt Vermist hier bestellen. 3PAK kun je vanaf 17 september gratis ophalen in de boekhandel.

Deze post is al 3409 keer gelezen

• Over de auteur
• Recente blogs

Jessica Eigenaar Reviews & Roses

Jessica (1990) is de oprichter en eigenaar van Reviews & Roses. Ze is woonachtig in Friesland, samen met haar vriend en twee langharige katten, Fred & George waar ze in 2022 eindelijk een huis hebben gekocht. In het dagelijks leven werkt zij als HR medewerker in een ziekenhuis, maar in haar vrije tijd blogt ze fanatiek en heeft ze een eigen fotografiebedrijf. En alsof dat nog niet genoeg is, host ze ook nog eens één keer in de zes weken een leesclub (The Awesome Book Club).

• Boekrecensie | De Ex Talk - Rachel Lynn Solomon
• Boekrecensie | Het Graham Effect - Elle Kennedy
• Filmrecensie | Hamilton (2020)